Całość - jakby się komuś chciało:

Sygn. akt: VII P 761/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 maja 2019 r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy-żoliborza w Warszawie VII Wydział Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:
Przewodnicząca: SSR Justyna Koszyka
Ławnicy: Andrzej Makowski, Ewa Miszczuk
Protokolant: Mirosława Pergał

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy
z powództwa A.S
przeciwko Krajowemu Ośrodkowi Wsparcia Rolnictwa
o przywrócenie do pracy
1. oddała powództwo,
2. odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu, w tym kosztami
zastępstwa procesowego strony pozwanej.





Sygnatura akt VII P 761/17
UZASADNIENIE WYROKU Z DNIA 30 MAJA 2019 r.
W pozwie z dnia 14 czerwca 2017 r. (data stempla pocztowego) powódka
wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanym Krajowym Ośrodku Wsparcia
Rolnictwa w Warszawieraz zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów
procesu. Uzasadniając żądanie, powódka wskazała że od dnia 23 kwietnia
2001 r. była zatrudniona w Agencji Rynku Rolnego na stanowisku
referenta. Od dnia 4 lutego 2017 r. powódka przebywała na urlopie
macierzyńskim. W związku z wejściem w życie art. 51 ustawy z dnia 10
lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia
Rolnictwa nie przedstawiono jej w ustawowym terminie propozycji
kontynuacji zatrudnienia u pozwanego, co skutkowało wygaśnięciem
stosunku pracy powódki z dniem 31 sierpnia 2017 roku. Powódka podniosła
zarzut nadużycia prawa. Nadto wskazała, że przepis art. 177 KP
uniemożliwia wypowiedzenie i rozwiązanie stosunku pracy. Nadto zarzuciła
pozwanemu naruszenie art. 72 Konstytucji RP. Powódka powołała się także
na dyrektywę Redy 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. (pozew k.
5-7.) W odpowiedzi na pozew. z dnia 7 marca 2018 r. (data prezentaty
sądu) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na
jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według
norm przepisanych. (odpowiedź na pozew k. 46-51) Do niniejszego
postępowania udział zgłosił Rzecznik Praw Obywatelskich. Wniósł o
uwzględnienie oowództwa (pismo k. 82- 87).
Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich dotychczasowych
stanowiskach procesowych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Sygnatura akt VII P 761/17
Powódka była zatrudniona w Agencji Rynku Rolnego w Warszawie od dnia 23
kwietnia 2001 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w
wymiarze pełnego etatu, ostatnio na stanowisku referenta. Umowa ulegała
zmianie w zakresie wynagrodzenia, stanowiska. dowody: akta osobowe cz. B
-- umowy o pracę: k. 1, akta osobowe: aneksy, porozumienie k. 4, 8, 1718,
28, 35, 45, 50,58, 74, 90, 106, 107)
W dniu 4 lutego 2017 r. powódka urodziła syna. Po tej dacie przebywała
na urlopie macierzyńskim, następnie rodzicielskim. (dowody:
przesłuchanie powódki k. 120; wniosek o udzielenie urlopu
rodzicielskiego k. 10)
Pełnomocnikiem do spraw utworzenia KOWR został Zbigniew Babalski,
którego powołano zarządzeniem nr 10 Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z
dnia 27 marca 2017 r. (Dz. Urz. MRiRW.2017.3)
Powódka pismem z dnia 19 maja 2017 r. zwróciła się do pełnomocnika ds.
utworzenia KOWR Zbigniewa Babalskiego o ponowne rozpatrzenie jej
kandydatury w ramach naboru pracowników. ( dowód: pismo k. 23).
Pełnomocnik odpowiedział powódce pismem z dnia 23 sierpnia 2017 r., że
wniosek o rozważenie możliwości zatrudnienia nie mógł zostać
uwzględniony. (dowód: pismo k. 24-26).

Z dniem 31 sierpnia 2017 r. ustał byt prawny Agencji Rynku Rolnego.
Z dniem 1 września 2017 r. utworzono pozwany Krajowy Ośrodek Wsparcia
Rolnictwa (dalej w skrócie: _KOWR"). (okoliczność bezsporna)
Jednym z celów zniesienia dwóch agencji było ograniczenie zatrudnienia w
Agencji Nieruchomości Rolnych i Agencji Rynku Rolnego o 30 %. ( dowód:
ocena skutków regulacji do projektu ustawy o KOWR k. 56-60)

Od Prezesów Agencji Rynku Rolnego i Agencji Nieruchomości Rolnych
pełnomocnik otrzymał wykazy pracowników wraz ze zbiorem danych
koniecznych dla realizacji dyspozycji art. 51 ust. 1 ustawy z dnia
10.02.2017 r. - Przepisy prowadzające ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia
Rolnictwa oraz § 4 ust. 2 zarządzenia nr 10 Ministra Rolnictwa i Rozwoju
Wsi z dnia 27 marca 2017 r., w szczególności ze wskazaniem stanowisk
pracy poszczególnych pracowników, warunków zatrudnienia oraz posiadanych
kwalifikacji, a także stażu pracy w Agencji, według stanu na dzień
przekazania.
Kierując się uzyskanymi danymi, regulacjami ustawy z dnia 10 lutego 2017
r. o Krajowym Ośrodku wsparcia Rolnictwa określającej zadania jednostki,
a także limitem dostępnych środków na wynagrodzenia w ramach
sporządzonego planu finansowego oraz wytycznymi ustalonymi w § 4 ust. 2
wymienionego zarządzenia, pełnomocnik ustalił listę osób, którym
zamierzał złożyć propozycje zatrudnienia KOWR. (dowody: oświadczenie k. 61)
Powódka do dnia 31 maja 2017 r. nie otrzymała propozycji zatrudnienia u
pozwanego.
(okoliczność bezsporna)
Stosunek powódki wygasł w dniu 31 sierpnia 2017 r. na podstawie art. 51
ust. 7 pkt 3 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. Przepisy wprowadzające
ustawę o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa.
(dowody: świadectwo pracy, akta osobowe cz. C k. 1)

Treść oraz prawdziwość tych dokumentów nie były kwestionowane przez
strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu,
uwzględniając treść art. 245 k.p.c.
Dodać należało, że stan faktyczny niniejszej sprawy w zakresie faktów
istotnych dla jej rozstrzygnięcia nie był sporny pomiędzy stronami.
Zasadniczy spór sprowadzał się do wykładni przepisów prawa materialnego
w kontekście roszczeń zgłoszonych przez powódkę.
Sąd uwzględnił również częściowo przesłuchanie stron, w trybie art. 302
§ 1 k.p.c. ograniczone do przesłuchania powódki.
Natomiast przesłuchanie powódki było jedynie częściowo przydatne dla
poczynienia ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Powódka w niniejszej sprawie żądała przywrócenia do pracy u pozwanego
kwestionując zgodność z prawem stwierdzenia wygaśnięcia stosunku pracy
łączącego ją ze zlikwidowaną Agencją Rynku Rolnego.
Wskazać należy, że kodeks pracy przewiduje kilka odrębnych sposobów
rozwiązania umowy o pracę: rozwiązanie za wypowiedzeniem, rozwiązanie
bez wypowiedzenia bez winy pracownika, rozwiązanie urnowy o pracę z winy
pracownika, rozwiązanie za porozumieniem stron i wygaśnięcie urnowy o
pracę. Zgodnie z art. 63 KP umowa o pracę wygasa w przypadkach
określonych w kodeksie pracy oraz w przepisach szczególnych. Stosownie
do art. 67 KP w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów niniejszego
oddziału, pracownikowi przysługuje prawo odwołania do sądu pracy. W
zakresie roszczeń stosuje się odpowiednio przepisy oddziału 6
niniejszego rozdziału.
W ocenie Sądu, wyżej powołane przepisy należy rozumieć w ten sposób, że
samo wygaśnięcie umowy o pracę musi być określone w przepisie
szczególnym, a tylko naruszenie przepisów ,,niniejszego oddziału"' daje
pracownikowi prawo skutecznego odwołania się do sądu. Innymi słowy,
przepisu art. 67 k.p. nie można wykładać w ten sposób, że jeśli jest
wygaszenie stosunku pracy, ale nie ma naruszeń przepisów ,,niniejszego
oddziału" to nie można się do sądu w ogóle odwołać. Przepis ten należy
wyłożyć w ten sposób, że ilekroć wystąpi wygaszenie stosunku pracy, to
można się do sądu odwołać, ale roszczenia określone w Oddziale 6 Kodeksu
pracy przysługują, gdy narusza się przepisy Oddziału 7 (,,niniejszego").
Przywrócenie do \pracy lub odszkodowanie w innych przypadkach wygaszenia
przysługuje tylko wtedy, gdy przepisy przewidujące autonomiczny tryb
wygaszania stosunku pracy, przewidują takowe roszczenia i określają
warunki na jakich są one zasadne.

Poza dyskusją jest, że przywoływane przez strony przedmiotowego
postępowania przepisy ustaw:
a)wygaszają stosunki pracy,
b)nie wykluczają odwołania do sądu pracy,
c)nie określają, aby za naruszenie procedury wygaszania przysługiwały
pracownikowi roszczenia.

Punktem wyjścia dla dalszych rozważań Sądu jest brzmienie przepisów
ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. -- Przepisy wprowadzające ustawę o
Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 624;
dalej zwanej ,,ustawą wprowadzającą"). Zgodnie z jej art. 45 ust. L z
dniem 31 sierpnia 2017 r. znosi się agencję Rynku Rolnego i Agencję
Nieruchomości Rolnych. Zgodnie z ust. 2 tego ; artykułu, z dniem 1
września 2017 r. tworzy się Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwom- a.

W konsekwencji, z dniem 31 sierpnia 2017 r. doszło do zniesienia --
ustania bytu prawnego -- podmiotu, który zatrudniał powódkę. Od dnia 1
września 2017 r. powstał zupełnie nowy podmiot, w stosunku do którego
nie można z góry uznać, że jest sukcesorem ogólnym Agencji Rynku Rolnego.
Sukcesja prawna, jej zakres oraz warunki, zostały wprowadzone mocą
kolejnego artykułu ustawy wprowadzającej, tj. art. 46 ust. 2, który
warto przytoczyć w całości: Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa z dniem 1
września 2017 r. z mocy prawa wstępuje w ogół praw i obowiązków
znoszonej Agencji Rynku Rolnego, z wyjątkiem praw i obowiązków, w które
wstępuje Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w
szczególności:

1)mienie Agencji Rynku Rolnego staje się mieniem Krajowego Ośrodka
Wsparcia Rolnictwa;
2)wierzytelności i zobowiązania Agencji Rynku Rolnego stają się
wierzytelnościami i zobowiązaniami Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa;
3)Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa staje się stroną umów i porozumień,
których stroną jest Agencja Rynku Rolnego;
4)na Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa przechodzą prawa i obowiązki
wynikające z: a) przepisów prawa, b) decyzji, postanowień i innych aktów
administracyjnych.

Z kolei przepis art. 51 ust. 5-7 przewiduje zasady częściowego
następstwa prawnego w zakresie właśnie stosunków pracy. Powołane
przepisy stanowią przepisy szczególne dotyczące następstwa prawnego do
art. 23 ,,KP. Podsumowując powyższe przepisy, należy stwierdzić, że z
dniem 31 sierpnia 2017 r. ustał byt prawny ARR, czyli pracodawcy
powódki. Nowa instytucja --pozwany KOWR -- nie wstąpiła w miejsce
poprzedniego pracodawcy, nie nastąpiło bowiem przejście zakładu pracy na
nowego pracodawcę, ale likwidacja Agencji Rynku Rolnego i powstanie
nowego podmiotu w postaci KOWR.

Stosunek pracy powódki uległ zatem wygaśnięciu.
Sam fakt, że KOWR przejął mienie, wierzytelności i zobowiązania, umowy i
porozumienia oraz inne prawa i obowiązki, nie oznacza, że spełniły się
warunki zastosowania w niniejszej sprawie art. 231 KP, który stanowi, że
w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innegó pracodawcę
staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy.
Dawni pracownicy ARR, a obecni pracownicy KOWR, świadczą bowiem pracę w
zupełnie innym niż wcześniej podmiocie. Nie doszło do przejścia zakładu
pracy -- doszło do jego likwidacji i utworzenia innego bytu prawnego.
Ustawodawca wprowadził jednak wyjątki od ustawowego wygaśnięcia
stosunków pracy pracowników ARR. Zgodnie z art. 51 ust. 3 ustawy
wprowadzającej, pełnomocnik w terminie do dnia 31 maja 2017 r.
proponuje, na piśmie, zatrudnienie w Krajowym Ośrodku Wsparcia
Rolnictwa, określając warunki pracy i płacy, w tym miejsce zatrudnienia,
pracownikom Agencji Rynku Rolnego innym niż określeni w ust. 2 oraz
pracownikom Agencji Nieruchomości Rolnych, stosując zasady
wynagradzania, o których mowa w art. 50 ust. 1.
Powyższy przepis nie został jednak zastosowany wobec powódki, która w
terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie otrzymała propozycji zatrudnienia u
pozwanego.

Jak stanowi natomiast z art. 51 ust. 7 ustawy wprowadzającej,
dotychczasowy stosunek pracy pracowników Agencji Nieruchomości Rolnych i
pracowników Agencji Rynku. Rolnego wygasa w dniu 31 sierpnia 2017 r.:
1) w przypadku złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia warunków
zatrudnienia zaproponowanych na podstawie ust. 3 albo 4;
2) w przypadku niezłożenia w terminie oświadczenia, o którym mowa w ust.
5; 3) jeżeli w terminie do dnia 31 maja 2017 r. nie zostanie im
zaproponowane zatrudnienie na podstawie ust. 3 albo 4.
Zdaniem Sądu, skoro wobec powódki ziściły się wszystkie przesłanki
wygaśnięcia stosunku pracy w zlikwidowanej ARR, zasadne było
zastosowanie wprost art. 51 ust. 7 pkt 3 ustawy wprowadzającej, w czym
nie można było dopatrzeć się naruszenia prawa.

Należy zaznaczyć, iż pełnomocnik do spraw utworzenia KOWR Zbigniew
Babalski został powołany na podstawie art. 49 ustawy wprowadzającej.
Celem jego działania było podejmowanie czynności związanych z
uregulowaniem stosunków pracy z pracownikami Agencji Nieruchomości
Rolnych i Agencji Rynku Rolnego (art.ust. 1 pkt. 4 ustawy), a więc może
tu chodzić tylko o czynności, o których mowa w art. 51 ustawy.
Pełnomocnik, w świetle przepisów ustawy nie był zobowiązany analizować
kto jest mniej lub bardziej przydatny do pozostawienia w zatrudnieniu.
Analizując przekazane mu w trybie art. 51 ust. 1 ustawy dane, mógł
podejmować w pełni swobodne decyzje w zakresie indywidualnych stosunków
pracy, tylko z uwzględnieniem ograniczenia do analizy kwalifikacji i to
oczywiście o charakterze formalnym. Pełnomocnik złożył oświadczenie, że
nakaz uwzględniania kwalifikacji realizował, co oczywiście nie oznacza,
że nastąpiło to poprzez wnikliwie porównanie konkretnej osoby z inną,
zupełnie nic znaną mu osobą, przez osobę uplasowaną zupełnie daleko od
pracodawcy. Miaro miejsce tylko i wyłącznie zapoznanie się z dokumentami
o kwalifikacjach.
Nie można więc przyjąć, aby Pełnomocnik czynności zaniechał i nie można
stwierdzić, że naruszono przepisy wykonujące ustawowo określone
wygaszanie stosunków pracy.
Dalej, odnieść się należało do przywoływanych przez powódkę przepisów
aktu prawa unijnego - dyrektywy Rady 92/85/EWG z dnia 19 października
1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w
miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic,
które niedawno rodziły i pracownic karmiących piersią.
W ocenie Sądu przywołana dyrektywa nie mogła znaleźć zastosowania w
sprawie. Przepis art. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie i
uchyleniu niektórych ustaw w związku z uzyskaniem przez Rzeczpospolitą
Polską członkostwa w Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. nr 96 poz. 959)
dodał do Kodeksu pracy odnośnik nr 1 w brzmieniu: ,,Niniejsza ustawa
dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw
Wspólnot Europejskich -- pkt 15 dyrektywy 92/85/EWG z dnia 19
października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu
poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży,
pracownic, które niedawno rodziły i pracownic karmiących piersią (Dz.
Urz. WEL 348 z 28.11.1992 r.)". Na mocy podanej wyżej ustawy dyrektywa
92/85/EWG stała się w sposób pośredni elementem polskiego systemu
prawnego. Państwo należące do Unii Europejskiej ma obowiązek wykonania
dyrektywy w drodze ustanowienia odpowiednich przepisów prawa krajowego.
W Polsce nastąpiło to przy pomocy podanej wyżej ustawy zanim stała się
ona członkiem UE.

Przeciwnie zatemdo twierdzeń powódki, nie sposób mówić o bezpośredniej
skuteczności przepisów wyżej powołanej dyrektywy 92/85/EWG. Twierdzenia
powódki w zakresie powyższego zarzutu były ogólnikowe, natomiast ocena
ewentualnych zastrzeżeń co do sposobu implementacji dyrektywy do
polskiego porządku prawnego pozostawała poza kognicją Sądu orzekającego
w niniejszej sprawie, która nie miała charakteru unijnego.

Odnosząc się natomiast do zastrzeżeń powódki w przedmiocie korzystania
przez nią z uprawnień związanych z rodzicielstwem, wskazać należy że
art. 177 § 1 k.p. dotyczy jedynie przypadków wypowiedzenia i rozwiązania
stosunku pracy, a nie wygaśnięcia stosunku pracy na podstawie regulacji
zawartych w ustawie. W niniejszej sprawie powódka nie podlegała
szczególnej ochronie przed wygaśnięciem stosunku pracy.

Odnośnie ponoszonych przez powódkę zarzutów dotyczących naruszenia
przepisów Konstytucji RP, Sąd zważył, że ocena działań ustawodawcy
związanych z doborem przez niego trybu przekształcenia organów pozostaje
poza oceną sądu pracy w niniejszym postępowaniu, a wątpliwości co do
skutków działań ustawodawcy, wyrażone przez powódkę czy nawet Rzecznika.
Praw Obywatelskich w przytaczanych w toku sprawy stanowiskach, nie mogą
zostać rozstrzygnięte na kanwie niniejszej sprawy. Zastrzeżenia natury
konstytucyjnej dotyczące w istocie likwidacji poprzedniego pracodawcy i
ustanowienia nowego podmiotu, czyli wejścia w życie art.5 ust. 1 i 2
ustawy wprowadzającej, nie mogą doprowadzić do skutecznego
zakwestionowania tego przepisu w sądzie pracy, który rozpatruje
roszczenia konkretnych pracowników. Niewątpliwie byt ARR ustał,
utworzono pozwanego KOWR, stosunek pracy powódki z ARR wygasł i normy
konstytucyjne nie mogą być kierowane przeciwko nowemu pracodawcy. Innymi
słowy -- decyzja o likwidacji organu leży w gestii ustawodawcy;
wygaśnięcie stosunków pracy jako skutek tej likwidacji nie budzi
wątpliwości; tryb dobierania pracowników do zatrudnienia w nowym
podmiocie wykonał organ niezależny od obu pracodawców, powołany
zarządzeniem ministra. Jakiekolwiek ewentualne naruszenie przepisów
Konstytucji przez ustawę wprowadzającą i zarządzenie cytowane powyżej --
czego Sąd nie rozstrzyga -- nie mogą doprowadzić do uwzględnienia
roszczeń powódki względem KOWR. Sąd nie znalazł również podstaw do
uwzględnienia podnoszonego przez powódkę zarzutu naruszenia zasad
współżycia społecznego przy zastosowaniu wobec niej regulacji art. 57
ust 1 pkt 3 ustawy wprowadzającej. Na pytanie Sądu podczas przesłuchania
powódki co do naruszenia przez pozwanego zasad współżycia społecznego
powódka podała, że według niej doszło do naruszenia prawa, albowiem
kobiety będące na urlopie macierzyńskim powinny być szczególnie
chronione. Co do zasady powódka ma rację, przy czym ochrona ta nie jest
absolutna. Wyjątki od takiej ochrony przewiduje nawet kodeks pracy. Jak
zauważył Sąd Najwyższy, treść klauzuli generalnej zawartej w art. 8 k.p.
przyjęta jest przedmiotowo, a nie podmiotowo. Nie kształtuje ona praw
podmiotowych, nie zmienia i nie modyfikuje praw, jakie wynikają z innych
przepisów prawa. Przepis ten upoważnia sąd do oceny, w jakim zakresie, w
konkretnym stanie faktycznym, działanie lub zaniechanie uprawnionego nie
jest uważane za wykonywanie jego prawa i nie korzysta z ochrony prawnej.
(wyroki z dnia 22 lipca 2009 r., I PK 48/09, LEX nr 529757; z dnia 24
listopada 2010 r., I PK 78/10, LEX nr 725005; z dnia 12 stycznia
2011 r., II PK 89/10, LEX nr 737386; z dnia 2 października 2012 r., II
PK 56/12, LEX nr 1243024). Stosowanie art. 8 k.p. (podobnie jak art. 5
k.c) pozostaje zatem w nierozłącznym związku z całokształtem
okoliczności konkretnej sprawy (por.7-'5
postanowienie Sqdu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2003 r., I PK 558/02,
OSNP 2004 I:\
/Jnr 16, poz. 283).

Zgadzając się z zaprezentowanym wyżej stanowiskiem i odnosząc je
do realiów rozpoznawanej sprawy, wskazać należało, że wygaśnięcie
stosunku pracy, łączącego powódkę z ARR, nastąpiło z mocy art. 51 ust. 7
pkt 3 ustawy wprowadzającej. Raz jeszcze uwypuklić trzeba, że zawarte w
art. 67 k.p. odesłanie do przepisów art. 56-61 k.p. obejmuje przypadki
wygaśnięcia stosunku pracy jedynie na podstawie przepisów Kodeksu pracy,
nie zaś, jak w niniejszej sprawie, w ustawie pozakodeksowej. Przepis
art. 8 k.p. jak wskazano wyżej, nie kształtuje praw podmiotowych i nie
może stanowić samodzielnej podstawy materialnoprawnej żądania. Stąd
też bezzasadny pozostawał zarzut powódki odnośnie rzekomego nadużycia
prawa przy stwierdzeniu wygaśnięcia jej stosunku pracy z mocy ustawy.
Reasumując, zważyć należało, że argumentacja powódki nie mogła
doprowadzić do uwzględnienia powództwa. Dodać należało, że argumentacja
powódki w zasadniczej mierze odnosiła się do kwestionowania zgodności z
ustawą zasadniczą oraz prawem unijnym i międzynarodowym przepisów,
będących postawą wygaśnięcia jej stosunku pracy. Natomiast ocena tych
zarzutów pozostawała poza kompetencją Sądu orzekającego w sprawie.
Mając powyższe na względzie, Sąd oddalił powództwo zarówno w zakresie
roszczenia o przywrócenie do pracy, o czym orzekł jak w punkcie 1
wyroku. Powódka nie podtrzymała roszczenia o wynagrodzenie, stąd nie
było ono przedmiotem rozpoznania przez sąd.
Sąd odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu, mając na uwadze
treść art. 102 KPC. W myśl powołanego przepisu w wypadkach szczególnie
uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część
kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis powyższy
ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady
odpowiedzialności za wynik procesu. Przy ocenie przesłanek z art. 102
KPC należy wziąć pod uwagę fakty związane z samym przebiegiem procesu,
szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy albo subiektywne
przekonanie powoda co do zasadności zgłoszonego roszczenia. Zdaniem
Sądu, takie okoliczności zachodzą w niniejszej sprawie. Mając na uwadze
charakter roszczeniapowódki, jej przekonanie co do zasadności
zgłoszonego żądania, chęci podjęcia pracyu pozwanego Sąd odstąpił od
obciążania powódki kosztami procesu.
Mając na uwadze przytoczone wyżej motywy, na podstawie powołanych
przepisów Sąd wyrokował jak w sentencji.






--
Shrek