Transport drogowy i czas pracy kierowców po zmianach

Przeczytaj także: Nowelizacja ustawy o transporcie drogowym ukróci przewozy bez licencji

Kiedy dobra reputacja jest nienaruszona?

Zgodnie z nowymi uregulowaniami, niewątpliwie istnieją przesłanki, których wykazanie, nawet w przypadku stwierdzonych naruszeń kwalifikujących daną osobę do utraty waloru dobrej reputacji, pozwolą na jej zachowanie. Są to sytuacje przykładowe, nie stanowiące katalogu zamkniętego, co umożliwia powołanie się również na inne uzasadnione okoliczności, które przemawiają za zajęciem przez organ stanowiska, że dobra reputacja pozostanie nienaruszona.
Proponowane przez ustawodawcę przykłady okoliczności, umożliwiających zachowanie dobrej reputacji obejmują wzięcie pod uwagę proporcji liczby stwierdzonych naruszeń w stosunku do skali wykonywanych przewozów czy też ewentualnie rokowania w zakresie uzdrowienia sytuacji w firmie, poprzez takie jej przeorganizowanie, aby zapobiec powstawaniu w przyszłości naruszeń w zakresie prowadzonej działalności transportowej.

Ponadto zgodnie z brzmieniem nowych przepisów należy zbadać czy istnieje interes społeczny przemawiający za kontynuacją działalności transportowej w aspekcie ewentualnego wzrostu bezrobocia w danym regionie, bądź też ewentualnych utrudnień w zaspokajaniu potrzeb ludności w ramach publicznego transportu zbiorowego.

W przypadku orzeczenia przez organ, że utrata dobrej reputacji jest proporcjonalną reakcją za zaistniałe naruszenia, dochodzi do jej utraty, jednak utrata ta zgodnie z art. 6 ust 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i (WE) nr 1071/2009 ma charakter czasowy, aż do momentu zastosowania środka rehabilitacyjnego lub innych środków o skutku równoważnym na podstawie odpowiednich przepisów krajowych. W wyniku nowelizacji doszło do uregulowania również tej kwestii i przez środki rehabilitacyjne, o których mowa powyżej, zgodnie z art. 7e rozumie się: zatarcie skazania za przestępstwa umyślne w dziedzinach określonych w art. 6 Rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, zatarcie skazania za wykroczenia stanowiące naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w zakresie określonym w załączniku nr IV do Rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, uznanie nałożonych sankcji administracyjnych za naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w zakresie określonym w załączniku nr IV do Rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 za niebyłe (art. 7e Ustawy o transporcie drogowym).

W momencie zaistnienia wyżej wymienionych okoliczności, dobra reputacja zostaje przywrócona, jednak nie obędzie się bez stosownych czynności w tym zakresie. Jeżeli zarządzający transportem utracił dobrą reputację oraz gdy wobec niego wydano prawomocne orzeczenie zakazujące kierowania operacjami transportowymi, organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, formalnie w drodze decyzji administracyjnej stwierdza niezdolność tej osoby do kierowania operacjami transportowymi. Zarządzającemu transportem uznanemu za niezdolnego do kierowania operacjami transportowymi przywraca się tę zdolność (na jego wniosek), po ustaniu przesłanek uzasadniających utratę uprawnień w tym zakresie, czyli w wyniku zaistnienia zatarcia skazania lub w momencie uznania nałożonych sankcji za niebyłe.

W tym miejscu wspomnieć należy, że organ nie będzie mógł wszcząć postępowania w sprawie stwierdzonych naruszeń po upływie dwóch lat, od dnia ich ujawnienia, oraz, że nałożoną karę pieniężną uznaje się za niebyłą po upływie dwóch lat od jej wykonania.

Co ze starymi licencjami?

Do tego zagadnienia należy podejść ze spokojem, ponieważ dotychczasowa licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób lub rzeczy, licencja na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego oraz licencja wydana na podstawie art. 4 ust. 1 albo art. 5 ust. 2 Ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie Ustawy o transporcie drogowym uprawniają do wykonywania przewozów w nich określonych do czasu upływu terminu ich ważności lub wydania odpowiednio zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub stosownej licencji według nowych zasad.

Zgodnie z art. 5 ust. 9 Ustawy o zmianie Ustawy o transporcie drogowym i Ustawie o czasie pracy kierowców przedsiębiorcę posiadającego licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy, licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem lub autobusem, licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu rzeczy lub licencję wydaną na podstawie art. 4 ust. 1 albo art. 5 ust. 2 Ustawy z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie Ustawy o transporcie drogowym, uznaje się za posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego.

Należy jednak zważyć, że dotychczas posiadana przez przewoźnika licencja krajowa uprawniająca do wykonywania transportu drogowego rzeczy, w dalszym ciągu uprawnia do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, jednak według literalnego brzmienia tego przepisu już nie do działalności w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy. Nasuwa się więc pytanie co z ciągłością uprawnień do wykonywania spedycji?

Brzmienie nowych przepisów wskazuje na konieczność ubiegania się o wydanie stosownej licencji uprawniającej do wykonywania spedycji „Licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób lub licencja na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy uprawnia do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonym, do czasu upływu terminu jej ważności lub wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji, o których mowa w art. 4 ust. 1.”.

Być może doszło tylko do niefortunnego sformułowania tego przepisu, który jednak wskazuje, że dotychczasowa licencja krajowa na przewóz rzeczy uprawnia tylko i wyłącznie do wykonywania przewozów w niej określonych, ale już nie do działalności spedycyjnej.

Mariola Salwa - ekspert w zakresie prawa transportowego zespołu prawnego Transtica, zajmującego się prawem transportowym
Jadwiga Dudzik – prawnik zespołu prawnego Transtica, zajmującego się prawem transportowym