Pierwszy raz wyjechalismy z mezem w Bieszczady. To mial byc cudowny
urlop po prawie 2-letniej przerwie. Niestety zdarzenia potoczyly sie
wlasnym torem.

Po przyjechaniu na mejsce zaczelismy szukac noclegu - agroturystyka. W
kilku gospodarstwach niestety nie bylo wolnych miejsc. Maz zmeczony
podroza (prowadzil) zostal w aucie, a ja poszlam spytac jeszcze w
jednym gospodarstwie. Jakis mezczyzna kucal na trawie kolo domu i
glaskal psa - wilczura. Spytalam jeszcze z ulicy czy sa jakies szanse
na nocleg. Zaskoczona pozytywna odpowiedzia, zaczelam zadawac kolejne
pytania: cena itd. Uslyszalam odpowiedz, ze tym zajmuje sie jego zona
i ze znajde ja w drugim budynku w glebi ogrodu. Popatrzylam z pewnymi
obawami na psa, ale pan przeczuwajac moje watpliwosci powiedzial ze
moge smialo wchodzic. Otworzylam bramke (nie bylo na niej zadnego
ostrzezenia "uwaga zly pies" itp.) i ruszylam pewnie przed siebie by z
wlascicielka ustalic szczegoly. Ona pokazala mi pokoj i zaproponowala
cene przy kilku noclegach. Jak wychodzilam z budynku rzucil sie na
mnie wilczur. Klapal zebami i mimo, ze probowalam uniknac jego atakow
raz mnie ugryzl w udo. Nie bylo w poblizu owego mezczyzny, ktory go
wczesniej glaskal, przy budzie swobodnie lezal lancuch, a pies biegal
beztrosko po ogrodzie. Po chwili pojawil sie chlopak (jak sie pozniej
okazalo wlasciciel wilczura) i odgonil ode mnie psa.
Niby wolnoc Tomku w swoim domku, ale czy prowadzac agroturystyke, w
dodatku upewniwszy kogos ze moze swobodnie wejsc mozna tak
nieodpowiedzialnie sie zachowac ?

Pojechalismy na policje, a poniej na pogotowie. Niestety to mala
miejscowosc i na sanitariuszy aby podali szczepionke przeciw tezcowi
trzeba bylo czekac przeszlo godzine. Rowniez zeznania trzeba bylo
przelozyc w czasie na nastepny dzien.
Nie zatrzymalismy sie na noc w tej miejscowosci - mialam wszystkiego
dosyc i chcialam wracac do domu (ponad 500 km). Bylo pozno, bylam
zmeczona, bolala mnie noga i w dodatku nadal nie mielismy noclegu.

Takie mam wspomnienia z Bieszczad ...

Od tamtego zdarzenia minely juz ponad 2 tygodnie. To co pozostalo to
strach przed psami, ktore teraz obchodze szerokim lukiem i chowam sie
za plecami meza jak mijamy psa w czasie spaceru, a takze
przeswiadczenie o tym ze wlasciciele czuc sie moga calkowicie
bezkarni, mimo ze narazili mnie na cierpienie, zepsuli mi urlop juz
pierwszego dnia i zmienili moje podejcie do zwierzat (przynajmniej
niektorych).
Reakcja wlascicieli to "bardzo nam przykro", po prostu trudno, stalo
sie i przechodzimy z tym do porzadku dziennego. Nie zaproponowali
nawet ze pokryja chociaz koszta antybiotykow. Przyznany mandat w
"powalajacej" wysokosci 50 zl wlasciciel psa skwitowal stwierdzeniem
"i tak go nie zaplace".

Chcialam sie poradzic, w jaki sposob starac sie o odszkodowanie, czy
skierowac sprawe do sadu grodzkiego ?
Chce by wlasciciel psa poniosl konsekwencje swojej bezmyslnosci i oby
inni mieli odmienne od moich wspomnienia z Bieszczad.

Mongeo