przypadek pisze:

> 38 obejmuje również "inne prawa rzeczowe", a par. 2 mówi także o
> "roszczeniach osobistych związanych z tymi prawami". Jest tu pewne
> pytanie, czy nie ma sprzeczności między 38 a 37 kpc, rozstrzygane być
> może na korzyść 37 jako lex specialis. Do sprawdzenia w komentarzu.

No oczywiście, że nie ma - ich zakresy zastosowania są odmienne.
Bez komentarza: roszczenie o wydanie nieruchomości po zakończeniu
stosunku najmu nie jest związane z własnością nieruchomości (przecież
wynająć coś możemy także, nie będąc właścicielami, a prawo związane nie
może istnieć bez prawa głównego).
A w komentarzu znalazłem, ze 38 par. 2 nie jest właściwością wyłączną
(Lisiewski).

Jednak twardo obstaję przy tym, że w omawianym przypadku 38 w ogóle nie
wchodzi w grę, jeśli wysuwamy roszczenie obligacyjne.

> Z niczego nie wynika wyłączenie ochrony konsumenta w sytuacji, gdy
> jego kontrahentem jest inny konsument. Nie ma co prawda możliwości
> dochodzenia uznania wzorca za niedozwolony, ale 385[1] nigdzie nie
> stawia warunku, że kontrahent konsumenta musi być przedsiębiorcą dla
> uznania, że postanowienie umowne jest niedozwolone, może być to więc
> stwierdzone w normalnej procedurze cywilnej (189 albo
> odszkodowawczej).

Na gruncie wykładni literalnej masz rację, ale wiesz pewnie, że
stanowisko doktryny nie jest jednolite. W mojej ocenie, bo prostu
ustawodawca zapomniał sobie znowelizować 385(1), kiedy zmieniał
definicję konsumenta w 2003 r.
Poza tym - nawet, gdyby przyjąć Twoją wykładnię, to morderczy będzie
ciężar dowodu, że postanowienie takie nie było uzgodnione indywidualnie.

--
kuba
www.fashioncorner.pl