Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw

– 14 –
mowa w art. 67 ust. 2, byłaby pozbawiona dodatkowych 6 dni roboczych przewidzianych na
przygotowanie się do tego egzaminu.
Proponuje się, aby w art. 65 ust. 2 ustawy jednoznacznie sprecyzować, że niezależnie od
wymiaru urlopu szkoleniowego, o którym mowa w art. 65 ust. 1 ustawy, wymiar urlopu
szkoleniowego dla pielęgniarki lub położnej podejmujących kształcenie podyplomowe na
podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, o którym mowa w art. 61 ust. 3 i 5,
przystępujących do egzaminu państwowego, o którym mowa w art. 67 ust. 2, wynosił do
6 dni roboczych i jest ustalany przez pracodawcę w zależności od czasu trwania kształcenia
podyplomowego.

3.1.10. W związku z tym, że dotychczasowe uregulowania prawne dotyczące limitów miejsc
szkoleniowych oraz kwoty dofinansowanie jednego miejsca szkoleniowego nie dają
możliwości wykorzystania w pełni zaplanowanej w budżecie kwoty na to zadanie, gdyż
bardzo często zdarza się, że ceny miejsc szkoleniowych wskazane przez organizatorów
szkoleń w ofertach są niższe niż kwota dofinansowania, proponuje się dokonanie zmiany
brzmienia art. 70 ust. 1 i 2 ustawy.
W 2014 r. kwota środków wydatkowana na specjalizacje pielęgniarek i położnych wyniosła
6 433,005,95 zł i przeznaczona była na specjalizacje 5 527 pielęgniarek i położnych – dla
specjalizacji rozpoczętych w latach 2012 i 2013, a kontynuowanych w 2014 r. (dane
pochodzą ze sprawozdania rocznego za 2014 r. złożonego przez Centrum Kształcenia
Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych).
Natomiast kwota wynikająca z zawartych umów dla specjalizacji rozpoczynających się w
2014 r. wynosi 5 823 250,00 zł. Kwota zaplanowana na to zadanie w 2014 r. wyniosła
8023450,00 zł.
W związku z powyższym pozostałe 2 200 200,00 na to zadanie, przy proponowanej zmianie
brzmienia art. 70 można byłoby wykorzystać na dodatkowe miejsca szkoleniowe. Przy
założeniu, że jedno miejsce szkoleniowe byłoby dofinansowane w kwocie 4337 zł, można
byłoby dofinansować dodatkowe 507 miejsc szkoleniowych tj. 20 dodatkowych edycji
specjalizacji. Zwiększenie liczby miejsc szkoleniowych, które będą mogły uzyskać
dofinansowanie jest odpowiedzią na potrzeby pielęgniarek i położnych. Należy również
wskazać, że z uwagi na ograniczone możliwości dofinansowania tych szkoleń ze środków
Funduszu Pracy od roku 2011 więcej edycji szkoleń rozpoczyna się poza dofinansowaniem ze
środków budżetu państwa. Wykorzystanie całej zaplanowanej kwoty na to zadanie jest
– 15 –
bardzo istotne dla kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położnych, a zmiana przepisów
pozwoliłaby na zamówienie kolejnych edycji szkoleń.
Poniższa tabela przedstawia wysokość środków niewykorzystanych przy zestawieniu
zaplanowanych ze środkami rzeczywiście wydatkowanymi.
wartość
wszystkich kwota środków wydatkowana
umów na specjalizacje na specjalizacje pielęgniarek i
dofinansowane,
położnych
(szkolenia
zawartych w roku
rozpoczęte w roku 2012 i 2013
PLAN 2014
2014
a kontynuowane w 2014 r.
8 023 450,00
5 823 250,00
6 433 005,95
Pozostałe
środki
2 200 200,00
1 590 444,05

3.1.11. Upoważnienie ustawowe dla rozporządzenia ministra właściwego do spraw zdrowia,
zawarte w obecnym brzmieniu art. 74 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach
pielęgniarki i położnej, nakazuje uregulowanie w akcie wykonawczym materii związanej
z warunkami i trybem przeprowadzania egzaminu państwowego, o którym mowa w art. 67
ust. 2, w tym również wzór dyplomu potwierdzającego uzyskanie tytułu specjalisty oraz wzór
zaświadczeń potwierdzających ukończenie kursu specjalistycznego, kursu kwalifikacyjnego
i kursu dokształcającego.

Pomieszczenie w tym przepisie wspomnianych wyżej wzorów dyplomów i zaświadczeń jest
wadliwe, ponieważ nie stanowią one elementu treściowego wchodzącego w zakres materii
warunków i trybu przeprowadzania egzaminu państwowego. Aby usunąć przedmiotową
wadliwość formalno-prawną proponuje się wyodrębnienie w ramach kolejnej jednostki
redakcyjnej art. 74 ust. 1 ustawy (jako pkt 6) jako samoistnego elementu treściowego aktu
wykonawczego wspomnianych wyżej wzorów dyplomu i zaświadczeń, stanowiącego
chronologiczną konsekwencję opisanych w art. 74 ust. 1 pkt 5 ustawy: warunków i trybu
przeprowadzania egzaminu po kursie kwalifikacyjnym i kursie specjalistycznym.

W ten sposób zapewni się spójność logiczną i formalno-prawną upoważnienia ustawowego
zawartego w art. 74 ust. 1 ustawy.


– 16 –
3.2. Omówienie zmian w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004. Nr 256, poz. 2572, z późń. zm.).
Zgodnie z art. 67 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, do
realizacji zadań statutowych szkoła publiczna powinna zapewnić uczniom możliwość
korzystania z gabinetu profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej. W związku z tym,
że szkoły wykonują obecnie ten obowiązek w zróżnicowany sposób, częstokroć zapewniając
jedynie pomieszczenie, proponuje się sprecyzowanie tego obowiązku poprzez wymienienie
wyposażenia, jakie szkoły będą obowiązane zapewnić w gabinecie. Podkreślenia wymaga,
że jest to minimalny zakres wyposażenia umożliwiający udzielanie świadczeń uczniom.
Do wyposażenia tego zaliczono:
- podłogi i wyposażenie wykonane z materiałów umożliwiających ich mycie
i dezynfekcję;
- umywalkę z baterią z ciepłą i zimną wodą;
- kozetkę;
- stolik zabiegowy;
- szafkę przeznaczoną do przechowywania leków i wyrobów medycznych;
- biurko oraz szafkę kartoteczną – przeznaczone do przechowywania dokumentacji
medycznej.
Mając na względzie to, że spełnienie powyższych obowiązków wymaga okresu
dostosowawczego, proponuje się przepis przejściowy umożliwiający wykonanie obowiązków
w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Finansowanie świadczeń udzielanych w gabinetach profilaktyki zdrowotnej i pomocy
przedlekarskiej będzie spoczywało na Narodowym Funduszu Zdrowia.

3.3. Omówienie zmian w ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej
(Dz. U. z 2013 r. poz. 217, z późń. zm).

3.3.1. Jak przewiduje obowiązujący art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r.
o działalności leczniczej, jednym z warunków podjęcia przez pielęgniarkę wykonywania
zawodu w ramach działalności leczniczej w ramach indywidualnej praktyki jest posiadanie co
najmniej dwuletniego doświadczenie w wykonywaniu tego zawodu. Jakkolwiek rozwiązanie
to, jak należy sądzić, w założeniu ustawodawcy miało zapewnić pacjentom zgłaszającym się
do takiej praktyki profesjonalne usługi wysokiej jakości, to jednak z drugiej strony nie sposób
– 17 –
nie zauważyć, że jest to przepis ograniczający swobodę wykonywania działalności
gospodarczej osobie, które jest uprawniona w oparciu o przepisy prawa powszechnie
obowiązującego do wykonywania zawodu zaufania publicznego w innych formach,
np. na podstawie umowy o pracę. W konsekwencji, nie można wykluczyć, że nie ostałby się
on w konfrontacji z wzorcami konstytucyjnymi określonymi w art. 21 i art. 65 ust. 1
w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Mając na względzie powyższe, za uzasadnione należy uznać usunięcie z art. 19 ust. 1 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej wymogu 2-letniego doświadczenia
w wykonywaniu zawodu pielęgniarki jako warunku podjęcia wykonywania zawodu
w ramach działalności gospodarczej.

3.3.2. Art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej przewiduje,
że minister właściwy do spraw wewnętrznych w odniesieniu do podmiotów leczniczych, dla
których jest podmiotem tworzącym, a minister właściwy do spraw zdrowia w odniesieniu do
pozostałych podmiotów leczniczych niebędących przedsiębiorcami, dokonuje corocznej
oceny realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, w trybie określonym w art. 119.
Art. 119 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej określa zasady zlecania
przez ministra właściwego do spraw zdrowia kontroli:
1) wojewodom,
2) konsultantom krajowym, o których mowa w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r.
o konsultantach w ochronie zdrowia,
3) jednostkom organizacyjnym podległym lub nadzorowanym przez tego ministra,
4) organom samorządów zawodów medycznych,
5) medycznym towarzystwom naukowym,
6) uczelniom medycznym,
7) instytutom badawczym,
8) specjalistom z poszczególnych dziedzin medycyny.
W ocenie projektodawców niecelowe jest angażowanie powyższych podmiotów każdorazowo
w celu ustalenia, czy podmioty lecznicze niebędące przedsiębiorcami stosują minimalne
normy zatrudnienia pielęgniarek, tym bardziej, że kontrola prowadzona przez organy
samorządów zawodów medycznych, medyczne towarzystwa naukowe, uczelnie medyczne
i instytuty badawcze, jest odpłatna, oparta o umowę z ministrem właściwym do spraw
zdrowia. Dodać wypada, że prowadzenie kontroli jest procesem zakłócającym codzienne
– 18 –
funkcjonowanie podmiotu leczniczego. W konsekwencji proponuje się, aby podstawową
formą ustalenia wypełniania przez podmioty lecznicze obowiązku określonego w art. 50
ust. 1 ustawy było pozyskiwanie danych w trybie korespondencyjnym. Kontrole,
dokonywane w trybie art. 119 będą, zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 50 ust. 3
ustawy, prowadzone wyłącznie w przypadku gdy dane przekazane przez podmioty lecznicze
okażą się niewystarczające dla przeprowadzenia prawidłowych i pełnych ustaleń faktycznych.
Omawiane rozwiązanie stanowi więc novum normatywne określające zasady ustalania
obowiązku określonego w art. 50 ust. 1 ustawy, wprowadzając następujący schemat działań:
- w pierwszej kolejności pozyskanie informacji w trybie korespondencji z podmiotem
leczniczym
- w przypadku gdy w powyższy sposób nie zostaną przeprowadzone niezbędne ustalenia –
kontrola i jej wyniki.

3. 4. Omówienie propozycji zmian w ustawie z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie
pielęgniarek i położnych (Dz. U. Nr 174, poz. 1038, z późń. zm.)

Jak przewiduje obowiązujący art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 1 lipca 2011 r.
o samorządzie pielęgniarek i położnych, Izby otrzymują z budżetu państwa środki finansowe
na:
1) prowadzenie rejestrów pielęgniarek i położnych, w tym rejestrów pielęgniarek i
położnych czasowo i okazjonalnie wykonujących zawód;
2) stwierdzanie oraz przyznawanie prawa wykonywania zawodu;
3) wydawanie prawa wykonywania zawodu;
4) wystawianie i wydawanie członkom samorządu zaświadczeń stwierdzających,
że pielęgniarka lub położna posiada kwalifikacje zgodne z wymaganiami
wynikającymi
z przepisów prawa Unii Europejskiej oraz że posiadany dyplom, świadectwo lub inny
dokument potwierdzający posiadanie formalnych kwalifikacji odpowiada
dokumentom potwierdzającym formalne kwalifikacje pielęgniarki lub położnej
wynikające z przepisów prawa Unii Europejskiej, oraz innych zaświadczeń
wymaganych przez odpowiednie władze lub organizacje państw członkowskich Unii
Europejskiej zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej;
5) działalność prewencyjną w zakresie odpowiedzialności zawodowej;