Poselski projekt ustawy o ustanowieniu Krzyża Wschodniego

Druk nr 1665


Warszawa, 12 lipca 2013 r.
SEJM

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja







Pani

Ewa Kopacz

Marszałek Sejmu

Rzeczypospolitej Polskiej



Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2
kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:

- o ustanowieniu Krzyża Wschodniego.

Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy pana posła Adama Lipińskiego.

(-) Jan Krzysztof Ardanowski; (-) Zbigniew Babalski; (-) Barbara
Bartuś; (-) Dariusz Bąk; (-) Włodzimierz Bernacki; (-) Andrzej
Bętkowski; (-) Zbigniew Chmielowiec; (-) Witold Czarnecki; (-) Arkadiusz
Czartoryski;
(-) Edward Czesak; (-) Tadeusz Dziuba; (-) Szymon
Giżyński; (-) Kazimierz Gołojuch; (-) Artur Górski; (-) Czesław
Hoc;
(-) Józefa Hrynkiewicz; (-) Wojciech
Jasiński; (-) Andrzej
Jaworski; (-) Tomasz Kaczmarek; (-) Sławomir Kłosowski; (-) Lech
Kołakowski; (-) Robert Kołakowski; (-) Leonard Krasulski; (-) Krzysztof
Lipiec; (-) Adam
Lipiński; (-) Marek Matuszewski; (-) Kazimierz
Moskal;
(-) Piotr Naimski; (-) Jacek Osuch; (-) Stanisław
Ożóg; (-) Krystyna Pawłowicz; (-) Stanisław Pięta; (-) Marek
Polak;
(-) Elżbieta
Rafalska; (-) Jarosław Rusiecki; (-) Bogdan
Rzońca; (-) Jacek Sasin; (-) Stanisław Szwed; (-) Jacek Świat; (-) Ryszard
Terlecki;
(-) Jan Tomaszewski; (-) Jan
Warzecha;
(-) Marcin
Witko; (-) Sławomir Zawiślak; (-) Łukasz Zbonikowski; (-) Jerzy Żyżyński.
Projekt
Ustawa
z dnia…….. 2013 roku
o ustanowieniu Krzyża Wschodniego


Wypełniając moralny obowiązek wobec osób, które w latach 1937-1959 niosły pomoc
Polakom na dawnych Kresach Wschodnich oraz na terenie ZSRR i ratowały ich w obliczu
prześladowań oraz ludobójstwa ryzykując życiem własnym i swoich rodzin, postanawia się co
następuje:


Art. 1
Ustanawia się Krzyż Wschodni jako dowód wdzięczności oraz wyraz szacunku i pamięci o
osobach niosących pomoc Polakom prześladowanym ze względu na ich narodowość na
Wschodzie w latach 1937-1959.


Art. 2
1.
Krzyż Wschodni, zwany dalej „Krzyżem”, jest nadawany osobom, o narodowości
innej niż polska, które udzielały pomocy Polakom oraz obywatelom polskim na Wschodzie w
latach 1937-1959.
2.
Krzyż może być nadawany pośmiertnie.


Art. 3
1.
Krzyż nadaje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek ministra właściwego do
spraw zagranicznych.
2.
Minister właściwy do spraw zagranicznych przedstawia wnioski z własnej inicjatywy
lub z inicjatywy związków i stowarzyszeń kombatanckich, organizacji społecznych,
Sekretarza Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Kierownika Urzędu ds. Kombatantów
oraz osób prywatnych, po zasięgnięciu opinii Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej.



Art. 4.
Osoba odznaczona otrzymuje nieodpłatnie odznakę nadanego jej Krzyża i legitymację.


Art. 5.
1. Odznaką Krzyża jest krzyż równoramienny wykonany z="http://pl.wikipedia.org/wiki/Br%C4%85zy"posrebrzany, oksydowany i
emaliowany o wymiarach 40 x 40 mm. Ramiona krzyża mają przekrój koła i są złączone
pośrodku kwadratową tarczą. Na="http://pl.wikipedia.org/wiki/Awers_i_rewers"ramiona krzyża są pokryte białą emalią, na
ramionach poziomych, jest umieszczony srebrny i oksydowany napis: RATUJĄCYM
POLAKÓW. Na tarczy umieszczony jest orzeł, otoczony drutem kolczastym. Na rewersie
cała powierzchnia krzyża jest srebrzona i oksydowana.

2. Krzyż zawieszony jest na wstążce koloru czarnego o szerokości 37 mm z dwoma białymi
paskami o szerokości 7 mm po bokach, umieszczonymi w odległości 1 mm od brzegu.
3. Wzór rysunkowy odznaki Krzyża stanowi załącznik do ustawy.


Art. 6.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, w drodze rozporządzenia, określi:
1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach o nadanie Krzyża z uwzględnieniem terminów
przedkładania wniosków oraz wręczania odznak nadanego już Krzyża, tryb postępowania w
przypadku podjęcia przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej decyzji o pozbawieniu
Krzyża lub jego utraty w wyniku orzeczenia przez sąd kary pozbawienia praw publicznych
oraz tryb postępowania w przypadku zgubienia lub zniszczenia odznaki Krzyża lub jego
legitymacji;
2) wzory: wniosku o nadanie Krzyża, wykazu przedstawianych wniosków, legitymacji
potwierdzającej nadanie Krzyża oraz jej wtórnika;
3) sposób i okoliczności noszenia Krzyża.

Art. 7.
W sprawach nie uregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się przepisy ustawy z
dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz. U. Nr 90, poz. 450, z
1999 r. Nr 101, poz. 1177, z 2000 r. Nr 62, poz. 718 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676),
z wyjątkiem art. 8.
Art. 8.
Ustawa wchodzi w życie z dniem opublikowania jej w Dzienniku Ustaw.
































UZASADNIENIE


POTRZEBA I CEL WYDANIA USTAWY
Krzyż Wschodni ustanawia się dla upamiętnienia ofiarności osób, które narażając
własne życie, niosły pomoc Polakom na Wschodzie prześladowanym ze względu na ich
przynależność etniczną w latach 1937-1959.
Pierwsza cezura to rok rozpoczęcia w Związku Sowieckim tzw. „Operacji Polskiej”.
Zamordowano w niej ponad 110 tysięcy Polaków. Rok 1959 to data zakończenia
tzw. "drugiej repatriacji”, w ramach której z byłych Kresów zmuszono do wyjazdu kolejne
blisko ćwierć miliona naszych Rodaków.
Działanie ustawy obejmuje osoby narodowości innej niż polska, które:
• w latach 1937 – 1939 m.in. w trakcie tzw. „Operacji Polskiej” oraz innych
represji stalinowskich pomagały Polakom mieszkającym na terenach
ówczesnego Związku Sowieckiego,
• w latach 1939 – 1959 pomagały prześladowanym Polakom przebywającym na
terenach okupowanych przez Niemców i Sowietów, a następnie
administrowanych przez władze sowieckie.
Zło, którego doświadczył Naród Polski na Wschodzie w XX wieku, zostało wywołane
przez sowiecki i niemiecki totalitaryzm. Ale Polacy na byłych Kresach padali także ofiarą
innych zbrodni, których sprawcami byli zamieszkujący z nami od wieków pod wspólnym
niebem sąsiedzi. To zło miało charakter prywatny, przychodziło nie tylko ze strony odległej,
ale jakże często od znajomego. Zbrodnie te również dlatego były wyjątkowo bolesne. Takie
było właśnie m. in. ludobójstwo Polaków na Wołyniu. Echa tych wydarzeń trwają do dziś, a
dawne zbrodnie nadal żyją własnym życiem, utrudniając współpracę naturalnie bliskich sobie
narodów. Nazywając zbrodnię - zbrodnią powinniśmy również pamiętać, że w tym mroku
zezwierzęcenia zdarzały się postawy prawdziwie heroiczne - ludzi, którzy z narażeniem życia
własnego i swoich rodzin ratowali Polaków.
Ustanowienie odznaczenia stanowi czytelny sygnał, że Państwo Polskie pamięta i
honoruje osoby, które w tych tragicznych czasach zachowały człowieczeństwo. Jest
jednocześnie sygnałem, że to właśnie te osoby są prawdziwymi bohaterami, gdyż za pomoc
Polakom groziły im represeje ze śmiercią włącznie.