Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko - weterynaryjnych oraz niektórych innych ustaw

– 4 –
3c. Do rozpoznania apelacji stosuje się przepisy ustawy 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego. Od orzeczenia sądu okręgowego kasacja nie
przysługuje.”;
2)
art. 58a otrzymuje brzmienie:
„Art. 58a. Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego doręcza się podmiotom,
o których mowa w art. 58a ust. 3a i 3b, w terminie 2 miesięcy od dnia jego ogłoszenia.”;
3)
uchyla się art. 58b–58e;
4)
w art. 60 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) właściwy sąd okręgowy (wydział karny).”;
5)
po art. 60 dodaje się art. 60a w brzmieniu:
„Art. 60a. Podmioty, o których mowa w art. 58 ust. 3a i 3b, wnoszą apelację do
sądu okręgowego za pośrednictwem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego.”;
6)
art. 65 otrzymuje brzmienie:
„Art. 65. Diagnoście laboratoryjnemu, który w wyniku wznowienia postępowania
został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Krajowej Izby
Diagnostów Laboratoryjnych odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości
lub w części kary, której nie powinien był ponieść. W sprawach o odszkodowanie lub
zadośćuczynienie stosuje się przepisy rozdziału 58 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego.”.
Art. 4. W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz. U. z 2013 r. poz. 427, z późn. zm.)) w art. 16 § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) karny – do spraw z zakresu prawa karnego oraz spraw zgodności z prawdą
oświadczeń lustracyjnych, a także spraw dotyczących odpowiedzialności
zawodowej lub dyscyplinarnej.”.
Art. 5. W ustawie z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219,
poz. 1708, z późn. zm.)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 94 uchyla się ust. 1;
2)
w art. 95:

4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 662, 1165, 1247,
1433 i 1623 oraz z 2014 r. poz. 31, 481, 504, 512 i 619
5) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654 i Nr 113, poz. 657 oraz
z 2013 r. poz. 779 i 1247.
– 5 –
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Od orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego wydanego w drugiej
instancji, kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej
lekarzy, stronom, ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i Prezesowi Naczelnej
Rady Lekarskiej przysługuje apelacja do właściwego ze względu na miejsce
zamieszkania obwinionego sądu okręgowego (wydział karny) w terminie 14 dni od
dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.”,
b)
po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Do rozpoznania apelacji przez sąd okręgowy stosuje się przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego. Od orzeczenia sądu
okręgowego kasacja nie przysługuje.”,
c)
uchyla się ust. 4;
3)
uchyla się art. 96;
4)
art. 97 otrzymuje brzmienie:
„Art. 97. Strony, minister właściwy do spraw zdrowia i Prezes Naczelnej Rady
Lekarskiej wnoszą apelację do sądu okręgowego za pośrednictwem Naczelnego Sądu
Lekarskiego.”;
5)
uchyla się art. 98;
6)
w art. 102 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w ust. 2, jeżeli były
one przedmiotem rozpoznania w trybie apelacji do sądu okręgowego.”;
7)
art. 106 otrzymuje brzmienie:
„Art. 106. Lekarzowi, który w wyniku wznowienia postępowania został
uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od okręgowej izby lekarskiej,
której był członkiem w momencie ukarania, odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości
lub w części kary, której nie powinien był ponieść. W sprawach o odszkodowanie lub
zadośćuczynienie stosuje się przepisy rozdziału 58 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego.”.
Art. 6. W ustawie z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie pielęgniarek i położnych
(Dz. U. Nr 174, poz. 1038, z późn.zm.)) wprowadza się następujące zmiany:

6) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2013 r. poz. 779, 1247 i 1650.
– 6 –
1)
w art. 72 uchyla się ust. 1;
2)
w art. 73:
a)
ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Od orzeczenia Naczelnego Sądu wydanego w drugiej instancji,
kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej stronom,
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i Prezesowi Naczelnej Rady przysługuje
apelacja do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu
okręgowego (wydział karny) w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
Strony, minister właściwy do spraw zdrowia i Prezes Naczelnej Rady wnoszą
apelację za pośrednictwem Naczelnego Sądu. Do rozpoznania apelacji stosuje się
przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego.”,
b)
uchyla się ust. 4–8,
c)
dodaje się ust. 9 w brzmieniu:
„9. Od orzeczenia sądu okręgowego kasacja nie przysługuje.”;
3)
w art. 77 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Wznowienie nie może nastąpić z przyczyn wymienionych w ust. 3, jeżeli były
one przedmiotem rozpoznania w trybie apelacji.”;
4)
art. 81 otrzymuje brzmienie:
„Art. 81. Pielęgniarce lub położnej, która w wyniku wznowienia postępowania
została uniewinniona lub skazana na łagodniejszą karę, służy od okręgowej izby, której
był członkiem w momencie ukarania, odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz
zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niej w całości
lub w części kary, której nie powinna była ponieść. W przypadku obywatela państwa
członkowskiego Unii Europejskiej wykonującego czasowo i okazjonalnie zawód
pielęgniarki lub położnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej roszczenie
przysługuje w stosunku do okręgowej izby, której sąd wydał orzeczenie, w sprawie
która była przedmiotem wznowienia postępowania. W sprawach o odszkodowanie lub
zadośćuczynienie stosuje się przepisy rozdziału 58 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. –
Kodeks postępowania karnego.”;
5)
w art. 84 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W przypadku obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej
wykonującego czasowo i okazjonalnie zawód pielęgniarki lub położnej na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej publikacja, o której mowa w ust. 1, przysługuje w biuletynie
– 7 –
okręgowej izby, której sąd wydał orzeczenie, w sprawie która była przedmiotem
wznowienia postępowania.”.
Art. 7. Do postępowań przed Sądem Najwyższym niezakończonych do dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 8. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

U Z A S A D N I E N I E
1. Cel projektowanej ustawy
Celem projektu jest dostosowanie systemu prawa do wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 2 października 2013 r. (sygn. akt SK 10/13) dotyczącego ustawy
z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 767, ze zm.). Jego sentencja została ogłoszona 29 października
2013 r. w Dz. U. poz. 1261, a pełny tekst wraz z uzasadnieniem w OTK ZU Nr 7A, poz. 96.
Projekt wprowadza prawo stron postępowania prowadzonego przed zawodowymi
organami dyscyplinarnymi w zawodach medycznych do odwołania się od ich rozstrzygnięć
do sądu „państwowego”.
2. Przedmiot i istota rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego
2.1. TK orzekł, że art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza
weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych w zakresie, w jakim pozbawia lekarza
weterynarii, wobec którego orzeczono w drugiej instancji karę upomnienia, możliwości
odwołania się do sądu od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej - jest niezgodny z art. 45
ust. 1 i art. 77 ust. 2 oraz z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.
Zakwestionowany przepis został z dniem 20 lipca 2013 r. uchylony, jeszcze przed
wydaniem wyroku. Wydanie wyroku było jednak konieczne dla ochrony konstytucyjnych
wolności i praw.
2.2. Przepis art. 46 ust. 1 ustawy przewiduje, że sąd lekarsko-weterynaryjny może
orzekać następujące kary: 1) upomnienie; 2) nagana; 3) zawieszenie prawa wykonywania
zawodu lekarza weterynarii na okres od 3 miesięcy do 3 lat; 4) pozbawienie prawa
wykonywania zawodu. Zakwestionowany ust. 2 stanowił, że lekarz weterynarii, wobec
którego sąd lekarsko-weterynaryjny orzekł w drugiej instancji karę wymienioną w ust. 1 pkt 3
i 4, ma prawo wniesienia odwołania do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. A contrario
możliwości odwołania do sądu nie było w przypadku skazania na karę upomnienia albo
nagany.