Spam a prawo

Przeczytaj także: Najwięksi spamerzy IV-VI 2006

8 czerwca 2000 roku Parlament Europejski oraz Rada Europejska przyjęły Dyrektywę 2000/31/EC, nazywaną również Dyrektywą o handlu elektronicznym, której celem było zapewnienie ram prawnych regulacyjnych handel elektroniczny w Unii Europejskiej. Dyrektywa ta obejmuje proces nabywania towarów i usług przez Internet.

23 grudnia 2001 roku Rada Europejska przyjęła Konwencję o cyberprzestępczości. Konwencja ta została do tej pory zatwierdzona przez 46 państw, natomiast ratyfikowana przez 24. Dokument ten wymaga, aby jej strony stworzyły ustawy zapewniające ochronę przed cyberprzestępczością i podjęły inne niezbędne kroki, aby skutecznie ścigać przestępstwa elektroniczne. Obejmuje szeroki zakres przestępstw, takich jak nieautoryzowany dostęp do danych osobowych, oszustwa komputerowe, nielegalne rozpowszechnianie pornografii oraz naruszenie praw autorskich. Niestety, wśród państw, które podpisały konwencję, nie znalazły się te stanowiące główne źródło spamu i szkodliwego oprogramowania, czyli Rosja, Chiny i niektóre kraje Ameryki Łacińskiej.

12 lipca 2002 roku Parlament Europejski i Rada Europejska wprowadziły Dyrektywę 2002/58/EC, zwaną również Dyrektywą o prywatności i łączności elektronicznej. Dotyczy ona przetwarzania danych osobowych oraz ochrony prywatności w sektorze komunikacji elektronicznej. Wysyłanie niechcianych masowych wiadomości e-mail w celach komercyjnych zostało uznane za przestępstwo.

Jednakże jurysdykcja obu dyrektyw jest raczej ograniczona, co spowodowało, że wiele państw europejskich stworzyło i ratyfikowało własne ustawy uzupełniające dotyczące cyberprzestępczości i dystrybucji spamu.
Konwencja dotycząca cyberprzestępczości oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej skłoniły wiele państw Unii Europejskiej, jak również Stanów Zjednoczonych i Australii, do przyjęcia ustaw antyspamowych oraz zaostrzenia dotychczasowych przepisów.

W Europie oraz Stanach Zjednoczonych wiele ustaw antyspamowych wprowadzono w okresie między 2000 a 2003 rokiem, podczas gdy w państwach Ameryki Wschodniej i Łacińskiej proces ten nastąpił kilka lat później. Chiny i Rosja przyjęły ustawę antyspamową w 2006 roku, natomiast Indie i Brazylia w 2008 roku. Udział tych państw w walce z niechcianą korespondencją jest niezwykle ważny, ponieważ stanowią one główne źródła spamu. W 2009 roku Rosja, Brazylia i Indie zajęły odpowiednio 2, 3 i 4 miejsce w rankingu 10 państwa, z których pochodzi najwięcej spamu. W czołówce znalazły się również Chiny.

Zasady legislacji antyspamowej

Naturalnie władze ustawodawcze różnych państw współpracują ze sobą, dlatego wprowadzone w nich ustawy antyspamowe mają wiele cech wspólnych:

• Zasada OPT-IN: użytkownik nie może otrzymywać żadnej masowo wysyłanej wiadomości e-mail, jeżeli nie subskrybował danej usługi;
• Zasada OPT-OUT: użytkownik zawsze musi mieć możliwość wypisania się z listy mailingowej;
• E-mail musi posiadać wyraźny adres nadawcy, pole Od musi wskazywać, kto jest rzeczywistym nadawcą, a informacje określające źródło wiadomości jak również drogę jej transmisji nie mogą być sfałszowane;
• Nagłówek wiadomości musi odzwierciedlać jego treść, a wiadomości zawierające reklamy muszą zostać odpowiednio oznaczone;
• Wiadomość e-mail musi zawierać dane kontaktowe nadawcy, w szczególności adres zwrotny;
• Nie należy wykorzystywać oprogramowania służącego do zbierania adresów.