Przepisy prawne: najważniejsze zmiany VII 2014

Przeczytaj także: Księgi wieczyste z łatwiejszym dostępem

INFORMOWANIE O CENACH TOWARÓW I USŁUG

25 lipca 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915), na podstawie której m.in.:

• wprowadzono nową definicję ceny, przez którą należy obecnie rozumieć wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę;
• zmodyfikowano obowiązki informacyjne w zakresie cen towarów i usług, w tym zrezygnowano z obowiązku oznaczania ceną każdej sztuki towaru, zaś w przypadku obniżki ceny, zobligowano sprzedawców do informowania o przyczynie takiej obniżki;
• przyjęto, że w przypadku rozbieżności czy wątpliwości co do ceny za oferowany towar bądź usługę konsument będzie miał prawo żądania sprzedaży towaru lub usługi po cenie dla niego najkorzystniejszej;
• określono maksymalne kwoty kar pieniężnych za niedopełnienie obowiązków wynikających z ustawy, przy czym przyjęto, że takie kary mogą być nałożone za każde niedopełnienie ww. obowiązków, a nie tylko w przypadku uporczywego ich niedopełniania, jak to miało miejsce dotychczas;
• uchylono dotychczas obowiązującą ustawę z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 385).

ORZECZNICTWO SĄDU NAJWYŻSZEGO

W dniu 18 lipca 2012 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę, w której stwierdził, że roszczenie o zapłatę kary umownej na wypadek zwłoki lub opóźnienia nie przysługuje stronie odstępującej od umowy wzajemnej, jeżeli w umowie zastrzeżono również taką karę w związku z odstąpieniem od umowy (sygn. akt III CZP 39/12, dalej „Uchwała”).

W Uchwale Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że odstąpienie od umowy nie jest ani nienależytym wykonaniem zobowiązania, ani niewykonaniem zobowiązania, a tylko wykonaniem przez jedną ze stron stosunku obligacyjnego przysługującego jej uprawnienia prawnokształtującego. Sąd Najwyższy wskazał, że w klauzulach umownych przewidujących karę umowną na wypadek odstąpienia od umowy nie chodzi o swego rodzaju sankcję finansową wobec dłużnika z umowy wzajemnej za samo skorzystanie przez stronę przeciwną z uprawnienia do odstąpienia od umowy, lecz o karę w znaczeniu art. 483 §1 kc. Jak stwierdził przy tym Sąd Najwyższy, konstrukcja kary umownej z tytułu nienależytego wykonania zakłada, że zobowiązanie zostanie wykonane, lecz w sposób nienależyty (np. co do terminu). Natomiast kara umowna na wypadek niewykonania zobowiązania zakłada, że zobowiązanie nie zostanie wykonane, niezależnie od tego czy przyczyną niewykonania była wcześniejsza zwłoka dłużnika. Jak dalej wywodził Sąd Najwyższy nie można zatem kumulować kary umownej przewidzianej za nienależyte wykonanie zobowiązania i kary umownej za niewykonanie zobowiązania, gdyż niemożliwe jest, aby jednocześnie wykonać, choćby w sposób nienależyty i nie wykonać tego samego zobowiązania. Ponadto, jak wskazał Sąd Najwyższy, szkoda spowodowana niewykonaniem zobowiązania w następstwie odstąpienia od umowy pochłania szkodę powstałą wskutek nienależytego wykonania zobowiązania.