Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw

25

odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).
Kolejny art. 140al określa wysokość kary pieniężnej za naruszenie w zakresie
niestosowania się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym przy
uwzględnieniu wartości przekroczenia prędkości dopuszczalnej, określanej zgodnie wzorem
w art. 140af ust. 3, która wynosi zależnie od wartości przekroczenia prędkości dopuszczalnej:
1) o 11 km/h do 20 km/h włącznie – 3%,
2) o 21 km/h do 30 km/h włącznie – 5%,
3) o 31 km/h do 40 km/h włącznie – 9%,
4) o 41 km/h do 50 km/h włącznie – 14%,
5) o 51 km/h i więcej – 20%;
- przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej "Monitor Polski".
Wysokość kary obliczoną na powyższej podstawie zaokrągla się w dół do pełnych dziesiątek
złotych. W przypadku naruszeń ujawnionych w obszarze zabudowanym wysokość tej kary
podlega podwojeniu.
Natomiast czwarta kara pieniężna i kolejne nałożone w okresie 12 miesięcy od dnia
ujawnienia pierwszego naruszenia niestosowania się do ograniczenia prędkości określonego
ustawą lub znakiem drogowym podlegają podwyższeniu o 50%.
W art. 140am określa się, że wysokość kary pieniężnej za naruszenie w zakresie
niestosowania się do sygnału świetlnego wynosi 20% przeciętnego wynagrodzenia w
gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Obliczoną wysokość kary za naruszenie niestosowania się do sygnału świetlnego zaokrągla
się w dół do pełnych dziesiątek złotych.
W przypadku naruszeń ujawnionych w obszarze zabudowanym wysokość kary za naruszenia
niestosowania się do sygnału świetlnego podlega podwojeniu. Czwarta kara pieniężna i
kolejne za to naruszenie nałożone w okresie 12 miesięcy od dnia ujawnienia pierwszego
naruszenia podlegają podwyższeniu o 50%.
Projektowane przepisy ustawy – art. 140an – przewidują, że minister właściwy do
spraw transportu może ogłosić do końca lutego każdego roku w drodze obwieszczenia
wysokość kar pieniężnych za naruszenie niestosowania się do ograniczenia prędkości
określonego ustawą lub znakiem drogowym, lub niestosowania się do sygnałów świetlnych
wymienionych powyżej w art. 140al i art. 140am.
Przepisami projektu ustawy w art. 140ao określa się, że wyżej wymienione kary
pieniężne uiszcza się na wskazany w decyzji rachunek bankowy. Kary te podlegają
przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Obowiązek uiszczenia kar
pieniężnych za naruszenie niestosowania się do ograniczenia prędkości określonego ustawą
lub znakiem drogowym, lub niestosowania się do sygnałów świetlnych przedawnia się z
upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym kary pieniężne powinny
zostać uiszczone.
Przepisy związane z przekazywaniem kar pieniężnych i przeznaczeniem środków tego
tytułu zostają przez ten projekt ustawy przeniesione z ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o
drogach publicznych do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, dla
26

zachowania analogicznego rozwiązania jak w przypadku kar pieniężnych za przejazd po
drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia, lub niezgodnie warunkami
określonymi dla tego zezwolenia. Dlatego też art. 140ap stanowi, że kary pieniężne są
przekazywane na wyodrębniony rachunek bankowy Głównego Inspektoratu Transportu
Drogowego w przypadku nałożenia kary przez organ Inspekcji Transportu Drogowego
Natomiast środki z tytułu kar pieniężnych nakładanych przez organ Inspekcji Transportu
Drogowego, gromadzone na wyodrębnionym rachunku bankowym Głównego Inspektoratu
Transportu Drogowego są przekazywane w terminie pierwszych 2 dni roboczych po upływie
tygodnia, w którym wpłynęły, na rachunek Krajowego Funduszu Drogowego. Środki te
przeznacza się na finansowanie:
− zadań inwestycyjnych związanych z poprawą bezpieczeństwa ruchu drogowego na
drogach krajowych;
− budowy lub przebudowy dróg krajowych.
Wyżej wymienione przepisy rozdziału 5 uzupełnia art. 140aq, w którym zostało zawarte
upoważnienie ministra właściwego do spraw transportu oraz ministra właściwego do spraw
wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej do
określenia w drodze rozporządzenia sposobu, trybu oraz warunków technicznych
przetwarzania przez Inspekcję Transportu Drogowego danych importowanych z urządzeń
rejestrujących wskazanych w art. 131f.
Projektowane przepisy przewidują zmianę ust. 2 w art. 140h w związku z nałożeniem
obowiązku posiadania przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego, jako załącznika do
wniosku tego organu o wyrażenie zgody na lokalizację stacjonarnego urządzenia
rejestrującego, opinii właściwej Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego.
Dlatego też w zadaniach Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego w wyżej
wymienionym przepisie dodaje się pkt 9 „opiniowanie zasadności lokalizacji stacjonarnych
urządzeń rejestrujących”.
W art. 2 projektu ustawy zawarte są zmiany przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985
roku o drogach publicznych, zgodnie z którymi uchyla się art. 20b-20d ze względu na
przeniesienie tych przepisów w części odnoszącej się do Głównego Inspektora Transportu
Drogowego do ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz pozbawienie straży gminnych
(miejskich) uprawnień do używania w kontroli ruchu drogowego urządzeń rejestrujących.
Jednocześnie przepisy projektu aktualizują przepis art. 20e ustawy o drogach publicznych
adekwatnie do wprowadzonych zmian.
W art. 3 projektu ustawy znajdują się zmiany ustawy z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265, późn. zm.), uwzględniając w zadaniach
Inspekcji Transportu Drogowego, Głównego Inspektora Transportu Drogowego i w
uprawnieniach inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego zmiany w wprowadzone
przepisach ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Zmiana brzmienia art. 83 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym jest wynikiem realizacji
wniosku Najwyższej Izby Kontroli, dotyczącego wykonywania zadań przez samorządy
terytorialne w zakresie organizowania regionalnych przewozów autobusowych.
Wprowadzenie tej zmiany ma na celu szczegółowe i jednoznaczne określenie sposobu
realizacji obowiązku informacyjnego organów samorządowych, odnoszącego się do
przedstawienia ministrowi właściwemu do spraw transportu informacji dotyczących liczby i
zakresu udzielonych zezwoleń na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji,
zezwoleń na wykonywanie transportu drogowego i wydanych zaświadczeń na przewozy
drogowe na potrzeby własne oraz liczby wypisów z tych dokumentów. Dotychczasowy zapis
27

jest niejednoznaczny i jest w różny sposób interpretowany przez poszczególne samorządy. W
efekcie prowadzi to do sytuacji, w której samorządy przysyłają informacje za różne okresy
sprawozdawcze, co uniemożliwia prowadzenie rzetelnej statystyki odzwierciedlającej stan
faktyczny w zakresie wydawania omawianych dokumentów. Proponuje się, żeby wymagane
informacje były przekazywane w terminach do dnia 15 stycznia i do dnia 15 lipca, ale według
stanu odpowiednio na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego i 30 czerwca danego roku.
Kolejny wniosek Najwyższej Izby Kontroli zawiera postulat wprowadzenia do ustawy o
transporcie drogowym przepisu, dotyczącego kontroli organów samorządowych w zakresie
wykonywania obowiązku informacyjnego, określonego w art. 83 ust. 3 ustawy o transporcie
drogowym. W tym celu w projekcie zaproponowano wprowadzenie zmiany, polegającej na
dodaniu w art. 86 ust. 2 punktu 4 stanowiącego, że przedmiotową kontrolę sprawować będzie
wojewódzki inspektor transportu drogowego. Wprowadzenie przepisu dotyczącego takiej
kontroli jest również niezbędne z uwagi na fakt, że niektóre samorządy nie realizują
obowiązku wynikającego z art. 83 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym.
W przepisach art. 5-10 projektu ustawy znajdują się przepisy przejściowe określające, iż
stacjonarne urządzenia rejestrujące, których lokalizacja i instalacja w pasie drogowym drogi
publicznej nastąpiła przed wejściem w życie przepisów niniejszej ustawy, zgodę na
lokalizację, o której mowa w art. 131c ust. 4 (wyrażaną przez ministra właściwego do spraw
transportu) uzyskuje się nie później niż 30 dni przed upływem terminu wyznaczonego
dotychczasowymi przepisami, po spełnieniu wymagań, o których mowa w art. 131c ust. 1
(czyli sporządzenia analizy stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego, informacji o miejscu
lokalizacji i uzyskaniu pozytywnych opinii właściwego komendanta wojewódzkiego Policji i
właściwej Wojewódzkiej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego).
Jeżeli nie zostanie uzyskania zgody organu, o którym mowa art. 131c ust. 4 ministra
właściwego do spraw transportu) Główny Inspektor Transportu Drogowego usuwa
zainstalowane stacjonarne urządzenie rejestrujące z dotychczasowej lokalizacji w pasie
drogowym drogi publicznej przed upływem okresu, o którym mowa w art. 131c ust. 1, czyli
przed upływem 40 miesięcy.
Przepisy przejściowe projektu ustawy stanowią również, że obudowy urządzeń rejestrujących,
niewyposażone w urządzenia rejestrujące, zainstalowane w pasie drogowym dróg
publicznych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są usuwane przez:
1) Inspekcję Transportu Drogowego – w przypadku dróg krajowych;
2) właściwego zarządcę drogi na koszt właściciela obudowy – w pozostałych przypadkach
- w terminie 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Jednocześnie przepisy przejściowe projektu ustawy stanowią, że strażnicy gminni (miejscy)
są uprawnieni do wykonywania kontroli ruchu drogowego kierującego pojazdem
naruszającego przepisy ruchu drogowego przy użyciu stacjonarnych urządzeń rejestrujących,
na dotychczasowych zasadach, przez okres 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy,
pozwalając tym samym strażom gminnym (miejskim) na prowadzenie kontroli ruchu przy
użyciu stacjonarnych urządzeń rejestrujących przez okres dwóch lat od uchwalenia przepisów
niniejszej ustawy.
Natomiast stacjonarne urządzenia rejestrujące należące do straży gminnych (miejskich)
podlegają nieodpłatnemu przekazaniu Inspekcji Transportu Drogowego w terminie 18
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Przekazanie tych urządzeń następuje na podstawie
protokołów zdawczo-odbiorczych, zawierających wykaz przekazywanych sprawnych
urządzeń i ich wyposażenia ze wskazaniem typu (modelu) urządzenia rejestrującego,
szczegółowym określeniem miejsca ich instalacji oraz opisem infrastruktury technicznej
towarzyszącej instalacji, a także wyszczególnieniem wyposażenia technicznego niezbędnego
do eksploatacji wyżej wymienionych urządzeń
28

Ponadto, przepisy projektu ustawy określają, że przenośne urządzenia rejestrujące należących
do straży gminnych (miejskich) podlegają nieodpłatnemu przekazaniu Policji w terminie 3
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Przekazanie przenośnych urządzeń rejestrujących
następuje na podstawie protokołów zdawczo-odbiorczych, zawierających wykaz
przekazywanych sprawnych urządzeń i ich wyposażenia ze wskazaniem typu (modelu)
urządzenia rejestrującego, a także wyszczególnieniem wyposażenia technicznego
niezbędnego do eksploatacji wyżej wymienionych urządzeń.
W przepisach projektu ustawy określono, że postępowania w sprawach o wykroczenia
popełnione w zakresie naruszeń niestosowania się do ograniczenia prędkości określonego
ustawą lub znakiem drogowym, lub niestosowania się do sygnałów świetlnych, ujawnione
przy użyciu urządzenia rejestrującego przed dniem wejścia w życie ustawy prowadzi się na
podstawie przepisów obowiązujących w dniu popełnienia wykroczenia.
Projekt ustawy stanowi, że ustawa wchodzi w życie w terminie 6 miesięcy od dnia
ogłoszenia.