On Wed, 1 May 2013, Przemysław Adam Śmiejek wrote:

> W dniu 30.04.2013 13:11, Gotfryd Smolik news pisze:
>> Ale on wtedy RÓWNIEŻ powoduje przekroczenie prawa przez policjanta.
>
> Podkręć jasność wypowiedzi.

Nikt nie jest uprawniony do karania na podstawie oświadczenia
oskarżonego/obwinionego. Zdaje się "standard prawny".
To nie są zeznania świadka, stanowiące dowód.

> Policjant jest przekonany, że on jest winny

I za błąd powinien odpowiadać tak samo, jak kierowca za swój
błąd kiedy "jest przekonany" a fizyka i dalsze zdarzenia
dowodzą iż jego przekonanie było błędne.

Co w tym dziwnego?

> Policjant ma obowiązek posiadać tester prawdomówności i zbadać czy
> przyznaje się prawdziwie czy na odczepnego?

Nie, on ma WIEDZIEĆ że obowiniony popełnił wykroczenie i że
karze WŁAŚCIWĄ OSOBĘ.
Prawo do obrony jest zupełnie niezależne od warunku wstępnego
karania mandatowego!
Z przepisu nie wynika prawo do ukarania na podstawie domniemań,
na podstawie domniemań można wszcząć postępowania przed prokuratorem
i dalej sądem (przepis wskazywałem, spytam: PRZECZYTAŁEŚ?)
Przyznaję, że to "praktyczny absurd", niemniej tak wynika:
prawo do "prostego" ukarania mandatem (prawo obwinionego!)
nie dotyczy przypadku, kiedy *karzący* nie ma pewności
co do sprawcy i czynu - karzący nie jest uprawniony do
takiego "uproszczenia", powinien albo odstąpić albo
skierować do postępowania wyjaśniającego.

>> Dlatego "co do zasady" przyznanie się nie powinno być jedynym dowodem
>> w sprawie.
>
> Rzadko chyba jest, bo chyba skrajnie mało winnych zgłasza się samemu

Błąd.
Jak masz kilku podejrzanych i postawisz ich przed ścianą
"któryś z was to musiał być", to nie ma mowy o "zgłoszeniu
się samemu", a może być mowa o skazaniu na podstawie
samooskarżenia.
Podobnie jak złapiesz kogoś, kogo PODEJRZEWASZ że on
mógł być sprawcą (bo był we właściwym czasie we właściwym
miejscu), na przykład dlatego, że nie widziałeś właściwego
sprawcy (przeoczyłeś).

Zwracam uwagę, że jak oskarżający ma listę WSZYSTKICH osób
które mogły być sprawcami, to jest w komfortowej sytuacji:
pozostali w roli świadków dowodzą, że to nie oni, więc
skoro jeden nie zaprzecza, to oskarżenie nie wynika
z samooskarżenia lecz dowodów (zeznań świadków).

Ale przy "typowej sytuacji drogowej" jest to chyba rzadki
przypadek, szczególnie jesli kierujący nie są znani.

Zwracam również uwagę, że w przypadku "radarów ITD", jeśli
oskarżający ma zdjęcie, to może sprawdzić czy karze
właściwą osobę - i na zdrowy rozum powinien odpowiadać
za ukaranie na postawie przyznania się przez osobę
niewłaściwą NA RÓWNI Z NIĄ.
No i rzecz jasna kierować "błędne przyznania" do ukarania,
co już się zdarzyło i było omawiane.

> przyznanie choćby idzie w parze z przekonaniem i obserwacjami policjanta,
> które owszem, mogą być błędne.

No to powinien za to odpowiadać.
Tak, aby mieć motywację do prawidłowych obserwacji,
aby "własne przekonanie" było "własnym przekonaniem
o pewności graniczącej z faktami".
Podobnie jak kierujący, który przekonanie wynikające
z błędnej obserwacji bierze za "wynik obserwacji"
i pakuje się na czołówkę.
Odpowiada za błąd obserwacji i tyle.

pzdr, Gotfryd