Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych oraz niektórych innych ustaw

Państwowej Straży Pożarnej. Przyjęcie powyższego rozwiązania ułatwi właściwemu
miejscowo komendantowi wojewódzkiemu Państwowej Straży Pożarnej prowadzenie
nadzoru
nad
działalnością
rzeczoznawcy
do
spraw
zabezpieczeń
przeciwpożarowych już na etapie tworzenia projektu, a w konsekwencji powinno
usprawnić przekazywanie obiektów stadionów do użytkowania.
Rozwiązanie to zastępuje obecny przepis art. 78, który przewidziany był jako
przepis przejściowy i dotyczył projektów przebudowy stadionów, istniejących w dniu
wejścia w życie ustawy.
Potrzeba nowelizacji art. 18 ustawy pojawiła się w związku z umieszczeniem w
rozdziale 3 ustawy nowego art. 16a, i koniecznością wyłączenia obowiązywania tego
artykułu w stosunku do masowych imprez sportowych podwyższonego ryzyka innych
niż piłka nożna. Imprezy takie bowiem mogą być przeprowadzane poza stadionami,
np. w halach sportowych.
Proponowana zmiana w art. 17a ustawy zakłada, że szczegółowe wymogi
infrastrukturalno-techniczne sektorów stojących określi odrębnym rozporządzeniem
minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej. W
rozporządzeniu tym minister będzie musiał ukształtować tak przepisy aby zapewnić
jak najlepsze warunki do zapewnienia bezpieczeństwa uczestników meczów piłki
nożnej, którzy znajdować się będą w sektorach stojących.
Art. 25 ustawy przewiduje obowiązek organizatora imprezy masowej do
wystąpienia z wnioskiem o wydanie zezwolenia na przeprowadzenie takiej imprezy
nie później niż na 30 dni przed planowanym terminem jej rozpoczęcia. Często, jak to
bywa szczególnie w rozgrywkach odbywających się w systemie pucharowym, sam
system losowania uniemożliwia złożenie takiego wniosku przez organizatora. Ze
względu na specyfikę rozgrywek piłki nożnej konkretny termin zawodów (dzień i
godzina) znane są na ok. 2-4 tygodnie przez danym meczem. Skrócenie terminu (na
14 dni przed planowaną imprezą – nowy ust. 1a w art. 25 ustawy) na złożenie
wniosku w uzasadnionych przypadkach umożliwi faktyczną realizację obowiązku
wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na organizację imprezy masowej, a
9

jednocześnie nie powinno spowodować skrócenia czasu, w jakim organ wydający
zezwolenie na imprezę wchodzi w posiadanie kompletnej dokumentacji.
Proponowane skrócenie terminu złożenia wniosku na wydanie zezwolenia na
przeprowadzenie imprezy masowej możliwe będzie jedynie w wyjątkowych i
uzasadnionych przypadkach. W proponowanym przepisie wskazuje się, że charakter
imprezy musi odpowiadać przeznaczeniu obiektu określonemu w projekcie
budowlanym, co powinno z założenia zapewniać pewien standard bezpieczeństwa, a
ponadto ułatwić ocenę przez służby i instytucje wniosku o organizację imprezy.
Przyjęcie powyższych warunków możliwości skrócenia terminu złożenia
przedmiotowego wniosku powinno zagwarantować organowi wydającemu
zezwolenie na organizację imprezy masowej właściwą i rzetelną analizę
rozpatrywanych wniosków.
Dopełnieniem tej zmiany są zmiany w art. 25 ust. 3b oraz art. 26 ust. 2a ustawy.
Nadawanie opinii, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2 formy postanowienia
spowoduje, iż zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego służyć będzie
na nią zażalenie (art. 141 §1 Kodeksu postępowania administracyjnego).
Przypomnieć należy, że postanowienie wydane w pierwszej instancji staje się
prawomocne po upływie co najmniej 7 dni od dnia doręczenia postanowienia, to jest
po upływie terminu na wniesienie zażalenia. Należy zatem przyjąć, że w przypadku
uznania opinii za postanowienie w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego, organ gminy powinien wstrzymać się z wydaniem decyzji w
sprawie zezwolenia na organizację imprezy masowej do czasu uprawomocnienia się
postanowień wydanych przez organy opiniujące. Wskazuje na to w szczególności
przepis art. 106 §1 Kodeksu postępowania administracyjnego, który stanowi, iż jeżeli
przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia stanowiska przez inny organ
(wyrażenia opini lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie), decyzję
wydaje się po zajęciu stanowiska przez ten organ.
Ponadto, gdyby zainteresowany organizator imprezy masowej wniósł
zażalenie od postanowienia organu opiniującego, a organ odwoławczy uchyliłby
postanowienie i zwrócił sprawę do ponownego rozpoznania, organ gminy nie mógłby
wydać decyzji administracyjnej w sprawie zezwolenia na organizację imprezy
10

masowej z zachowaniem terminu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy lub też
powinien wydać decyzję o odmowie wydania zezwolenia wskazując, że organizator
nie złożył wszystkich wymaganych opinii (art. 29 ust. 4 pkt 1 ustawy). W efekcie,
stosowanie art. 106 Kpa do opinii, której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2 , prowadziłoby
do sytuacji, w której organy gminy bardzo często nie byłyby w stanie dotrzymać
ustawowego terminu na wydanie zezwolenia lub też organy te, dążąc do zachowania
terminu, w wielu przypadkach musiałyby odmawiać wydania zezwolenia.
W związku z tym należy jasno wykluczyć stosowanie art. 106 Kpa w stosunku
do opinii, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2.
Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy organizator imprezy
masowej do wniosku o jej zorganizowanie dołącza m. in. graficzny plan obiektu wraz
z opisem punktów czerpalnych wody do picia. Zdaniem wnioskodawców
wskazywanie takich punktów nie jest konieczne a określenie „wody do picia” jest
anachronizmem nie występującym w realiach postępowań administracyjnych.
Dlatego też propozycja wykreślenia z tego przepisu wyrazów „do picia i”. Spowoduje
to, że organizator będzie wskazywał w takim planie jedynie punkty czerpalne wody
do celów przeciwpożarowych.
Zmiana w art. 26 ust. 1 pkt 1 lit. e oraz pkt 4 lit. a ma związek z umożliwieniem
udostępniania miejsc stojących na meczach piłki nożnej. Organizator w składanym
wniosku będzie zobowiązany dołączyć informację o oznaczeniu sektorów stojących
(art. 26 ust. 1 pkt 1 lit. e) oraz liczbie udostępnionych miejsc stojących (pkt 4 lit. a).
Zmiana w art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy wynika z konieczności dokonania
poprawki językowej, dzięki czemu zostanie wyeliminowana semantyczna
nielogiczność w pierwotnej konstrukcji tego przepisu.
W art. 29 ust. 3 proponuje się zmianę charakteru decyzji organu, który wydaje
zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej z obligatoryjnej na fakultatywną. Z
brzmienia obecnego przepisu wynika bowiem, że organ jest zobowiązany stwierdzić
w zezwoleniu, że impreza na którą wydaje zezwolenie jest imprezą podwyższonego
ryzyka, w przypadku gdy zaszła jedna z okoliczności wskazanych w pkt 1-3 tego
przepisu. Na podstawie przepisu zawartego w projekcie organ będzie mógł sam
ocenić czy okoliczność wskazana w tym przepisie jest na tyle istotna, że uzasadnia
11

stwierdzenie, że dana impreza jest imprezą masową imprezą podwyższonego
ryzyka.
Dodanie ust. 5a w art. 29 ma na celu umożliwienie doręczenia zezwoleń lub
ich odmów, opinii, o których mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2, za pomocą środków
komunikacji elektronicznej. Umożliwia to szybsze przekazywanie dokumentacji i,
biorąc pod uwagę czas potrzebny na dokonanie jej analizy, również zwiększenie
efektywności całej procedury.
Na podstawie art. 31 ust. 4 ustawy, w przypadku stwierdzenia niespełnienia
przez organizatora warunków określonych w zezwoleniu, organ wydaje decyzję o
przerwaniu imprezy masowej, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności.
Zgodnie z art. 29 ustawy zezwolenie powinno zawierać w szczególności: miejsce jej
przeprowadzenia, czas jej rozpoczęcia i zakończenia, maksymalną liczbę osób, które
mogą w niej uczestniczyć, liczbę członków służby porządkowej oraz służby
informacyjnej, informacje o sposobie udostępnienia regulaminów oraz informację o
zainstalowaniu urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk. Zobligowanie organu do
bezwzględnego wydawania decyzji o przerwaniu imprezy masowej powoduje
sytuację, w której np. opóźnienie czasu rozpoczęcia lub zakończenia imprezy, czy
też brak wywieszonego regulaminu imprezy masowej jest podstawą do jej
przerwania. Uzasadnieniem tej zmiany niech będzie również następująca,
przykładowa sytuacja: jeżeli organizator imprezy masowej zapewni 499 członków
służb informacyjnych i porządkowych zamiast wymaganych ustawowo 500, wówczas
przerwanie imprezy masowej, które jest równoznaczne z jej zakończeniem, jest
decyzją zdecydowanie nieproporcjonalną do skali przewinienia. Co więcej, decyzja
podjęta w takiej sytuacji, która w obecnym stanie prawnym jest decyzją o charakterze
obligatoryjnym, byłaby decyzją, która może sprowadzić zagrożenie na uczestników
imprezy masowej oraz na służby organizatora, np. wskutek niezadowolenia tłumu,
nad którym trudno byłoby wówczas zapanować. Dlatego też, proponuje się nadanie
temu przepisowi charakteru fakultatywnego. Pozwala to tym samym uniknąć sytuacji,
w której przy nawet nieznacznych uchybieniach organ byłby zobligowany przez
przepisy ustawy do podjęcia takiej decyzji. Umożliwi to organowi ocenę całokształtu
okoliczności i na tej podstawie podjęcie decyzji o przerwaniu lub nie imprezy
masowej. Jednocześnie proponuje się uzupełnienie przepisu art. 31 ustawy o
12

dodatkową przesłankę jaką powinien uwzględniać organ przy wydawaniu decyzji o
przerwaniu imprezy masowej (nowy ust. 4a).
Zmiany proponowane w art. 36 ustawy (uchylenie ust. 3 i 4), w art. 38 ustawy
(dodanie ust. 3) oraz w art. 39 ustawy (dodanie ust. 1 i 2) mają umożliwić
przekazywanie oraz pozyskiwanie informacji o bezpieczeństwie imprez masowych
przez komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji oraz komendantów
powiatowych (rejonowych, miejskich) Policji bezpośrednio od podmiotów określonych
w ustawie. W dotychczasowym brzmieniu wymiana informacji o których mowa w art.
36 ust. 2 i w art. 40 nie była możliwa bez pośrednictwa Komendy Głównej Policji. Ust.
3 art. 38 oraz ust. 2 art. 39 precyzują również w jakim zakresie stosowane są
odpowiednio przepisy rozdziału 7 do przekazywania/otrzymywania informacji przez
komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji oraz komendantów powiatowych
(rejonowych, miejskich) Policji.
W dniu 20 maja 2014 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rzecznika
Praw Obywatelskich dotyczący imprez masowych i odpowiedzialności karnej za
niezastosowanie się do polecenia wydanego na podstawie regulaminu obiektu
(terenu) lub regulaminu imprezy masowej.
Trybunał Konstytucyjny orzekł w swym rozstrzygnięciu, że art. 54 ust. 1
ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych, w części
zawierającej słowa „regulaminu obiektu (terenu) lub regulaminu imprezy masowej”,
jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP.
Mając na uwadze treść wspomnianego wyżej orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego wnioskodawcy proponują w art. 54 ust. 1 ustawy zastąpienie
sformułowania "Kto nie wykonuje polecenia porządkowego" sformułowaniem "Kto nie
wykonuje poleceń lub wezwań" oraz wykreślenie sformułowania: „,regulaminu
obiektu (terenu) lub regulaminu imprezy masowej".
Uzasadnienie proponowanej zmiany należy rozpocząć od przytoczenia
przepisu art. 20 ust. 1 ustawy, który określa katalog uprawnień służb porządkowych i
służb informacyjnych, powoływanych przez organizatora imprezy masowej:

13