Artur Drzewiecki napisał(a):

> Gwoli ścisłości jest to kontynuacja artystycznej maniery Starożytności
> (w znaczeniu Grecja i Rzym), gdzie nagość żeńska uchodziła za
> nieestetyczną w przeciwieństwie do męskiej (odwrotność czasów
> dzisiejszych). :-)

Oj... Uogólniłeś tutaj tak, że aż boli. :P
Prawdą jest, że w starożytnej Grecji mężczyźni mogli się bez większych
problemów pokazać nago publicznie i nie siało to zgorszenia - pewnie
miał na to niemały wpływ klimat. Z kobietami było naprawdę różnie - w
Atenach dla przykładu kobieta nie mogłaby pokazać się nago na ulicy,
zresztą (z wyjątkiem tych w podeszłym wieku) pokazanie się na ulicy bez
męskiego "opiekuna" było rzeczą niestosowną. A w takiej Sparcie kobiety
nie dosyć, że mogły się pokazać nago, jak i mężczyźni, to jeszcze miały
prawo uprawiania sportu, uczone były władania bronią, zdarzały się nawet
ponoć przypadki przemawiania do tłumu, chociaż praw politycznych jako
takich nie miały.
I nie powiesz mi chyba, że w sztuce grecko - rzymskiej nie występują
wizerunki nagich kobiet. :) Chociaż wydaje mi się, że faktycznie
wcześniejsze są greckie przedstawiania nagich mężczyzn, co nie zmienia
faktu, że akty kobiece również występowały i to powszechnie. Nie mów
więc, że nagość żeńska była uważana za nieestetyczną. :)

Poza tym widać wyraźną różnicę w podejściu do kobiecej seksualności (i
zresztą do seksualności ogólnie) pomiędzy Chrześcijaństwem a kultami
Greków i Rzymian, czy tym bardziej kultami płodności z rejonu bliskiego
wschodu. Tam seks utożsamiano z boskim aktem kreacji, co więcej -
niekiedy obrzędy seksualne były nieodłącznym elementem praktyk religijnych.
Chrześcijaństwo przyniosło kult matki dziewicy i (stopniową co prawda)
demonizację kobiecej seksualności (łącznie z wieloma innymi symbolami
pogańskimi jak pentagram, trójząb Posejdona, wyobrażenia bóstw). W końcu
doszło do wykształcenia się średniowiecznego mizoginizmu, którego
elementy można obserwować w kulturze po dziś dzień.
A co do spojrzenia na nagość, to ten element został przejęty z judaizmu.
Chociaż jeśli przejść się którąś z plaż w śródziemnomorskim kurorcie
można odnieść wrażenie, że tam jeszcze zachowało się nieco grecko -
rzymskich tradycji, przynajmniej więcej zdołało przesiąknąć nad Bałtyk. :P


> I nie trzeba do tego bajdurzenia Browna. :-)

A ja nie rozumiem tej całej krytyko wokół Browna. Napisał niezłą książkę
*kryminalną*, a nie podręcznik historii czy historii sztuki, czyta się
to przyjemnie, wciągająca fabuła i zwrócenie uwagi na pewne wydarzenia z
przeszłości, o których nie każdy musi zdawać sobie sprawę. Już sam fakt,
że tak wielu ludzi po przeczytaniu książki zaczyna szukać czegoś więcej
na ten temat jest dla mnie wyznacznikiem jakości tej książki.
A idiotyczna nagonka ze strony fanatycznych środowisk katolickich mnie
wręcz śmieszy. Bo niby co tam jest takiego heretyckiego... Że Chrystus
nie był bogiem? Toć to przecież normalna ateistyczna lub agnostyczna
postawa, którą można spotkać we wszystkich NAUKOWYCH opracowaniach... Że
związał się z Marią Magdaleną? No dobrze, ale w Biblii nie jest
napisane, że tak nie było, są za to pewne delikatne wzmianki a
apokryfach, a ponieważ Brown pisał kryminał, a nie tekst religijny ma
prawo trochę pofantazjować. :)
Poza tym jedna rzecz daje do myślenia - Chrystus był Żydem a w tamtym
czasie każdy Żyd w jego wieku już od dawna powinien być żonaty, punktem
na honorze ojca było znalezienie żony swojemu synowi... Nie ma tymczasem
najmniejszej wzmianki na ten temat z ust przeciwników Chrystusa. Jest
oczywiście jeszcze taka możliwość, że był on związany z żydowską sektą
Esseńczyków (jak Jan Chrzciciel o ile mnie pamięć nie myli), którzy żyli
w celibacie, ale to też mogłoby być elementem krytyki ze strony
stronnictwa kapłańskiego.