Rządowy projekt ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej

1) studiów pierwszego stopnia;
2) studiów drugiego stopnia.
3. Kształcenie w szkole położnych, o której mowa w ust. 2 pkt 1:
1) trwa co najmniej 3 lata i obejmuje co najmniej 4.600 godzin kształcenia zawodowego,
w tym kształcenie kliniczne stanowi co najmniej jedną drugą, a kształcenie teoretyczne
co najmniej jedną trzecią wymiaru kształcenia;
2) trwa co najmniej 18 miesięcy i obejmuje tę część programu kształcenia położnych, która
nie została zrealizowana w ramach równoważnego kształcenia w szkole pielęgniarskiej –
w przypadku osoby posiadającej jeden z dokumentów potwierdzających posiadanie
kwalifikacji wymienionych w załączniku 5.2.2 do dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji
zawodowych (Dz. Urz. UE L 255 z 30.09.2005, str. 22, z późn. zm.);
3) może trwać krócej niż 3 lata – w przypadku położnych, które posiadają świadectwo
dojrzałości i ukończyły szkołę policealną albo szkołę pomaturalną, kształcącą w zawodzie
położnej, jeżeli po ich ukończeniu położna uzyska wiedzę, kwalifikacje i umiejętności
odpowiadające wiedzy, kwalifikacjom i umiejętnościom uzyskiwanym po ukończeniu
studiów, o których mowa w ust. 2 pkt 1.
4. Standardy kształcenia dla kierunku położnictwo określają przepisy wydane na podstawie art. 9
pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym.

Art. 63. 1. W trakcie kształcenia teoretycznego student zdobywa wiedzę zawodową,
doświadczenie i umiejętności niezbędne do planowania, organizowania i sprawowania opieki
zdrowotnej oraz oceny działań z tym związanych.
2. W trakcie kształcenia klinicznego student uczy się sprawowania kompleksowej opieki
zdrowotnej jako członek zespołu, w bezpośrednim kontakcie z osobami zdrowymi i chorymi.
3. Kształcenie kliniczne odbywa się w zakładach opieki zdrowotnej, pod kierunkiem
wykładowców pielęgniarstwa lub położnictwa oraz przy pomocy innych specjalistów,

45
w szczególności pielęgniarek i położnych. Kształcenie kliniczne jest praktyką w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym.
4. Studia, o których mowa w art. 61 ust. 3 pkt 1 i art. 62 ust. 3 pkt 1 i 2, nie mogą być
prowadzone w formie niestacjonarnej.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
szkolnictwa wyższego, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania dotyczące:
1) sposobu realizacji programu kształcenia,
2) kadry prowadzącej kształcenie,
3) bazy dydaktycznej, w tym służącej kształceniu klinicznemu,
4) posiadania wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia
– mając na względzie zakres treści programowych poszczególnych kierunków studiów, a także
zapewnienie właściwej jakości kształcenia.

Art. 64. 1. Studia, o których mowa w art. 61 ust. 3 pkt 2 i art. 62 ust. 3 pkt 3, są prowadzone
w systemie stacjonarnym i niestacjonarnym. Treści programowe studiów realizowanych w obu
systemach są takie same, przy czym czas trwania studiów prowadzonych w
systemie
niestacjonarnym nie może być krótszy niż czas trwania studiów prowadzonych w systemie
stacjonarnym.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Pielęgniarek
i Położnych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki prowadzenia studiów,
o których mowa w art. 61 ust. 3 pkt 2 i art. 62 ust. 3 pkt 3, w tym:
1) świadectwa i dyplomy uzyskane przez pielęgniarki i położne uprawniające do podjęcia
studiów,
2) minimalny okres kształcenia uzależniony od rodzaju ukończonej szkoły,
3) warunki i sposób ustalania programu nauczania, w tym wymiaru kształcenia
teoretycznego i kształcenia klinicznego, w oparciu o porównanie standardów nauczania

46
dla kierunków studiów pielęgniarstwo i położnictwo z programem kształcenia
zrealizowanym w ukończonej szkole,
4) warunki i sposób zaliczania zajęć praktycznych i praktyki zawodowej, w oparciu
o doświadczenie zawodowe,
5) sposób i tryb przeprowadzania teoretycznego i praktycznego egzaminu kończącego studia
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia realizacji wszystkich treści kształcenia
zawartych w standardach kształcenia, a także zapewnienie właściwej jakości i dostępności
kształcenia.

Art. 65. 1. Pielęgniarka i położna będące obywatelami państwa członkowskiego Unii
Europejskiej mają prawo używania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oryginalnego tytułu
określającego wykształcenie uzyskanego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie
członkowskim Unii Europejskiej lub jego skrótu.
2. Okręgowa rada pielęgniarek i położnych może wymagać, aby tytuł określający wykształcenie
uzyskany przez pielęgniarkę lub położną był używany wraz ze wskazaniem nazwy i siedziby
instytucji, która ten tytuł przyznała.
3. Jeżeli tytuł określający wykształcenie uzyskany przez pielęgniarkę lub położną będące
obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej jest tożsamy i może być mylony
z tytułem określającym wykształcenie używanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do
którego pielęgniarka lub położna nie są uprawnione, w szczególności, gdy jego uzyskanie
wymaga na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dodatkowego wykształcenia, którego
pielęgniarka lub położna będące obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie
posiadają, okręgowa rada pielęgniarek i położnych może określić brzmienie tytułu, którym
pielęgniarka lub położna mogą się posługiwać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 66. 1. Przy ministrze właściwym do spraw zdrowia działa Krajowa Rada Akredytacyjna
Szkół Pielęgniarek i Położnych, zwana dalej „Krajową Radą”.

47
2. W skład Krajowej Rady wchodzi do 12 członków, których powołuje i odwołuje minister
właściwy do spraw zdrowia spośród kandydatów zgłoszonych w połowie przez szkoły
wymienione w art. 61 i 62 oraz w połowie przez samorząd pielęgniarek i położnych,
stowarzyszenia i organizacje zawodowe pielęgniarek i położnych. Członkowie Krajowej Rady
wybierają spośród siebie przewodniczącego Krajowej Rady.
3. Kadencja Krajowej Rady trawa 4 lata. Członkom Krajowej Rady przysługuje wynagrodzenie
z tytułu udziału w jej pracach.
4. Krajowa Rada działa na posiedzeniach, którym przewodniczy przewodniczący Krajowej Rady
albo inna upoważniona przez niego osoba.
5. W posiedzeniach Krajowej Rady uczestniczą, z głosem doradczym, przedstawiciel ministra
właściwego do spraw zdrowia i przedstawiciel ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego.
6. Prace Krajowej Rady są finansowane z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest
minister właściwy do spraw zdrowia.

Art. 67. 1. Do zadań Krajowej Rady należy:
1) ocena, czy szkoła wyższa ubiegająca się o akredytację dla kierunku pielęgniarstwo lub
położnictwo spełnia standardy kształcenia określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym;
2) bieżąca ocena spełniania przez szkoły standardów kształcenia, w szczególności przez
wizytację szkół i analizę wyników nauczania;
3) występowanie do ministra właściwego do spraw zdrowia z wnioskami w sprawie wydania
akredytacji lub jej cofnięcia w przypadku niespełniania standardów kształcenia.
2. Przedmiotem wizytacji szkół, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest badanie przebiegu i warunków
realizacji procesu dydaktycznego.
3. Wizytacja jest przeprowadzana na podstawie imiennego upoważnienia wydanego przez
przewodniczącego Krajowej Rady.
4. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 3, zawiera:

48
1) imię i nazwisko osoby uprawnionej do przeprowadzenia wizytacji;
2) nazwę szkoły objętej wizytacją;
3) cel wizytacji;
4) termin przeprowadzenia wizytacji.
5. W trakcie trwania wizytacji szkoła jest obowiązana udostępniać wszelkie dokumenty i udzielać
wyjaśnień w sprawach objętych celem wizytacji.

Art. 68. 1. Warunkiem uzyskania akredytacji na prowadzenie studiów na kierunkach
pielęgniarstwo lub położnictwo jest zapewnienie:
1) sposobu realizacji programu kształcenia;
2) kadry prowadzącej kształcenie;
3) bazy dydaktycznej, w tym kształcenia klinicznego;
4) wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia udziela akredytacji po przeprowadzeniu postępowania
akredytacyjnego przez Krajową Radę.
3. Akredytację uzyskuje się na okres od 3 do 5 lat.
4. Udzielenie, odmowa lub cofnięcie akredytacji następuje w drodze decyzji administracyjnej
wydanej przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
5. Odmowa albo cofnięcie akredytacji powoduje wstrzymanie rekrutacji do czasu ponownego
uzyskania akredytacji.
6. Uzyskanie akredytacji potwierdza certyfikat wydawany przez ministra właściwego do spraw
zdrowia.
7. Przeprowadzenie postępowania akredytacyjnego i wydanie certyfikatu podlega opłatom
ponoszonym przez ubiegającego się o uzyskanie akredytacji; opłaty stanowią dochód budżetu
państwa.

49