Przepisy prawne: najważniejsze zmiany XI 2012

Przeczytaj także: Prawo o zgromadzeniach: nowelizacja

PRAWO PRASOWE

2 listopada 2012 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1136), na podstawie której:

• pozostawiono sprostowanie, jako główną formę reakcji na nieścisłą lub nieprawdziwą wiadomość zawartą w materiale prasowym;
• doprecyzowano, że sprostowanie może być złożone na piśmie w placówce pocztowej lub siedzibie odpowiedniej redakcji, maksymalnie w ciągu 21 dni od dnia opublikowania materiału prasowego;
• określono, że tekst sprostowania nie powinien przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu publikacji, której dotyczy ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu antenowego, jaki zajmował fragment przekazu medialnego;
• wskazano, że w przypadku publikacji w drukach periodycznych, sprostowanie powinno być opublikowane w tym samym dziale oraz taką samą czcionką, co materiał prasowy, będący przedmiotem sprostowania;
• wskazano, że w przypadku przekazu radiowego lub telewizyjnego sprostowanie powinno być wyraźnie zapowiedziane oraz nastąpić w przekazie tego samego rodzaju i o tej samej porze;
• zastrzeżono, że tekstu sprostowania nie można komentować w tym samym numerze pisma, czy tego samego dnia w przekazie elektronicznym, a dopuszczono jedynie w tych dniach prostą zapowiedź polemiki lub wyjaśnień redakcji lub autora tekstu;
• określono przesłanki odmowy publikacji sprostowań;
• wskazano, że jeżeli redaktor naczelny pisma odmówi opublikowania sprostowania albo nie ukaże się ono w odpowiednim terminie, zainteresowana osoba będzie mogła w ciągu roku od dnia publikacji wytoczyć powództwo o sprostowanie.

PRAWO O ZGROMADZENIACH

9 listopada 2012 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 września 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. z 2012 r. poz. 1115), na podstawie której:

• zakazano organizacji dwóch lub więcej zgromadzeń w tym samym miejscu i czasie, na tożsamych lub zbliżonych trasach przejścia w sytuacji, gdy nie jest możliwe ich oddzielenie lub odbycie w taki sposób, aby ich przebieg nie zagrażał życiu, zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach;
• określono, że w przypadku gdy nie będzie możliwe równoczesne odbycie się zgromadzeń
  w tym samym czasie, miejscu i na tej samej bądź zbliżonej trasie przebiegu, organ gminy ma prawo do wezwania organizatora później zgłoszonego zgromadzenia do zmiany miejsca, czasu lub trasy przejścia uczestników zgromadzenia;
• przyznano organowi gminy prawo do wydania decyzji o zakazie organizacji zgromadzenia zgłoszonego później;
• zakazano posiadania broni, materiałów wybuchowych lub pirotechnicznych, a także innych niebezpiecznych materiałów lub narzędzi przez uczestników zgromadzeń;
• określono jakie elementy wyróżniające powinien posiadać każdy przewodniczący zgromadzenia w trakcie jego trwania, aby była możliwa jego identyfikacja wśród tłumu;
• nałożono na przewodniczącego zgromadzenia odpowiedzialność za zgodny z przepisami prawa przebieg zgromadzenia oraz przeprowadzenie tego zgromadzenia w sposób, który zapobiegnie powstaniu szkód z winy uczestników zgromadzenia.

ORZECZENIE TK

W dniu 23 października 2012 r. Trybunał Konstytucyjny (dalej „TK”) wydał wyrok, w którym orzekł, że art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (dalej „prawo do rekompensaty”) w zakresie, w jakim uzależnia prawo do rekompensaty od zamieszkiwania w dniu 1 września 1939 r. na byłym terytorium RP, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP (sygn. akt: SK 11/2012, dalej „wyrok TK”). Jednocześnie, TK odroczył utratę mocy obowiązującej wskazanego przepisu o 18 miesięcy, co oznacza, że przestanie on obowiązywać z dniem 1 maja 2014 roku.

W wyroku TK wskazano, że przesłanka zamieszkiwania przez właścicieli nieruchomości zabużańskich na byłym terytorium państwa polskiego w dniu 1 września 1939 r. stanowi zbyt restrykcyjne ograniczenie dla osób ubiegających się o przyznanie prawa do rekompensaty. W ocenie TK osoby opuszczające terytoria zabużańskie na skutek wojny rozpoczętej w 1939 r. nie mogły przewidywać, że ewentualne rekompensaty za utracone nieruchomości będą uzależnione od zamieszkiwania na byłym terytorium państwa polskiego w dniu wybuchu wojny.