gr <j...@w...pl> napisał(a):
> "Strona norweska nie ujawni=B3a przyczyn swojego dzia=B3ania. "

Gmina Andebu reprezentowana przez służbę ochrony praw dziecka zgłasza
niniejszym doniesienie:
na następujące osoby:
- Helenę Sofię Rybkę
- Arkadiusza Rybkę
- Krzysztofa Rutkowskiego
w związku z uprowadzeniem Nikoli A. Rybki

Na mocy Ustawy o ochronie dzieci § 4-6, drugi ustęp, dziewczynka znajduje się
pod tymczasową opieką gminy Andebu. Decyzja o tym podjęta została dnia 31 maja
2011 roku przez kierowniczkę służby ochrony praw dziecka, Monę Thormodsrud i
zatwierdzona dnia 1 czerwca 2011 roku przez Komisję Wojewódzką na Vestfold i
Buskerud, oddział do spraw socjalnych i ochrony praw dziecka.

Rodzina Rybków osiedliła się w Norwegii w roku 2006. Są oni polskimi obywatelami.

Służba ochrony praw dziecka w Andebu pierwszy kontakt z rodziną miała w
listopadzie 2008 roku, w związku z otrzymanymi meldunkami troski,
wystosowanymi przez szkołę podstawową w Andebu oraz Pogotowie Opiekuńcze w
Vestfold. Chodziło wówczas o przemoc w rodzinie, w wyniku której ojciec
przewieziony został na posterunek policji po tym jak dopuścił się użycia
przemocy wobec matki. Dziewczynka była świadkiem tego zajścia i opowiedziała o
nim w szkole.

Przeprowadzono szczegółowe badanie, z którego wysnuto wniosek, iż rodzice
powinni poddać się terapii w poradni rodzinnej w Tonsbergu. Oprócz tego
ustalono działanie doraźne w formie wskazówek i poradnictwa.

W marcu 2009 roku służba ochrony praw dziecka udała się do rodziny na wizytę
domową, w trakcie której stwierdzono, iż matka cierpi na poważną depresję.
Matka powiedziała, że z powodu dużych problemów we współżyciu z ojcem, nie ma
już sił dłużej żyć. Rozpatrywała możliwość wyprowadzenia się od współmałżonka
i dziecka, w celu samotnego powrotu do Polski. Wyraziła wówczas pragnienie, by
służba ochrony praw dziecka "czuwała" nad dziewczynką, tak aby nic jej się u
ojca nie stało. Służba ochrony praw dziecka zadecydowała wówczas - w oparciu o
informacje na temat stosunków rodzinnych podane przez matkę - o
przeprowadzeniu kolejnego badania.

Badanie to wykazało, że w domu dziecko w dużym stopniu zdane było na siebie,
nie otrzymywało do szkoły jedzenia, rodzina miała duże problemy ekonomiczne,
matka była chora psychicznie, rodzice byli wciąż w konflikcie. Służba ochrony
praw dziecka po raz kolejny zaleciła rodzicom skontaktowanie się z poradnią
rodzinną. Oprócz tego zaproponowano działanie wspomagające w formie domu
odwiedzin. Rodzice odrzucili wszystkie oferty pomocy i sprawa została zamknięta.

W październiku 2009 roku służba ochrony praw dziecka otrzymała kolejny
meldunek od szkoły podstawowej w Andebu. Szkoła donosiła o ciągłych
spóźnieniach dziecka, dziewczynka sprawiała wrażenie zmęczonej i
niewypoczętej, nie miała ze sobą drugiego śniadania, nie doglądano jej w domu,
dziecko przekazywało, że jest nękane przez strachy i lęki i że rodzice wciąż
się kłócą.

Dziewczynka powiedziała własnymi słowami w szkole: "w domu nie mam dobrego
życia". Szkoła doniosła, że matka w związku z chorobą przebywa w Polsce i że
dziewczynka mieszka sama z ojcem. Ojciec miał długie dni pracy, tak że
dziewczynka była często zdana na samą siebie. W wyniku zaniepokojenia szkoły
podjęto się kolejnego, nowego badania, którego wynikiem było skierowanie matki
do służby zdrowia psychicznego, skierowanie rodziców do poradni rodzinnej,
dziecku zaś zaoferowano bezpłatną świetlicę i zajęcia pozaszkolne oraz ofertę
domu do odwiedzin i pomoc przy lekcjach. Rodzice odmówili wykorzystania dwóch
ostatnich wymienionych tu ofert.

Na przestrzeni miesiąca maja wpłynęły kolejne meldunki zatroskania od ojca,
samej dziewczynki oraz od najstarszego brata dziewczynki:
- Rodzice w dalszym ciągu borykali się z poważnymi problemami małżeńskimi,
oskarżali się nawzajem o niewierność, przemoc oraz niewystarczające
nadzorowanie domu i dziecka.
- Ojciec informował o tym, że matka wciąż prowadzi samochód pod wpływem
alkoholu, a także że matka zabiera dziewczynkę ze sobą do innych mężczyzn.
- Dziewczynka opowiedziała służbie ochron praw dziecka, że była zabrana do
70-letniego pana, który ściskał ją w niemiły dla niej sposób i że mama
ściskała tego pana w bardzo specjalny sposób, co miało być zachowane w
tajemnicy przed tatą.
- Dziewczynka powiedziała, że mama siedzi często w jej pokoju paląc i pijąc piwo.
- Opowiedziała, że rodzice często się kłócą i biją. Ona i mama zamknęły się na
klucz w jej pokoju i że tata wyważył drzwi. Potem tata wyrzucił mamę, tak że
musiała w nocy spać w samochodzie.
- Dziewczynka powiedziała, że często nie może spać w nocy, bo mama potrzebuje
kogoś z kim by mogła porozmawiać.
- Dziewczynka powiedziała, że prosiła mamę żeby zadzwoniła po policję jak tata
jest zły / bije mamę, ale że mama nie chciała tego zrobić.
- Brat dziewczynki opowiedział, że matka pije, że jest całkowicie
bezkrytyczna, jeżeli chodzi o seks, to również z myślą o obecności Nikoli, a
także że w rodzinie jest dużo przemocy. Poprosił służbę ochrony praw dziecka,
by pomogli jego siostrze, jako że on sam narażony był na bolesne dzieciństwo
ze swoją matką.
Dnia 30 maja 2011 roku dziewczynka zrealacjonowała bardzo dramatyczny weekend,
w trakcie którego matka piła, rodzice się bili, matka została wyrzucona i
obudziła dziewczynkę o 03 w nocy.
Dziewczynka wyraziła lęk o to, że tato może zabić mamę. Wyraziła również
strach przed tym, że ojciec będzie chciał ją wysłać do Polski. W wyniku tej
rozmowy z dziewczynką służba ochrony praw dziecka podjęła decyzję o
natychmiastowym umieszczeniu jej poza domem rodzinnym.
Podstawą prawną postanowienia jest Ustawa o ochronie dzieci § 4-6 drugi ustęp.
Umieszczenie zostało przeprowadzone dnia 31 maja 2011 roku. Rodzice zostali
powiadomieni o fakcie tego samego dnia. Wyrazili oni dużą niezgodność co do
punktu widzenia służby ochrony praw dziecka i oskarżali się nawzajem o
działanie, które w rezultacie doprowadziło do "utraty" dziecka.
Dnia 1 czerwca 2011 roku ze służbą ochrony praw dziecka skontaktował się
telefonicznie Martin - brat dziewczynki grożąc że porwie siostrę. Powiedział,
że wie gdzie dziewczynka przebywa i że ma zamiar ją odebrać. Dodał, że już
zakupił bilety lotnicze dla siebie i dla siostry. Po jakimś czasie brat
ochłonął i obiecał, że jej nie będzie próbował odbierać.

Dziewczynka zaadoptowała się bardzo dobrze w domu zastępczym. Nie pytała o
rodziców w okresach dzielących ich odwiedziny. Opowiedziała wiele historii o
bardzo trudnym dzieciństwie w domu u jej rodziców.

Po umieszczeniu dziecka w domu zastępczym rodzice mieli raz na tydzień
2-godzinny czas wspólny z dzieckiem, to pod nadzorem i z tłumaczem. Czas
wspólny z dzieckiem miał miejsce w domu zastępczym. Rodzice byli zajęci
wyjaśnianiem sprawy ze służbą ochrony praw dziecka w trakcie czasu wspólnego z
córką, co zostało skorygowane, w wyniku czego rodzice zaczęli bardziej
zajmować się swoją córką.

Ostatni czas wspólny miał miejsce dnia 28 czerwca 2011 roku. Z ramienia służby
ochrony praw dziecka w spotkaniu uczestniczyła jako nadzorca Inger Marie
Qualmann. Tłumaczka, Sofia Bergersen, stawiła się na spotkanie nieco
spóźniona, co spowodowało, że rodzice mieli okazję przeprowadzenia dłuższej
rozmowy z dzieckiem w języku polskim, w sytuacji gdzie osoba nadzorująca nie
rozumiała treści rozmowy. Ojciec zabrał ze sobą dziewczynkę na tył domu, ale
wkrótce został przyprowadzony przez nadzorczynię na miejsce.

Po wspólnym czasie z rodzicami, matka zastępcza powiedziała, że dziewczynka
miała ochotę na pieszczoty, mówiła o wszystkim na co się cieszy (urodziny,
kurs jeździecki itd). Nie okazała żadnych specjalnych reakcji, poza tym, że
oznajmiła iż nazajutrz chciałaby nieco dłużej pospać.

Gdy matka zastępcza poszła następnego dnia o godz. 10.00 obudzić ją - dziecka
w pokoju nie było. W oknie wisiał karabinek, z czego matka zastępcza
wywnioskowała, że dziewczynka spuściła się po linie na dół. Matka zastępcza
skontaktowała się ze służbą ochrony praw dziecka, która to z kolei zgłosiła
dziewczynkę jako zaginioną.

Dnia 29 czerwca 2011 roku o godz. 15.00 naczelnik wiejskiego posterunku
policji w Re,
poinformował służbę ochrony praw dziecka o tym, że rodzina wyjechała do
Polski. Policja została poinformowana o fakcie przez brata dziecka.

W dniu dzisiejszym, 30 czerwca 2011 sprawa omawiana jest w mediach, tak w
Polsce, jak i w Norwegii. Znany w Polsce prywatny dedektyw, Krzysztof
Rutkowski, wziął na siebie odpowiedzialność za porwanie Nikoli Rybki, jak
mówi, uczestniczył w nim, a także zatroszczył się o przewiezienia dziecka do
Polski, do jej rodziców.

Służba ochrony praw dziecka wyraża wielkie zatroskanie w stosunku do
traumatycznych
przeżyć na jakie narażone było dziecko - ma tu się na myśli spuszczenie
dziecka na linie z drugiego piętra, a następnie przemycenia go przez granicę,
do Polski. Służba ochrony praw dziecka jest zdania, iż rodzice dziecka nie są
w stanie zapewnić dziewczynce odpowiedzialnej opieki, w każdym razie nie w
chwili obecnej i w obecnym stanie rzeczy.

Służba ochrony praw dziecka w Andebu na mocy Ustawy o ochronie dzieci § 4-6,
pierwszy ustęp, por. 4-12, sprawuje opiekę nad dziewczynką. Służba ochrony
praw dziecka jest również zdania, że warunki zawarte w § 4-12 są nadal spełnione.

Gmina Andebu, reprezentowana przez służbę ochrony praw dziecka pragnie, by
rodzice zostali oskarżeni i skazani za porwanie dziecka.

Gmina pragnie, by także Krzysztof Rutkowski został oskarżony i skazany za to
samo przestępstwo.



--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/