Ochrona praw pracownika w Kodeksie karnym

Przeczytaj także: Rozwiązanie umowy o pracę po 3 miesiącach świadczenia rehabilitacyjnego

Należy jednak podkreślić, że stwierdzenie długotrwałości danego postępowania powinno być odnoszone do okoliczności towarzyszących danej sprawie. Tak też podnosił SN w orzeczeniu z 17 stycznia 2007 r. (I PK 176/06), w którego uzasadnieniu wskazano m.in., że długotrwałość czynu zabronionego musi być rozpatrywana w sposób zindywidualizowany i uwzględniać realia konkretnego przypadku. Sztywne wskazanie minimalnego okresu, który jest konieczny by mówić o długotrwałości jest zatem niemożliwe. Za niewykonalnością sztywnego zdefiniowania „długotrwałości” przemawia również to, że nawet język naturalny traktuje ją jako długi, lecz bliżej nieokreślony czas.

Za złośliwość uważa się natomiast negatywne nastawienie, którego zamierzeniem jest wyrządzenie szkody pracownikowi. Na takie rozumienie wskazuje także „Mały słownik języka polskiego”, według którego „złośliwy” oznacza tyle, co nacechowany niechęcią i wrogością.

Co ważne, bezprawne naruszenie praw pracownika nie musi mieć jednocześnie charakteru złośliwego i uporczywego- dla uznania, że, doszło do przestępstwa penalizowanego przez art. 218 K.k., wystarczy, aby było ono nacechowane tylko jednym z tych znamion.

Art. 218 § 2 K.k.

Obowiązkiem pracodawcy jest ponowne zatrudnienie podwładnego po przywróceniu go do pracy. Niedopełnienie tej powinności powoduje powstanie odpowiedzialności za wykroczenie przeciwko prawom pracownika- art. 282 § 2 K.p., stanowi m.in., że karze grzywny podlega ten, kto wbrew ciążącemu obowiązkowi nie wykonuje podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu pracy. Na tym jednak nie koniec.

Zgodnie bowiem z art. 218 § 2 K.k, osoba odmawiająca ponownego przyjęcia do pracy pracownika, o którego przywróceniu orzekł właściwy organ, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przepis ten zabezpiecza zatem dwa rodzaje dóbr prawnych- wykonywanie orzeczeń, na mocy których bezprawnie zwolniony pracownik może powrócić do pracy oraz prawa zatrudnionych, które z takich orzeczeń wynikają (prawo do powrotu na stanowisko zajmowane przed zwolnieniem).

Art. 218 § 3 K.k.

Art. 218 § 3 K.k. penalizuje natomiast sytuację, w której pracodawca, zobowiązany orzeczeniem sądu do wypłaty wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia ze stosunku pracy, obowiązku tego nie wykonuje. Za popełnienie tego przestępstwa ustawodawca przewidział grzywnę, karę ograniczenia wolności albo jej pozbawienia do lat 3.

Także i w tym przypadku ustawodawca przewiduje ochronę dwóch dóbr prawnych. Po pierwsze, zabezpiecza respektowanie orzeczeń, na mocy których pracodawcy zobowiązani są do wypłaty wynagrodzeń i innych świadczeń ze stosunku pracy. Po wtóre, prawo pracownika do otrzymania zasądzonego mu wynagrodzenia (świadczeń).

Warto przy tym podkreślić, że art. 218 § 3 K.p. statuuje tak ochronę uprawnień pracowniczych, jak i uprawnień przysługujących rodzinie pracownika. Należy bowiem pamiętać, że świadczeniem związanym ze stosunkiem pracy jest np. odprawa pośmiertna, do której otrzymania uprawnieni są najbliżsi pracownika w przypadku, gdy jego śmierć nastąpiła w czasie trwania stosunku pracy lub w trakcie pobierania po jego ustaniu zasiłku z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby (por. art. 93 K.p.).