Rządowy projekt ustawy o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce

korzystającemu do dalszego używania, do ustalenia
przychodów i kosztów uzyskania przychodów
stron umowy przepisy art. 23g i art. 23h stosuje się
odpowiednio.”;
5) po art. 24c dodaje się art. 24d w brzmieniu:
„Art. 24d. 1.
W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania
przychodów kwoty wynikającej z faktury
(rachunku) lub jeżeli nie istniał obowiązek
wystawienia faktury (rachunku) z umowy albo
innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty
w terminie 30 dni od daty upływu terminu
płatności, podatnik jest zobowiązany do
zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów
o kwotę wynikającą z tych dokumentów.
2. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni,
zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów
o kwotę wynikającą z dokumentów, o których
mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni
od dnia zaliczenia tej kwoty do kosztów
uzyskania przychodów, o ile nie została ona
uregulowana w tym terminie.
3. Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje
się w miesiącu, w którym upływa termin
określony w ust. 1 lub 2.
4. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym
mowa w ust. 1, zobowiązanie zostanie
uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym
uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty
uzyskania przychodów o kwotę dokonanego
zmniejszenia.
5. Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma
obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym
5

mowa w ust. 1, podatnik nie ponosi kosztów
uzyskania przychodów lub poniesione koszty są
niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma
obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą
nie zostały zmniejszone koszty uzyskania
przychodów.
6. Przepisy ust. 1 – 5 stosuje się odpowiednio,
w przypadku nabycia lub wytworzenia środków
trwałych albo nabycia wartości niematerialnych
i prawnych,
do
tej
części
odpisów
amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do
kosztów uzyskania przychodów.
7. W przypadku nabycia lub wytworzenia środków
trwałych albo nabycia wartości niematerialnych
i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa
w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu
następującym po miesiącu wprowadzenia ich do
ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów
zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych
środków trwałych lub wartości niematerialnych
i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia
lub
koszt
wytworzenia
wynikający
z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały
uregulowane w terminie określonym w ust. 1
lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane
w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu
uregulowania tego zobowiązania, zwiększa
koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów
amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do
kosztów uzyskania przychodów na podstawie
zdania pierwszego.
8. Jeżeli zgodnie z art. 22 zaliczenie do kosztów
uzyskania przychodów kwoty wynikającej
6

z dokumentów, o których mowa w ust. 1,
nastąpiłoby po upływie terminu określonego
w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów
uzyskania przychodów następuje z uwzględnie-
niem art. 22, z tym że nie wcześniej niż
w miesiącu jej uregulowania.
9. Przepisy ust. 1 – 8 stosuje się odpowiednio,
w przypadku
gdy
zobowiązanie
zostało
zapłacone w części.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.)) wprowadza się następujące
zmiany:
1) po art. 15a dodaje się art. 15b w brzmieniu:
„Art. 15b. 1. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania
przychodów kwoty wynikającej z faktury
(rachunku) lub jeżeli nie istniał obowiązek
wystawienia faktury (rachunku) z umowy albo
innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty
w terminie 30 dni od daty upływu terminu
płatności, podatnik jest zobowiązany do
zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów
o kwotę wynikającą z tych dokumentów.
2. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni,
zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów
o kwotę wynikającą z dokumentów, o których
mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od
dnia zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania
przychodów, o ile nie została ona uregulowana
w tym terminie.
7

3. Zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje
się w miesiącu, w którym upływa termin określony
w ust. 1 lub 2.
4. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa
w ust. 1, zobowiązanie zostanie uregulowane,
podatnik w miesiącu, w którym uregulował
zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania
przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.
5. Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma
obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa
w ust. 1, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania
przychodów lub poniesione koszty są niższe od
kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek
zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały
zmniejszone koszty uzyskania przychodów.
6. Przepisy ust. 1 – 5 stosuje się odpowiednio,
w przypadku nabycia lub wytworzenia środków
trwałych albo nabycia wartości niematerialnych
i prawnych,
do
tej
części
odpisów
amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do
kosztów uzyskania przychodów.
7. W przypadku nabycia lub wytworzenia środków
trwałych albo nabycia wartości niematerialnych
i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1
lub 2, upływa nie później niż w miesiącu
następującym po miesiącu wprowadzenia ich do
ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów
zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków
trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych
w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt
wytworzenia wynikający z dokumentów, o których
mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie
8

określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie
zostało uregulowane w terminie późniejszym,
podatnik w miesiącu uregulowania tego
zobowiązania, zwiększa koszty uzyskania
przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych,
które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania
przychodów na podstawie zdania pierwszego.
8. Jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów
uzyskania przychodów kwoty wynikającej
z dokumentów, o których mowa w ust. 1,
nastąpiłoby po upływie terminu określonego
w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów
uzyskania przychodów następuje z uwzględnie-
niem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu
jej uregulowania.
9. Przepisy ust. 1 – 8 stosuje się odpowiednio,
w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone
w części.”;
2) w art. 17a:
a) pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1) umowie leasingu – rozumie się przez to umowę
nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną
umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej
„finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo
używania i pobierania pożytków na warunkach
określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej
„korzystającym”, podlegające amortyzacji środki
trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także
grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów;
2) podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się
przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta
umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być
9