Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o żegludze śródlądowej oraz ustawy o dozorze technicznym

Druk nr 1775

Warszawa, 11 marca 2009 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-11-09



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy


- o zmianie ustawy o żegludze
śródlądowej oraz ustawy o dozorze
technicznym
wraz z projektami aktów
wykonawczych.

Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister
Infrastruktury.

(-) Donald Tusk
Projekt
U S T A W A
z dnia

o zmianie ustawy o żegludze śródlądowej oraz ustawy o dozorze technicznym)

Art. 1. W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123,
poz. 857, z 2007 r. Nr 123, poz. 846 i Nr 176, poz. 1238 oraz z 2008 r. Nr 171, poz. 1057)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 5 w ust. 1 dodaje się pkt 8 – 11 w brzmieniu:
„8) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronę umowy
o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederację Szwajcarską;
9) państwo trzecie – państwo niebędące państwem członkowskim;
10) dokument bezpieczeństwa statku – wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej,
wspólnotowe tymczasowe świadectwo zdolności żeglugowej, świadectwo zdolności
żeglugowej albo uproszczone świadectwo zdolności żeglugowej;
11) dokument dopuszczający statek do żeglugi – dokument bezpieczeństwa statku albo inny
dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego albo państwa trzeciego,
potwierdzający dopuszczenie statku do żeglugi po wodach śródlądowych tego państwa.”;
2) w art. 9 po ust. 2 dodaje się ust. 2a – 2c w brzmieniu:
„2a. Do właściwości dyrektorów urzędów żeglugi śródlądowej, określonych w przepisach
wydanych na podstawie ust. 2b, należy także przeprowadzanie:
1) pomiaru statku;
2) inspekcji technicznej statku.
2b. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, dyrektorów
urzędów żeglugi śródlądowej właściwych do przeprowadzania pomiaru statku i inspekcji
technicznej statku, kierując się kryteriami ekonomicznymi i intensywnością ruchu
żeglugowego.
2c. Dyrektorzy urzędów żeglugi śródlądowej, o których mowa w ust. 2a, działają jako
organ inspekcyjny.”;
3) w art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zadania, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 2 – 8 i 10, wykonują uprawnieni do inspekcji
pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej, zwani dalej „inspektorami”.”;
4) po art. 10 dodaje się art. 10a w brzmieniu:
„Art. 10a. 1. Zadania organu inspekcyjnego, o którym mowa w art. 9 ust. 2a, wykonuje
powoływana i odwoływana przez ten organ techniczna komisja inspekcyjna, zwana dalej
„komisją inspekcyjną”.
2. W skład komisji inspekcyjnej wchodzą przewodniczący i eksperci. Jako ekspertów należy
powołać w szczególności: pracownika urzędu żeglugi śródlądowej, specjalistę do spraw
budowy okrętów oraz budowy silników okrętowych w zakresie żeglugi śródlądowej
i specjalistę do spraw nautyki posiadającego patent żeglarski uprawniający do kierowania
statkiem.”;
5) art. 11 otrzymuje brzmienie:
„Art. 11. 1. W przypadku stwierdzenia w wyniku inspekcji, że dokument dopuszczający
statek do żeglugi jest nieważny lub że statek nie spełnia wymagań określonych w tym
dokumencie, jednakże taka nieważność albo niezgodność nie stanowi zagrożenia
bezpieczeństwa żeglugi, inspektor wzywa armatora do niezwłocznego usunięcia
stwierdzonych naruszeń.
2. W przypadku stwierdzenia w wyniku inspekcji:
1) braku dokumentu dopuszczającego statek do żeglugi,
2) zaniedbania zagrażającego bezpieczeństwu żeglugi, statku lub przebywających na nim
osób albo zagrażającego zanieczyszczeniem środowiska, a także stwierdzenia
uchybienia sanitarnego,
3) że statek stanowi zagrożenie bezpieczeństwa żeglugi
– inspektor, na podstawie udzielonego upoważnienia, może, w drodze decyzji
2
administracyjnej, zatrzymać lub skierować statek do najbliższego postoju oraz zatrzymać
dokument dopuszczający statek do żeglugi i dokument kwalifikacyjny kierownika statku
do czasu usunięcia stwierdzonych naruszeń.
3. O każdym przypadku naruszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, o zatrzymaniu statku oraz
o wydanej decyzji powiadamia się na piśmie, wraz z uzasadnieniem, administrację państwa,
w którym został wystawiony dokument dopuszczający statek do żeglugi, w terminie 7 dni od
dnia stwierdzenia naruszenia.”;
6) w art. 15:
a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1. eglugę na polskich śródlądowych drogach wodnych może uprawiać:
1) statek polski;
2) statek innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego w zakresie i na
warunkach określonych w:
a) ustawie,
b) umowach międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską albo Unię
Europejską z państwem przynależności statku;
3) statek państwa trzeciego w zakresie i na warunkach określonych w umowach
międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską z państwem
przynależności statku.
2. W przypadku braku umowy międzynarodowej, statek, o którym mowa w ust. 1
pkt 2 lit. b i pkt 3, może uprawiać żeglugę na polskich śródlądowych drogach wodnych po
uzyskaniu pozwolenia:
1) ministra właściwego do spraw transportu – w przypadku prowadzenia regularnej
żeglugi między polskimi portami lub między portem polskim a portem państwa
trzeciego;
2) dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego terytorialnie dla miejsca
przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej – w pozostałych przypadkach.”,
b) uchyla się ust. 3a,
3
c) ust. 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„4. Pozwolenie wydaje się na podstawie wyników inspekcji statku dokonanej przez
organ, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, potwierdzającej, że wymiary statku odpowiadają
warunkom drogi wodnej, a jego stan techniczny i wyposażenie są zgodne z polskimi
przepisami.
5. Pozwolenie może być wydane na jedną podróż lub na czas określony, nie dłuższy
jednak niż termin ważności dokumentu dopuszczającego statek do żeglugi. Wydane
pozwolenie może zastrzegać obowiązek korzystania z usług pilota, jeżeli kierownik
statku nie posiada polskiego dokumentu kwalifikacyjnego lub dokumentu uznanego na
podstawie art. 35 ust. 5.”,
d) ust. 8 otrzymuje brzmienie:
„8. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzory
i tryb wydawania pozwoleń, w zależności od tego, czy pozwolenia dotyczą regularnej
żeglugi między polskimi portami lub między portem polskim a portem innego państwa
czy innych przypadków uprawiania żeglugi, z uwzględnieniem zakresu inspekcji,
rodzaju, przeznaczenia, stanu technicznego i wyposażenia statku.”;
7) w art. 17 ust. 8 otrzymuje brzmienie:
„8. Uznaje się zaświadczenia o spełnieniu wymogu zdolności zawodowej wydane
zgodnie z obowiązującymi w państwach członkowskich przepisami w sprawie dostępu
do wykonywania zawodu przewoźnika towarów w żegludze śródlądowej
w transporcie krajowym i międzynarodowym oraz wzajemnego uznawania dyplomów,
zaświadczeń i innych dowodów kwalifikacji formalnych.”;
8) w art. 18:
a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Do rejestru, o którym mowa w ust. 1 i 2, może być wpisany statek stanowiący
własność osoby fizycznej mającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego lub osoby prawnej mającej siedzibę w innym niż
Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, po przedstawieniu dokumentu
4