Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym

Warszawa, 6 listopada 2012 r.
BAS-WAPEiM-2859/12


Pani
Ewa Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej



Opinia prawna dotycząca zgodności z prawem Unii Europejskiej
poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (przedstawiciel wnioskodawców: poseł Jarosław Katulski)


Na podstawie art. 34 ust. 9 uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca
1992 roku – Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (Monitor Polski z 2012 r., poz. 32)
sporządza się następującą opinię:



I.
Przedmiot projektu ustawy
Przedmiotem projektu ustawy jest nowelizacja ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze
zm.), zwanej dalej ustawą. Celem proponowanych zmian jest uchylenie art. 35
ustawy, który zawiera wymóg uzyskania potwierdzenia spełnienia wymagań
określonych w odpowiednich przepisach przez szpitalne oddziały ratunkowe
oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. Ponadto, w
projekcie ustawy zaproponowano zmianę art. 57 ustawy, która zmierza do
rozszerzenia katalogu osób, które mogą ubiegać się o status lekarza systemu, o
którym mowa w ustawie. Zgodnie ze wskazaną propozycją lekarzem systemu
będą mogli być lekarze będący w trakcie szkolenia specjalizacyjnego w
dziedzinie medycyny ratunkowej i posiadający udokumentowane co najmniej 3-
letnie doświadczenie, nie mniej niż 3000 godzin, w wykonywaniu zawodu
lekarza w szpitalnym oddziale ratunkowym, zespole ratownictwa medycznego,
lotniczym zespole ratownictwa medycznego lub izbie przyjęć szpitala.
Ustawa ma wejść w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia, z
wyjątkiem wymogu dotyczącego odbywania szkolenia specjalizacyjnego w
dziedzinie ratownictwa medycznego, który ma wejść w życie dnia 1 stycznia
2015 r.

II.
Stan prawa Unii Europejskiej w materii objętej projektem
ustawy
Swoboda przepływu pracowników wewnątrz Unii Europejskiej została
zagwarantowana w art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Obejmuje ona zniesienie wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność
państwową między pracownikami państw członkowskich w zakresie
zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy.

System uznawania kwalifikacji zawodowych jest jedną z gwarancji
traktatowej swobody przepływu pracowników. Materia ta jest regulowana w
prawie europejskim w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i
Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych
(Dz. Urz. UE L 255 z dnia 30.9.2005 r., str. 22), zwanej dalej dyrektywą, która
dotyczy również zawodu lekarza.

W preambule do dyrektywy jest mowa o tym, że swoboda
przemieszczania się i wzajemne uznawanie dokumentów potwierdzających
posiadanie kwalifikacji lekarzy muszą opierać się na ogólnej zasadzie
automatycznego uznawania kwalifikacji na podstawie skoordynowanych,
minimalnych wymogów w zakresie wykształcenia. W celu uwzględnienia
charakteru kształcenia lekarzy oraz związanego z tym dorobku wspólnotowego
w dziedzinie wzajemnego uznawania kwalifikacji uzasadnione jest utrzymanie
zasady automatycznego uznawania specjalności medycznych, które są wspólne
przynajmniej dla dwóch państw członkowskich. Niemniej stwierdzono
równocześnie, że automatyczne uznawanie kwalifikacji lekarza posiadającego
podstawowy poziom wykształcenia medycznego nie narusza uprawnień państw
członkowskich do decydowania, czy kwalifikacje te będą powiązane z
czynnościami zawodowymi.
Zgodnie z ogólną zasadą automatycznego uznawania kwalifikacji
określoną w dyrektywie każde państwo członkowskie uznaje dokumenty,
wymienione w załączniku do dyrektywy, potwierdzające posiadanie kwalifikacji
przez lekarzy specjalistów i nadaje tym dokumentom, na potrzeby
podejmowania i prowadzenia działalności zawodowej taką samą moc na swoim
terytorium, jak dokumentom potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, które
samo wydaje.
Dyrektywa reguluje również zasady uznawania kwalifikacji, które
dotyczą odbytych stażów, doświadczenia zawodowego lekarzy, potwierdzonych
odpowiednimi
zaświadczeniami,
a
także
zasady
podejmowania
specjalistycznego kształcenia medycznego w jednym państwie członkowskim,
przez osoby, które w innym państwie członkowskim ukończyły sześcioletnie
studia medyczne.




2

III. Analiza przepisów projektu pod kątem ustalonego stanu prawa
Unii Europejskiej

Na wstępie analizy przepisów opiniowanego projektu ustawy należy
zauważyć, że warunki, które musi spełnić osoba ubiegająca się o status lekarza
systemu, o którym mowa w ustawie, dotyczą zarówno osób, które nabyły
uprawnienia w zakresie zawodu lekarza w Polsce, jak i za granicą, w tym
również w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Opiniowany projekt ustawy w zakresie m.in. określenia statusu lekarza,
odbywania specjalizacji odwołuje się do ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o
zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634, ze
zm.). W ustawie tej w sposób szczegółowy określono zasady uzyskiwania prawa
do wykonywania w Polsce zawodu lekarza oraz odbywania specjalizacji, w tym
także przez obywateli innych państw członkowskich UE.

W art. 5 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty jest mowa o tym,
że prawo wykonywania zawodu lekarza przyznawane jest osobie posiadającej
obywatelstwo polskie lub innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
która posiada dyplom lekarza wydany przez uczelnię w Polsce lub w innym
państwie członkowskim, pod warunkiem że dyplom został uznany w Polsce za
równorzędny zgodnie z odrębnymi przepisami oraz że spełnia minimalne
wymogi kształcenia określone w przepisach prawa Unii Europejskiej lub
dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza, spełniające minimalne
wymogi określone w prawie europejskim, wydany przez inne państwo
członkowskie UE.

Na gruncie ustawy o wykonywaniu zawodu lekarza i lekarza dentysty
obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej, posiadający prawo
wykonywania zawodu lekarza w Polsce, mogą ubiegać się o odbywanie
szkolenia specjalizacyjnego w Polsce. Ponadto, zgodnie z art. 16a tejże ustawy
dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji
lekarskiej lekarza będącego obywatelem państwa członkowskiego UE, wydany
przez właściwe władze państwa członkowskiego Unii Europejskiej, spełniający
minimalne wymogi kształcenia określone w prawie europejskim, wymieniony w
wykazie załączonym do tej ustawy, jest równoważny z dokumentem
poświadczającym tytuł specjalisty.

Mając na uwadze wskazane argumenty należy uznać, że opiniowany
projekt ustawy w zakresie dostępu do wykonywania zawodu lekarza na gruncie
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym przez obywateli państw
członkowskich Unii Europejskiej nie narusza prawa Unii Europejskiej.






3
IV.
Konkluzja
Opiniowany poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym
Ratownictwie Medycznym nie narusza prawa Unii Europejskiej.


Dyrektor Biura Analiz Sejmowych


Zbigniew Wrona














4

Warszawa, 6 listopada 2012 r.
BAS-WAPEiM-2860/12

Pani
Ewa Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej


Opinia w sprawie stwierdzenia, czy poselski projekt ustawy o zmianie
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym (przedstawiciel
wnioskodawców: poseł Jarosław Katulski) jest projektem ustawy
wykonującej prawo Unii Europejskiej w rozumieniu art. 95a Regulaminu
Sejmu


Przedmiotem projektu ustawy jest nowelizacja ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze
zm.), zwanej dalej ustawą. Celem proponowanych zmian jest uchylenie art. 35
ustawy, który zawiera wymóg uzyskania potwierdzenia spełnienia wymagań
określonych w odpowiednich przepisach przez szpitalne oddziały ratunkowe
oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. Ponadto, w
projekcie ustawy zaproponowano zmianę art. 57 ustawy, która zmierza do
rozszerzenia katalogu osób, które mogą ubiegać się o status lekarza systemu, o
którym mowa w ustawie. Zgodnie ze wskazaną propozycją lekarzem systemu
będą mogli być lekarze będący w trakcie szkolenia specjalizacyjnego w
dziedzinie medycyny ratunkowej i posiadający udokumentowane co najmniej 3-
letnie doświadczenie, nie mniej niż 3000 godzin, w wykonywaniu zawodu
lekarza w szpitalnym oddziale ratunkowym, zespole ratownictwa medycznego,
lotniczym zespole ratownictwa medycznego lub izbie przyjęć szpitala.
Projekt ustawy nie narusza prawa Unii Europejskiej.
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym nie jest projektem ustawy wykonującej prawo Unii Europejskiej w
rozumieniu art. 95a Regulaminu Sejmu.



Dyrektor Biura Analiz Sejmowych

Zbigniew Wrona