Rządowy projekt ustawy o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej

– 45 –
o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz ABW może użyć
broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Funkcjonariusz ABW nie może użyć broni palnej:
1) w
bezpośrednim pościgu za osobą,
2)
w celu ujęcia osoby
– wobec której użycie tej broni było dopuszczalne w celu, o którym mowa w art. 44
ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
Art. 26. 1. W przypadkach, o których mowa w art. 10 pkt 1–3, 5, 6, 8–10, 12 i 13
ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej, funkcjonariusz
AW może użyć środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 11 ust. 1
pkt 1, pkt 2 lit. a i b, pkt 7, 9, pkt 12 lit. a, pkt 13 i 18 tej ustawy, lub wykorzystać te
środki.
2. W przypadkach, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 1 lit. a–c i e, pkt 2 i pkt 3
lit. a oraz w art. 45 pkt 1 ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni
palnej, funkcjonariusz AW może użyć broni palnej lub ją wykorzystać.
3. Funkcjonariusz AW nie może użyć broni palnej w bezpośrednim pościgu za
osobą, wobec której użycie tej broni było dopuszczalne w celu, o którym mowa
w art. 44 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni
palnej.”;
2)
po art. 26a dodaje się art. 26b w brzmieniu:
„Art. 26b. Użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośredniego i broni
palnej przez funkcjonariuszy ABW i AW oraz dokumentowanie tego użycia
i wykorzystania odbywa się na zasadach określonych w ustawie z dnia … o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
3)
art. 43 otrzymuje brzmienie:
„Art. 43. 1. Agencje zapewniają ochronę wykorzystywanych przez siebie urządzeń
oraz obszarów i obiektów, a także przebywających w nich osób przez wewnętrzną
służbę ochrony.
2. Funkcjonariusze wykonujący zadania w zakresie ochrony, w granicach
chronionych obszarów i obiektów mają prawo:
1) ustalania
uprawnień osób do przebywania na obszarach lub w obiektach
chronionych,
2)
legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,
– 46 –
3) wydawania
poleceń dotyczących określonego zachowania się w granicach
chronionych obszarów i obiektów, w tym ich opuszczenia,
4) ujęcia osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego,
a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji
lub innym właściwym organom,
5) dokonywania kontroli osobistej, przeglądania zawartości bagaży, a także
sprawdzania środków transportu i ładunków,
6) usunięcia pojazdów z miejsca postoju
– jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa chronionych urządzeń, a także
obszarów, obiektów oraz przebywających w nich osób.
3. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 2, 4 i 6, mogą być wykonywane
również w miejscu bezpośrednio sąsiadującym z chronionymi urządzeniami, obszarami
lub obiektami, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia ich bezpieczeństwa lub
bezpieczeństwa przebywających w nich osób.
4. Czynności, o których mowa w ust. 2 pkt 4 i 5, wykonuje się z poszanowaniem
dóbr osobistych osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
5. Do wykonywania zadań w zakresie ochrony, o której mowa w ust. 1, stosuje się
przepisy art. 25, art. 26 i art. 26b.”;
4)
po art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu:
„Art. 43a. 1. Funkcjonariusze ABW albo AW mają prawo przeprowadzania
doprowadzenia, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a ustawy z dnia … o środkach
przymusu bezpośredniego i broni palnej, lub konwoju, o którym mowa w art. 4 pkt 3 tej
ustawy.
2. Funkcjonariusze ABW albo AW wykonujący zadania w zakresie
przeprowadzania doprowadzenia lub konwoju, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia
bezpieczeństwa tego doprowadzenia lub konwoju, mają prawo wydawania poleceń
określonego zachowania się.
3. Do wykonywania zadań w zakresie przeprowadzania doprowadzenia lub
konwoju stosuje się przepisy art. 25, art. 26 i art. 26b.”.
– 47 –
Art. 69. W ustawie z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym (Dz. U. Nr 113,
poz. 985, z późn. zm.) w art. 11:
1)
ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej pozostają pod dowództwem przełożonych służbowych
i wykonują zadania wyznaczone przez Ministra Obrony Narodowej w uzgodnieniu
z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych. ołnierzom wyznaczonym do tych
oddziałów i pododdziałów przysługują, w zakresie niezbędnym do wykonania ich
zadań, uprawnienia policjantów określone w art. 15 i art. 15a ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 oraz z 2012 r. poz. 627, 664, 908,
951 i 1529).”;
2)
po ust. 3 dodaje się ust. 3a–3i w brzmieniu:
„3a. Oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mogą użyć
i wykorzystać środki przymusu bezpośredniego, do użycia i wykorzystania których
uprawnieni są żołnierze andarmerii Wojskowej wchodzący w skład pododdziału
zwartego, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia … o środkach przymusu
bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. …).
3b. Do użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego przez oddziały
i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się przepisy art. 40–42
ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
3c. Oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mogą użyć
i wykorzystać broń palną.
3d. Zgody na użycie lub wykorzystanie broni palnej przez oddział lub pododdział
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej udziela przełożony służbowy, a w przypadku
gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia
żołnierza wchodzącego w skład tego oddziału lub pododdziału lub innej osoby –
dowódca pododdziału zwartego.
3e. Bezpośrednio przed wydaniem rozkazu użycia broni palnej przez oddziały
i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej ich dowódca:
1)
wzywa do zachowania zgodnego z prawem, w szczególności do porzucenia broni
lub niebezpiecznego przedmiotu lub do zaniechania stosowania przemocy;

20) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271, z 2003 r. Nr 228,
poz. 2261, z 2006 r. Nr 104, poz. 711 oraz z 2011 r. Nr 222, poz. 1323.
– 48 –
2) uprzedza
o
możliwości użycia broni palnej w przypadku niepodporządkowania się
temu wezwaniu;
3) wydaje rozkaz oddania strzału ostrzegawczego lub salwy ostrzegawczej
w bezpiecznym kierunku.
3f. Przepisu ust. 3e nie stosuje się, gdy wszelka zwłoka groziłaby bezpośrednim
niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia żołnierza wchodzącego w skład oddziału lub
pododdziału Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lub innej osoby.
3g. O każdym przypadku użycia broni palnej przez oddział i pododdział Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jego dowódca niezwłocznie powiadamia
przełożonego, który wydał polecenie użycia broni palnej, lub osobę pełniącą służbę
dyżurną.
3h. Do czynności podejmowanych przez przełożonego po użyciu broni palnej
stosuje się przepisy art. 35 ust. 1–3 i 5, art. 36 ust. 1 i ust. 2 pkt 2, art. 37 oraz art. 38
ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej.
3i. W zakresie nieuregulowanym do użycia i wykorzystania broni palnej przez
oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się przepisy
art. 42 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 43 ustawy z dnia … o środkach przymusu bezpośredniego
i broni palnej.”.
Art. 70. W ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2012 r. poz. 933,
951 i 1544 oraz z 2013 r. poz. 134) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 115 ust. 4a otrzymuje brzmienie:
„4a. W przypadku gdy nie jest możliwe podjęcie decyzji przez dowódcę,
funkcjonariusz Straży Granicznej wchodzący w skład warty ochronnej na pokładzie
statku powietrznego odbywającego lot wysokiego ryzyka, w razie bezpośredniego
zagrożenia bezpieczeństwa lotu, zdrowia lub życia pasażerów lub członków załogi,
w
celu unieszkodliwienia osoby niebezpiecznej stosuje niezbędne środki, łącznie
z użyciem środków przymusu bezpośredniego i broni palnej.”;
2)
art. 116 otrzymuje brzmienie:
„Art. 116. 1. Zabrania się członkom załogi oraz innym osobom wnoszenia
i używania broni palnej, broni gazowej oraz materiałów wybuchowych na pokład statku
powietrznego, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, ma zastosowanie także do urządzeń, środków
i substancji mogących stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa lotu lub pasażerów.
– 49 –
3. Zakazów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie stosuje się do:
1)
żołnierzy i funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego oraz funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Policji, Straży
Granicznej i Biura Ochrony Rządu, którzy bez zamiaru odbycia lotu, wykonują
obowiązki służbowe na pokładzie statku powietrznego pozostającego na lotnisku
albo lądowisku;
2) funkcjonariuszy
Straży Granicznej pełniących wartę ochronną, o której mowa
w art. 186a ust. 1;
3)
żołnierzy i funkcjonariuszy służb, o których mowa w pkt 1, którzy podczas
wykonywania przez nich obowiązków służbowych odbywają lot i odbyli szkolenie
w zakresie zasad bezpieczeństwa na pokładzie statku powietrznego w przypadku
użycia broni palnej lub środków przymusu bezpośredniego.
4. ołnierze i funkcjonariusze służb, o których mowa w ust. 3 pkt 1, którzy
podczas wykonywania przez nich obowiązków służbowych odbywają lot, mają prawo
do użycia na pokładzie statku powietrznego broni palnej lub środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w art. 11 pkt 1–4, 7, 11 i 13 ustawy z dnia …
o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej (Dz. U. poz. ...) na zasadach
i w sposób określony w tej ustawie.
5. Szkolenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, obejmuje w szczególności:
1) budowę statku powietrznego, na pokładzie którego żołnierze lub funkcjonariusze
wykonują obowiązki służbowe;
2) skutki
użycia broni palnej lub środków przymusu bezpośredniego na pokładzie
statku powietrznego, w tym wpływ działania broni palnej lub środków przymusu
bezpośredniego na elementy statku powietrznego;
3) procedury
obowiązujące na pokładzie statku powietrznego;
4) sposoby
unieszkodliwienia
osoby niebezpiecznej bez użycia broni palnej.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki wnoszenia broni palnej lub środków przymusu
bezpośredniego na pokład statku powietrznego, uwzględniając konieczność
zapewnienia bezpieczeństwa na pokładzie tego statku;
2) organizację szkolenia, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, mając na względzie
zapewnienie odpowiedniego poziomu wyszkolenia żołnierzy i funkcjonariuszy,