Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o repatriacji oraz niektórych innych ustaw

6. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne państwa lub inne
części Federacji Rosyjskiej niż wymienione w art. 9, których obywatele polskiego
pochodzenia mogą ubiegać się o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji, w
szczególności w których osoby polskiego pochodzenia są dyskryminowane ze
względów religijnych, narodowościowych lub politycznych.
8)
Art. 10 otrzymuje brzmienie:
„Art. 10 Uzyskanie wizy w celu repatriacji lub uznanie za repatrianta jest
podstawą udzielenia pomocy przez władze publiczne na zasadach określonych w
ustawie.”.
9)
art. 12 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Dowodem potwierdzającym posiadanie lub zapewnienie warunków do
osiedlenia się jest:
1)
uchwała rady gminy, zawierająca zobowiązanie zapewnienia warunków do
osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 24 miesiące;
2)
oświadczenie obywatela polskiego, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej
nieposidadającej osobowości prawnej mających siedzibę w Polsce, sporządzone w
formie aktu notarialnego, zawierające zobowiązanie zapewnienia warunków do
osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 24 miesiące, z zastrzeżeniem ust. 5;
3)
dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu na okres nie krótszy niż 24
miesiące, sporządzony w formie aktu notarialnego wraz z promesą zatrudnienia w
formie oświadczenia złożonego przed notariuszem lub umową o pracę na okres nie
krótszy niż 24 miesiące;
4)
uchwała rady powiatu, zobowiązująca starostę do zapewnienia miejsca w domu
pomocy społecznej na terenie powiatu.”;
10) w art. 16:
a) w ust. 1 uchyla się pkt 2,
b) dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
1a. Za repatrianta może być uznana również osoba, która spełnia łącznie
następujące warunki:
1) jest polskiego pochodzenia;
2)
przed dniem wejścia w życie ustawy zamieszkiwała na stałe na terytorium, o
którym mowa w art. 9;
3)
nie zachodzą wobec niej okoliczności, o których mowa w art. 8;

4)
przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia,
o którym mowa w art. 195 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o
cudzoziemcach;
5) złoży wniosek do wojewody w terminie 12 miesięcy od uzyskania zezwolenia,
o którym mowa w pkt 4.”.
6) osoby, które uzyskały zezwolenie, o którym mowa w pkt. 4, w terminie
wcześniejszym niż 12 miesięcy od wejścia w życie niniejszej ustawy, składają
przedmiotowy wniosek w terminie 12 miesięcy od daty wejścia niniejszych przepisów w
życie.
c) ust. 2 do 5 otrzymują brzmienie:
„2. Organem właściwym do wydania decyzji o uznaniu za repatrianta osoby, o której
mowa w ust. 1 i ust. 1a, jest wojewoda właściwy ze względu na zamierzone miejsce
osiedlenia się tej osoby.”.
3. Osoba, o której mowa w ust. 1 i ust.1a , nabywa obywatelstwo polskie z dniem, w
którym decyzja o uznaniu za repatrianta stała się ostateczna.
4. Decyzja o uznaniu za repatrianta osoby, o której mowa w ust. 1 i ust. 1a, powoduje, że
przy ustalaniu prawa tej osoby do świadczeń emerytalnych i rentowych oraz ich wysokości w
Rzeczypospolitej Polskiej okresy zatrudnienia za granicą uwzględnia się jako okresy
składkowe.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi w drodze rozporządzenia,
szczegółowy tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 oraz ust. 1a, wzór
wniosku o uznanie za repatrianta oraz wymagane dokumenty.”.

11) w art. 17:
a)
ust. 2 - 4 otrzymują brzmienie:
„2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, przyznaje oraz
ustala wysokość pomocy, o której mowa w ust. 1.
3. Wypłaty kwoty stanowiącej równowartość pomocy, o której mowa w ust. 1
dokonuje starosta.
4. Wypłata pomocy, o której mowa w ust. 1 powinna nastąpić w terminie do 30 dni
od dnia otrzymania przez starostę ostatecznej decyzji Ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.”.
b)
uchyla się ust. 4a – 8 i 10;

12) w art. 18:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Osobie, której wydano decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy krajowej w celu
repatriacji, a także członkom jej najbliżej rodziny, konsul może zapewnić Program
przygotowawczy ułatwiający proces repatriacji obejmujący naukę języka polskiego, kurs
wiedzy o Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem ustroju państwa oraz rozmowy z
psychologiem przygotowujące do osiedlenia się w Polsce.”,
b) uchyla się ust. 2-4.
13) art. 19 i 20 otrzymują brzmienie :
„Art. 19. Repatriantowi oraz przybywającym wraz z nim do Rzeczypospolitej
Polskiej członkom najbliższej rodziny, przysługuje ponadto pomoc w formie:
1) świadczeń pieniężnych;
2) zwrotu przewidzianych ustawą kosztów poniesionych na remont lub najem lokalu;
3) aktywizacji zawodowej.
Art. 20.1. Repatriantowi oraz członkom jego najbliższej rodziny, którzy przybyli
wraz z nim do Rzeczypospolitej Polskiej, gmina zapewnia indywidualny program
adaptacyjny.
2. Indywidualny program adaptacyjny obejmuje działania na rzecz integracji
środowiskowej, nauki języka polskiego, podnoszenia lub zmiany kwalifikacji
zawodowych.
3. W ramach indywidualnego programu adaptacyjnego gmina może wypłacić
świadczenia pieniężne z przeznaczeniem na:
1)
utrzymanie, jeżeli repatriant znajduje się w szczególnie trudnej sytuacji
materialnej;
2)
pokrycie kosztów związanych z doskonaleniem języka polskiego, realizowanym
przez podmioty posiadające odpowiednie doświadczenie w prowadzeniu nauki
języka polskiego;;
3)
pokrycie kosztów tłumaczenia przysięgłego dokumentów zagranicznych;
4)
podnoszenie lub zmianę kwalifikacji zawodowych.”;
14) po art. 20 dodaje się art. 20a – 20h w brzmieniu:
„Art. 20a.1. Świadczenia pieniężne, o których mowa w art. 20 ust. 3, z
zastrzeżeniem art. 20e, zapewnia i wypłaca gmina, właściwa ze względu na miejsce

zamieszkania repatrianta, która opracowuje dla repatrianta i członków jego najbliższej
rodziny indywidualny program adaptacyjny.
2. Wydatki, na cele o których mowa w art. 20 ust. 3 pkt 2 – są pokrywane
bezpośrednio przez gminę.
3. Gmina przed opracowaniem indywidualnego programu adaptacyjnego,
informuje repatrianta o warunkach udzielenia pomocy.
Art. 20b.Łączna wysokość świadczeń pieniężnych, o których mowa w art. 20 ust. 3
wynosi:
1)
co miesiąc, w okresie pierwszych 6 miesięcy – do wysokości równowartości
minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w roku poprzedzającym
przybycie repatrianta, na repatrianta i każdego dorosłego członka najbliższej jego
rodziny oraz 50% tej kwoty na każdego małoletniego członka najbliższej rodziny
repatrianta.
2)
co miesiąc, w okresie od 7 do 12 miesięcy - odpowiednio 60% kwoty określonej w
pkt 1.
Art. 20c. Zmiana przez repatrianta jego miejsca zamieszkania, poza obszar gminy,
w okresie realizacji programu adaptacyjnego jest równoznaczna z odstąpieniem od
uczestnictwa w programie.
Art. 20d. 1. Postęp repatrianta i członków jego najbliższej rodziny w procesie
adaptacji w ramach realizowanego indywidualnego programu adaptacyjnego jest
oceniany przez pracownika gminy, co najmniej raz na 6 miesięcy, licząc od dnia
rozpoczęcia programu.
2. Postęp repatrianta i członków jego najbliższej rodziny w procesie adaptacji
ocenia się w zakresie stopnia i efektywności w następujących obszarach:
1)
edukacji językowej, w tym zwłaszcza w zakresie stopnia przyswojenia
podstawowego zasobu słownictwa języka polskiego umożliwiającego
komunikowanie się;
2)
funkcjonowania zawodowego, w zakresie postępów w poszukiwaniu zatrudnienia
oraz form aktywności zawodowej umożliwiających ekonomiczne usamodzielnienie
się;
3)
funkcjonowania społecznego, zwłaszcza w zakresie nawiązania kontaktów ze
środowiskiem lokalnym oraz stopnia partycypacji w życiu społecznym,
kulturalnym i publicznym.

3. W celu ustalenia postępu repatrianta i członków jego najbliższej rodziny w
procesie adaptacji pracownik gminy dokonuje ocen w formie notatek służbowych.
4. W przypadku stwierdzenia braku lub niewystarczającego postępu w
którymkolwiek z obszarów, o których mowa w ust. 2, gmina w porozumieniu z
repatriantem może zmodyfikować program tak, aby dostosować go do potrzeb
repatrianta.
Art. 20e. 1. Organizacja społeczna, posiadająca doświadczenie w realizacji
programów pomocowych, których adresatami byli repatrianci lub cudzoziemcy, może
udzielić repatriantowi pomocy polegającej na zapewnieniu warunków do osiedlenia się i
realizacji indywidualnego programu adaptacyjnego repatrianta i członków jego
najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 20 ust. 2 i 3.
2. Organizacja społeczna, o której mowa w ust. 1, może otrzymać z budżetu
państwa środki finansowe na realizacje zadnia, o którym mowa w ust. 1, na podstawie
porozumienia zawartego z wojewodą, właściwym ze względu na siedzibę tej
organizacji. Dotacja może być przyznana do wysokości sumy kwot, o których mowa w
art. 20b i art. 20g ust. 3, powiększonej o 10 % tej wartości na koszty własne organizacji
związane z realizacją zadania.
3. Porozumienie, o którym mowa w ust. 2, powinno określać w szczególności:
1) opis warunków do osiedlenia się repatrianta i członków jego najbliższej rodziny;
2) szczegółowy opis programu adaptacyjnego repatrianta i członków jego najbliższej
rodziny;
3) wysokość i tryb przekazania dotacji należnej organizacji społecznej zapewniającej
warunki do osiedlenia;
4) tryb kontroli podejmowanych przez organizację społeczną działań na rzecz
repatrianta i członków jego najbliższej rodziny;
5) sposób rozliczenia przez organizację społeczną udzielonej dotacji;
6) termin zwrotu niewykorzystanej dotacji;
7) zakres i terminy składania przez organizację społeczną sprawozdań z realizacji
programu adaptacyjnego.
4. Repatriantowi i członkom jego najbliższej rodziny, którym została zapewniona
przez organizację społeczną pomoc o której mowa w ust. 1, nie przysługuje pomoc
finansowa, o której mowa w art. 20 ust. 3 i 20g.