Jeśli choroba pracownika nie jest zawodowa

Przeczytaj także: Choroba zawodowa nawet na emeryturze?

Wystarczy duże prawdopodobieństwo

Związek przyczynowy między warunkami istniejącymi w środowisku pracy a schorzeniem pracownika nie musi być wcale stuprocentowo pewny. Czasami wystarczające okazuje się wykazanie, że jest on wysoce prawdopodobny. SN niejednokrotnie bowiem wskazywał, że skoro istnienie związku przyczynowego, jeśli chodzi o zdrowie ludzkie, z reguły nie może być absolutnie pewne, to do przyjęcia go wystarcza, gdy jest on ustalony z dostateczną dozą prawdopodobieństwa (por. np. wyrok 17 czerwca 1969 r., II CR 165/69, OSPiKA 1970, Nr 7-8, poz. 155; wyrok SN z 14 grudnia 1973 r., II CR 692/73, OSPiKA 1975, Nr 4, poz. 94).

Powołane powyżej wyroki pochodzą wprawdzie z lat 70-tych, ale sądy po dziś dzień popierają wyrażone w nich stanowisko (por. wyrok SA w Poznaniu z 22 września 2005 r., I ACa 197/05, OSA 2006, Nr 5, poz. 16).

Jakie zadośćuczynienie?

Poszkodowany pracownik może dochodzić od szefa m.in. jednorazowego odszkodowania. Podstawą prawną jest w takim przypadku art. 444 § 1 k.c., który przewiduje, iż w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego koszty, a pracownik może żądać wyłożenia z góry sumy potrzebnej na koszty leczenia oraz koszty przygotowania do innego zawodu , jeśli w wyniku schorzenia, którego się nabawił, stał się inwalidą.

Kolejną formą rekompensaty może być renta. Przysługuje ona w przypadku, gdy pracownik utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeśli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość (por. art. 444 § 2 K.c.).

Zdaniem SN (por. wyrok z 8 czerwca 2005 roku, V CK 710/04), renta z art. 444 § 2 k.c. przysługująca poszkodowanemu, który zachował częściowo zdolność do pracy, powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie - w konkretnych warunkach - jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy - z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy.

Na rzecz poszkodowanego pracownika, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może także zostać zasądzone zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.), które w przeciwieństwie do odszkodowania wypełniającego funkcję naprawienia szkody, spełnia funkcję łagodzącą wobec doznanej a niewymiernej materialnie krzywdy.

Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to (por. wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., CSK 99/05):

• rodzaj naruszonego dobra,
• zakres i rodzaj rozstroju zdrowia,
• czas trwania cierpień,
• wiek pokrzywdzonego,
• intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych,
• rokowania na przyszłość,
• stopień winy sprawcy.