Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Drugiego Protokołu Fakultatywnego do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych w sprawie zniesienia kary śmierci, przyjętego w Nowym Jorku dnia 15 grudnia 1989 r.

Ratyfikacja Protokołu nie pociągnie za sobą negatywnych skutków społecznych
i gospodarczych.
Ratyfikacja Protokołu nie pociągnie za sobą obciążeń finansowych.
Ratyfikacja Protokołu nie pociąga za sobą konieczności zmian w prawie krajowym.
Art. 38 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.)
stanowi, iż „Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę
życia”. Ponadto przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U.
Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) nie przewidują kary śmierci.
W związku z faktem, iż materia Protokołu dotyczy praw i obowiązków określonych
w rozdziale II Konstytucji RP – prawa do życia (art. 38 Konstytucji), jego ratyfikacja
powinna odbyć się w trybie przewidzianym w art. 89 ust. 1 Konstytucji RP.





























4

Wykaz państw sygnatariuszy oraz stron Drugiego Protokołu Fakultatywnego
do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych
w sprawie zniesienia kary śmierci
przyjętego w Nowym Jorku dnia 15 grudnia 1989 r.

Stan na 14 marca 2013 r.
Sygnatariusze:

1. Republika Gwinei Bissau
2. Republika Madagaskaru
3. Rzeczpospolita Polska
4. Demokratyczna Republika Wysp Św. Tomasza i Książęcej
Strony:
1. Republika Albanii
2. Księstwo Andory
3. Związek Australijski
4. Republika Austri
5. Republika Argentyny
6. Republika Azerbejdżanu
7. Królestwo Belgi
8. Republika Beninu
9. Bośnia i Hercegowina
10. Federacyjna Republika Brazyli
11. Republika Bułgari
12. Republika Chile
13. Republika Chorwacji
14. Republika Cypryjska
15. Czarnogóra
16. Republika Czeska
17. Królestwo Dani
18. Republika Dżibuti
19. Republika Ekwadoru
20. Republika Estońska
21. Republika Finlandii
22. Republika Filipin
23. Republika Francuska
24. Republika Grecka
25. Gruzja
26. Królestwo Hiszpani
27. Republika Hondurasu
28. Irlandia
29. Republika Islandii
30. Kanada
31. Republika Kirgiska
32. Republika Kolumbi
33. Republika Kostaryki

1
34. Republika Liberii
35. Księstwo Liechtensteinu
36. Republika Litewska
37. Wielkie Księstwo Luksemburga
38. Była Jugosłowiańska Republika Macedoni
39. Republika Malty
40. Meksykańskie Stany Zjednoczone
41. Republika Mołdowy
42. Księstwo Monako
43. Mongolia
44. Republika Mozambiku
45. Republika Namibii
46. Królestwo Nepalu
47. Królestwo Niderlandów
48. Republika Nikaragui
49. Republika Federalna Niemiec
50. Nowa Zelandia
51. Królestwo Norwegi
52. Republika Panamy
53. Republika Paragwaju
54. Republika Południowej Afryki
55. Republika Portugalska
56. Rumunia
57. Republika Ruandy
58. Republika San Marino
59. Republika Serbii
60. Republika Seszeli
61. Republika Słowacka
62. Republika Słowenii
63. Konfederacja Szwajcarska
64. Królestwo Szwecji
65. Demokratyczna Republika Timoru Wschodniego
66. Republika Turcji
67. Turkmenistan
68. Ukraina
69. Wschodnia Republika Urugwaju
70. Republika Uzbekistanu
71. Boliwariańska Republika Wenezueli
72. Republika Węgierska
73. Republika Włoska
74. Republika Zielonego Przylądka
75. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytani i Irlandii Północnej





2
Drugi Protokół Fakultatywny
do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych
w sprawie zniesienia kary śmierci


Państwa-Strony niniejszego Protokołu,


wierząc, że zniesienie kary śmierci przyczynia się do wzmocnienia poszanowania ludzkiej
godności i stopniowego rozwoju praw człowieka,

przypominając artykuł 3 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka przyjętej 10 grudnia
1948 r. i artykuł 6 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, przyjętego
16 grudnia 1966 r.,

biorąc pod uwagę, że artykuł 6 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i
Politycznych nawiązuje do zniesienia kary śmierci w sposób, który wyraźnie sugeruje, iż takie
zniesienie kary śmierci jest pożądane,


przekonane, że wszystkie sposoby zniesienia kary śmierci powinny być uznane za postęp
w korzystaniu z prawa do życia,

pragnąc podjąć niniejszym międzynarodowe zobowiązanie dotyczące zniesienia kary
śmierci,


uzgodniły co następuje:

Artykuł 1

1. Wobec żadnej osoby pozostającej pod jurysdykcją Państwa-Strony niniejszego Protokołu nie
wykona się kary śmierci.
2. Każde Państwo-Strona podejmie wszelkie niezbędne środki celem zniesienia kary śmierci w
ramach własnej jurysdykcji.

Artykuł 2

1. Niedopuszczalne jest jakiekolwiek zastrzeżenie do niniejszego Protokołu z wyjątkiem
zastrzeżenia złożonego w momencie ratyfikacji lub przystąpienia, które przewiduje
dopuszczalność stosowania kary śmierci w czasie wojny, w wyniku skazania za
najpoważniejsze przestępstwo o charakterze wojskowym popełnione w czasie wojny.
2. Państwo-Strona, składając takie zastrzeżenie, w momencie ratyfikacji lub przystąpienia
zawiadomi Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o przepisach prawa
krajowego stosowanych w czasie wojny.
3. Państwo-Strona, złożywszy takie zastrzeżenie, poinformuje każdorazowo Sekretarza
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o początku i końcu stanu wojny na
swoim terytorium.

Artykuł 3


Państwa-Strony niniejszego Protokołu zamieszczą w sprawozdaniach, które przedkładają
Komitetowi Praw Człowieka zgodnie z artykułem 40 Paktu, informacje dotyczące środków, które
zostały przez nie podjęte celem wykonania niniejszego Protokołu.


1
Artykuł 4


W stosunku do Państw-Stron Paktu, które złożyły oświadczenie w myśl artykułu 41,
kompetencja Komitetu Praw Człowieka w zakresie przyjmowania i rozpatrywania zawiadomień w
sytuacji, gdy jedno Państwo-Strona twierdzi, że inne Państwo-Strona nie wypełnia swoich
zobowiązań, będzie rozszerzona na postanowienia niniejszego Protokołu, chyba że Państwo-
Strona, którego zawiadomienie dotyczy, złożyło przeciwne oświadczenie w momencie ratyfikacji
lub przystąpienia.

Artykuł 5

W stosunku do Państw-Stron Pierwszego Protokołu Fakultatywnego do
Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych przyjętego 16 grudnia 1966 r.,
kompetencja Komitetu Praw Człowieka w zakresie przyjmowania i rozpatrywania zawiadomień
pochodzących od jednostek podległych ich jurysdykcji będzie rozszerzona na postanowienia
niniejszego Protokołu, chyba że dane Państwo-Strona złożyło przeciwne oświadczenie w
momencie ratyfikacji lub przystąpienia.

Artykuł 6

1. Postanowienia niniejszego Protokołu będą stosowane jako postanowienia dodatkowe do
Paktu.
2. Bez wpływu na możliwość założenia zastrzeżenia w myśl artykułu 2 niniejszego Protokołu,
prawo zagwarantowane w artykule 1 ustęp 1 niniejszego Protokołu nie może być zawieszone
na mocy artykułu 4 Paktu.

Artykuł 7

1. Niniejszy Protokół jest otwarty do podpisu dla każdego Państwa, które podpisało Pakt.
2. Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez każde Państwo, które ratyfikowało Pakt albo
przystąpiło do niego. Dokumenty ratyfikacji zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu
Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3. Niniejszy Protokół będzie otwarty do przystąpienia dla każdego Państwa, które ratyfikowało
Pakt albo przystąpiło do niego.
4. Przystąpienia dokonuje się przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
5. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomi wszystkie Państwa,
które podpisały niniejszy Protokół albo przystąpiły do niego o złożeniu każdego dokumentu
ratyfikacji lub przystąpienia.

Artykuł 8

1. Niniejszy Protokół wejdzie w życie po upływie trzech miesięcy od daty złożenia Sekretarzowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dziesiątego dokumentu ratyfikacji albo
przystąpienia.
2. W stosunku do każdego Państwa, które ratyfikuje niniejszy Protokół albo przystąpi do niego
po złożeniu dziesiątego dokumentu ratyfikacji albo przystąpienia, niniejszy Protokół wejdzie
w życie po upływie trzech miesięcy od daty złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacji
albo przystąpienia.



2