On Thu, 24 Jul 2008, edo.z wrote:

> tmk pisze:
> Witam, dziękuję za odpowiedź.
>
>> Nie opisałes kto gdzie mieszka
> Faktycznie, można to jedynie pośrednio wnioskować z lektury postu. Starsza
> Pani mieszka sama w jej (w 50% mieszkaniu). Syn ma swoje życie, rodzinę,
> mieszkanie i nawet nie jest zainteresowany swoimi 50% - znaczy się cała
> wartość mieszkania byłaby starszej Pani.

IMVHO, podarowanie swojej części mieszkania przez syna byłoby....
nierozsądne.
Nierozsądne o tyle, że w razie potrzeby (choroba albo co) zostaje
starsza osoba z zerowym majątkiem i komornikiem na większości
emerytury.
Do tego 100% własność mieszkania jest znacznie bardziej łakomym
kąskiem dla windykacji i niewątpliwie banki to wiedzą - sprzedać
udział w mieszkaniu jest dużo trudniej (trzeba znaleźć osła, albo
jak kto woli - jelenia, aby dał wpakować się za własne pieniądze
we współwłasność z bliżej nieznaną osobą która ma na karku komornika).
Danie *świadomosci* bankom, że syn jest skłonny "wziąć udział
w awanturze" IMO osłabi zdolność negocjacyjną, a podarowanie udziału
położy ją kompletnie. Ale to moje zdanie.

>> Wydaje mi się ze zdodne z prawem, choć dyskusyjne etycznie było by jak
>> najszybsze sprzedanie mieszkania Tego 50% na 50%, kupienie kawalerki i
>> zainstalowanie babci w kawalerce.
> Taki też miałem plan. W taki sposób, aby spłacić wszystkie pożyczki z różnicy
> między kwotą sprzedaży starego mieszkania a zakupu kawalerki. Oczywiście po
> sprzedaży negocjując

No to sprawa wygląda tak: jak za wszelką cenę chcemy etycznie spłacić
wszystkie długi, twardo trzymając się zasady "pacta conventa", to
wszystkie, razem z lawiną odsetek - i nie ma co marzyć o jakichś
układach.
Jeśli zamiarem jest jakie takie wyjście pt. "wypchajcie się
z odsetkami", to IMO *po* jakiejkolwiek sprzedaży negocjować sobie...
można.
Z zerowym skutkiem, bo bank płaci pracownikowi za to żeby nie
ponosił strat, a nie za to żeby docenił starania klienta, tak
z grubsza biorąc.

IMVHO - *po* takiej transakcji to bank po prostu wystąpi o "tytuł"
czy na całe mieszkanie czy na kawalerkę. Ktoś uważa inaczej?

Gdzieś obok pytasz, co z przypadkiem kiedy pół udziału pozostaje
w rękach syna. Ano, pozostałe pół można sprzedać, komornik np. moze
sprzedać.

WYDAJE SIĘ, że najwięcej ma szanse dostać od... syna.
Co mogłoby przemawiać przeciw? Inaczej: jaki jeleń da więcej?

Oczywiście wymaga to *fizycznego zapłacenia* pieniędzy po to,
aby nabyć mieszkanie. Ale będzie ono już poza zasięgiem wierzycieli.
Może z taką świadomością będą skłonniejsi isć na układ "sama
kwota główna i do widzenia"?

>> No i wtedy babcia moze jako tako funkcjonowac( jakos nie widze mozliwosci
>> eksmisji na bruk

W kwestii formalnej: LOKATORA nie wolno tak wot wyrzucać na bruk.
AFAIR & AFAIK ta zasad NIE DOTYCZY właściciela!
Właścicielowi zabiera się mieszkanie, staje się ono "wolne od obciążeń"
w momencie sprzedaży komorniczej - i nabywca musi jedynie dopilnować
(co wcale nie musi być proste :>) aby faktycznie dostać "zwolnione"
mieszkanie.
Właściciel (były) niech się martwi... jego ochrona NIE obejmuje
(wKF: nie wiem czy to się do TK kwalifikuje).


Pogdybam:
- idzie "na noże", "nie bo nie" (banki)
- udział w mieszkaniu na licytację
- syn staje i wygrywa
- albo nie staje albo nie wygrywa

Jak wygrywa:
- płaci, banki kasują wartość
- banki wchodzą na emeryturę
- syn może matce przyznać *osobistą* służebność w postaci prawa
do mieszkania w *jego* mieszkaniu, tego nie da się "zabrać"

Jak przegrywa:
- mamy pytanie co może zrobić posiadacz pozostałych 50% udziału.
Albo się żrą i nikt nic z tego nie ma, albo zarabia - więc
połowę musi dać synowi.
Jaka jest szansa że zaistnieje "nikt z tego nic nie ma",
przypomnę: ktoś musiałby najpierw wyłożyć realne pieniadze,
aby "nikt nic z tego nie miał"?


Wniosek: *dopóki* widać taką perspektywę, banki mogą być skłonne
iść na ugodę.
Po "zintegrowaniu" własności mieszkania w 100% własność dłużnika
IMHO po prostu skasują całą wartość, obojętnie czy to będzie
to mieszkanie czy "część w pieniądz część w kawalerce".

Gdzieś się mylę?

pzdr, Gotfryd