Rządowy projekt ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych

przejawia się w obowiązku uzyskania opinii właściwego miejscowo wójta, burmistrza albo
prezydenta miasta.
Rozwiązanie to jest wzorowane na rozwiązaniu przyjętym w ramach procedury lokalizacji
dróg wprowadzonej ustawą z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193,
poz. 1194, z późn. zm.), która została uznana przez Trybunał Konstytucyjny za zgodną
z Konstytucją RP (wyrok TK z dnia 6 czerwca 2006 r., sygn. akt K 23/05).
Dzięki proponowanemu rozwiązaniu dochodzi do ponownego zcentralizowania i integracji
procesu lokalizacji w jednym ośrodku decyzyjnym (wojewoda) umieszczonym nie

na szczeblu lokalnym, ale na poziomie regionu, co jest optymalne z punktu widzenia
lokalizowania regionalnej sieci szerokopasmowej. Pozwoli to nie tylko na szybsze
przeprowadzenie postępowania, ale i na lepsze uwzględnienie uzasadnionych potrzeb
w zakresie chronionych wartości oraz poprzez szerszą perspektywę oceny stwarza większe
gwarancje wyboru optymalnego przebiegu inwestycji.
Ponadto proponowany projekt ustawy wprowadza wiele uproszczeń proceduralnych, w tym
między innymi:
a) uznanie za skuteczne doręczenia zawiadomień o wszczęciu postępowania oraz
o wydaniu decyzji na adres wskazany w katastrze nieruchomości (w odniesieniu
do użytkowników wieczystych nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie
tej decyzji);
b) zawiadamianie o wszczęciu postępowania oraz o wydaniu decyzji przez wojewodę
w drodze obwieszczenia w urzędzie wojewódzkim lub na stronie internetowej urzędu
wojewódzkiego, a także w urzędach gmin właściwych ze względu na planowaną
lokalizację sieci regionalnej i w prasie lokalnej (w odniesieniu do stron innych
niż wymienione powyżej oraz wnioskodawcy);
c) wprowadzenie terminu wiążącego dla wojewody do wydania decyzji o ustaleniu
lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej;
d) wprowadzenie kwalifikowanych wymagań dla odwołań od ww. decyzji (konieczność
przedstawienia zarzutów odnoszących się do decyzji, określenia istoty i zakresu
żądania oraz wskazania dowodów uzasadniających to żądanie);
e) ograniczenia czasowe możliwości stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu
lokalizacji, a także decyzji o pozwoleniu na budowę takiego obiektu oraz możliwości
uchylenia takich decyzji w przypadku uwzględnienia przez sąd administracyjny skargi

39
na ww. decyzje z przyczyn wyszczególnionych w art. 145 lub 156 K.p.a. Przepis ten
jest powieleniem rozwiązań przewidzianych, m.in. w ustawie o transporcie
kolejowym i ma na celu wyeliminowanie zagrożeń związanych z zatrzymaniem
procesu budowlanego;
f) wprowadzone zostało rozwiązanie, w myśl którego w postępowaniu przed organem
odwoławczym oraz przed sądem administracyjnym nie można uchylić decyzji
o ustaleniu lokalizacji w całości ani stwierdzić jej nieważności, gdy wadą dotknięta
jest tylko część decyzji dotycząca odcinka sieci, nieruchomości lub działki. Celem
projektowanego przepisu jest zapobieżenie nieuzasadnionemu powtarzaniu
postępowania zmierzającego do wydania nowej decyzji lokalizacyjnej dla całego
zadania w sytuacji, gdy wadą dotknięta jest tylko część tej decyzji. Przytoczony
przepis jest powieleniem uregulowań zawartych w specustawie drogowej, jak również
ustawie o transporcie kolejowym;
g) zgodnie z przyjętym w rozdziale 6 rozwiązaniem, nie ustanawia się tutaj odrębnych
regulacji dotyczących ewentualnych odszkodowań z tytułu zajęcia gruntów pokrytych
wodami płynącymi na potrzeby lokalizacji regionalnej sieci szerokopasmowej, lecz
właściwy w tym zakresie będzie art. 186 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo
wodne. Przepis ten całkowicie reguluje kwestie odszkodowań. Obejmuje on pokrycie
przez inwestora strat poniesionych przez poszkodowanego, w tym także zwrot
wpłaconej opłaty rocznej za okres, w którym poszkodowany z powodu zajęcia
gruntów pokrytych wodami płynącymi na potrzeby lokalizacji regionalnej sieci
szerokopasmowej, był pozbawiony możliwości korzystania z tych gruntów.
Innym instrumentem przyśpieszenia procesu inwestycyjnego jest nadanie decyzji o ustaleniu
lokalizacji rygoru natychmiastowej wykonalności z mocy ustawy. W uzasadnionych
przypadkach również pozwolenie na budowę będzie mogło otrzymać rygor natychmiastowej
wykonalności.
Rozdział 7
Art. 62 – wprowadza zmiany w ustawie o drogach publicznych.
Zmiany ustawy o drogach publicznych zmierzające do stworzenia otoczenia regulacyjnego
sprzyjającego inwestycjom telekomunikacyjnym, zwłaszcza światłowodowym, są jedną
z najważniejszych spraw dla rozwoju publicznych sieci o dużych i bardzo dużych
przepływnościach. Wystarczy wskazać, że właśnie drogi publiczne, jako domena publiczna
o charakterze infrastrukturalnym, powinny być zasadniczym miejscem dla lokalizowania

40
i efektywnego przeprowadzania sieci światłowodowych. Inwestycje tego typu jako ważny
element planu antykryzysowego, służące podniesieniu jakości życia całego społeczeństwa,
powinny być realizowane w pasach drogowych przy zminimalizowaniu warunków
formalnych i finansowych. Lata 2009 – 2012 to okres, w którym będą istniały niepowtarzalne
warunki umożliwiające nadrobienie przez Polskę zaległości w zakresie podaży nowoczesnej
infrastruktury szerokopasmowej. Otóż, z jednej strony przewidziana jest olbrzymia pula
środków publicznych na budowę i przebudowę dróg, a z drugiej strony znaczne środki
wspólnotowe są dostępne na potrzeby sieci szerokopasmowych, w szczególności w ramach
projektów dotyczących sieci regionalnych (PO RPW i poszczególne RPO), jak i sieci
dostępowych oraz urządzeń końcowych (PO IG). Przy istnieniu w obu sektorach tak istotnych
źródeł finansowania – co ważne dostępnych do wykorzystania jedynie czasowo –
fundamentalną sprawą jest osiągnięcie synergii w zakresie wspólnego lub przynajmniej
skoordynowanego realizowania tych inwestycji. Te okoliczności stanowią wystarczającą
motywację, aby nałożyć dodatkowe obowiązki na zarządców dróg co do konieczności
realizowania kanałów technologicznych, stanowiących ułamek kosztów inwestycji drogowej.
Rozwiązania te nie powinny jednak ograniczać inicjatywy prywatnej. Przeciwnie, również
w tym zakresie należy stworzyć zachęty inwestycyjne (np. w postaci czasowych zwolnień
od opłat, czy też obniżenia ich wysokości), aby nowa infrastruktura nie była finansowana
wyłącznie ze środków publicznych – środki publiczne powinny być jedynie zachętą
do jeszcze większych inwestycji ze środków prywatnych.
Pkt 1 – dodanie tego punktu ma na celu zdefiniowanie terminu „kanał technologiczny”,
używanego w art. 39 ust. 7 i nast. ustawy o drogach publicznych. W myśl zaproponowanej
definicji kanał technologiczny ma służyć przede wszystkim celom umieszczania w nich lub
eksploatacji urządzeń infrastruktury technicznej związanych z potrzebami zarządzania
drogami lub potrzebami ruchu drogowego, a także: linii telekomunikacyjnych wraz
z zasilaniem oraz linii energetycznych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub
potrzebami ruchu drogowego.
Pkt 2 – zmiana ma na celu rozszerzenie zadań zarządcy drogi i objęcie nimi utrzymania
kanałów technologicznych i pobierania opłat, o których mowa w art. 39 ust. 7.
Pkt 3 lit. a – zmiana ta ma na celu usunięcie ewentualnych wątpliwości co do wyłączenia
spod ustanowionego w art. 39 ust. 1 pkt 1 generalnego zakazu dokonywania w pasie
drogowym wymienionych w tym przepisie czynności – wyłączenie obejmuje czynności
związane z umieszczaniem, konserwacją, przebudową i naprawą infrastruktury

41
telekomunikacyjnej oraz urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania płynów,
pary, gazu, energii elektrycznej, a także urządzeń związanych z ich eksploatacją oraz inne
czynności związane z eksploatacją tej infrastruktury i urządzeń, jeżeli warunki techniczne
i wymogi bezpieczeństwa na to pozwalają.
Pkt 3 lit. b – zmiana ma na celu uelastycznienie procedury wydawania zezwoleń
na lokalizowanie w pasie drogowym infrastruktury telekomunikacyjnej. Obecną zasadą jest
to, że zarządca drogi może wydać takie zezwolenie wyłącznie w szczególnie uzasadnionych
przypadkach, a tym samym wydanie zezwolenia zależy w zasadzie od uznania zarządcy
drogi, co przy jednoczesnym obniżeniu wysokości opłat, które niewątpliwie w jakiejś mierze
motywowały do wydawania zezwoleń, mogłoby doprowadzić do blokowania inwestycji.
Dlatego też proponuje się ustanowienie obowiązku wydania zezwolenia, jeżeli nie zachodzą
przeszkody z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wymagań określonych
w przepisach odrębnych.
Pkt 3 lit. c – wprowadzenie kar pieniężnych za przekroczenie terminu na rozpatrzenie
wniosków o udzielenie zezwolenia ma stworzyć mechanizm wymuszający szybkie ich
rozpatrywanie, co w szczególności jest uzasadnione czasową dostępnością środków
wspólnotowych z przeznaczeniem na inwestycje infrastrukturalne.
Pkt 3 lit. d – zmiana ust. 5 w art. 39, zgodnie z którą, w przypadku gdy budowa, przebudowa
lub remont drogi wymaga przełożenia obiektu budowlanego lub urządzenia umieszczonego
w pasie drogowym, a niezwiązanego z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu
drogowego, koszt tego przełożenia ponosi jego właściciel.
Pkt 3 lit. e – zmiana ust. 6 zmierza do nałożenia na zarządcę drogi, w przypadku budowy lub
przebudowy drogi, obowiązku lokalizowania kanałów technologicznych. Wyjątek od tego
obowiązku dotyczy jedynie sytuacji, gdy – w przypadku drogi publicznej niebędącej drogą
krajową – żaden podmiot, w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia informacji, nie wyraził
zainteresowania korzystaniem z takiego kanału.
Pkt 3 lit. f – dodawany ust. 6a reguluje obowiązki informacyjne zarządcy drogi związane
z zamiarem budowy lub przebudowy drogi. Funkcję ochronną przed lekkomyślnym
zgłaszaniem zainteresowania ma pełnić ustanowiony w ust. 6b obowiązek zwrotu kosztów
budowy kanału, jeżeli podmiot zgłaszający zainteresowanie, po wybudowaniu kanału
nie składa oferty na jego udostępnienie. Obowiązek informacyjny przewidziany w ust. 6a
ma na celu nie tylko sprawdzenie zainteresowania kanałem technologicznym ze strony rynku,
ale również pozwala podmiotom prywatnym na pozyskanie z odpowiednim wyprzedzeniem

42
wiedzy o planowanych inwestycjach drogowych i podjęcie przy tej okazji własnych inicjatyw
inwestycyjnych. Przepis ust. 6c przewiduje możliwość uzyskania zwolnienia z obowiązku
budowania kanału technologicznego, w przypadku gdy w pobliżu pasa drogowego istnieje już
kanał technologiczny lub linie światłowodowe, posiadające wolne zasoby wystarczające
do zaspokojenia potrzeb społecznych w zakresie dostępu do usług lub też nieracjonalne
ekonomicznie lub technicznie niemożliwe byłoby lokalizowanie kanału technologicznego
w przypadku przebudowy drogi. Prezes UKE uzgadnia zwolnienie, bądź odmowę zwolnienia
z obowiązku budowania kanału technologicznego w terminie 30 dni od dnia złożenia
wniosku przez zarządcę drogi. W odniesieniu do dróg publicznych innych niż drogi krajowe
zwolnienie następuje przed ogłoszeniem, o którym mowa w ust. 6a. Zgodnie

z ust. 6d, niezwłocznie po wybudowaniu kanału technologicznego, a jeszcze przed jego
udostępnieniem innym podmiotom, zarządca drogi przekazuje Prezesowi UKE informację
o przebiegu nowo zlokalizowanego kanału technologicznego. Natomiast ust. 6e stanowi,
że na wniosek Prezesa UKE lub przedsiębiorcy telekomunikacyjnego zarządca drogi udziela
informacji o kanałach technologicznych zlokalizowanych w pasie drogowym na obszarze
jego właściwości.
Pkt 3 lit. g i h – zmiany te mają na celu doprecyzowanie i uszczegółowienie zasad
udostępniania kanałów technologicznych zainteresowanym podmiotom. Udostępnianie tych
kanałów ma być maksymalnie transparentne, jawne i jak najszerzej dostępne
zainteresowanym podmiotom – cel ten realizują ogłoszenia zarówno o charakterze lokalnym
(strona zarządcy drogi), jak i krajowym (strona UKE z odpowiednim linkiem). Ogłoszenie
o zamiarze udostępnienia kanału może być dokonane z własnej inicjatywy zarządcy drogi, jak
również może być skutkiem złożenia pierwszego wniosku i w tym ostatnim przypadku
zarządca drogi ma obowiązek dokonać ogłoszenia w terminie 14 dni. Terminy wprowadzone
w tych przepisach gwarantują z jednej strony, że wszyscy zainteresowani będą mieli
możliwość przygotowania i złożenia ofert, a z drugiej strony zarządca drogi będzie
obowiązany do szybkiego udostępniania miejsca w kanałach. Uelastycznieniu uległ również
proces rozdziału wolnych zasobów kanału technologicznego. Zrezygnowano z instytucji
przetargu i enigmatycznego odwołania do przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
który w praktyce sprawiał zarządcom dróg spore problemy interpretacyjne. Zamiast tego
pozostawiono zarządcom dróg swobodę w wyborze trybu wyłaniania podmiotów, którym
zostanie udostępnione miejsce w kanale, przy zachowaniu kluczowych zasad przejrzystości
i równego traktowania, a także respektowania reguły pierwszeństwa wykorzystania kanału

43