Dnia Thu, 07 Jan 2010 11:32:49 +0100, GFusion napisał(a):

> //GF

//
Na podstawie art. 97 § 1 k.p. w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem
stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi
świadectwo pracy. Co istotne wydanie świadectwa pracy nie może być
uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.
Kwestia ta została uszczegółowiona w Rozporządzeniu Ministra Pracy i
Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści
świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania ( Dz. U.
z 1996 r., nr 60, poz. 282 z późn. zm. ).
Jak wynika z § 2 powyższego rozporządzenia pracodawca wydaje świadectwo
pracy bezpośrednio pracownikowi albo osobie upoważnionej przez pracownika
na piśmie - w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku
pracy.
Jeżeli zaś wydanie świadectwa pracy pracownikowi albo osobie przez niego
upoważnionej nie jest możliwe, pracodawca, nie później niż w ciągu 7 dni od
dnia ustania stosunku pracy, przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej
osobie za pośrednictwem poczty albo doręcza go w inny sposób (§ 2 ust. 2
rozporządzenia).
Co ważne w przypadku przesłania świadectwa pocztą doręczenie świadectwa
pracy za pośrednictwem poczty powinno nastąpić nie niż w ciągu 7 dni od
dnia ustania stosunku pracy jak wynika z § 2 ust. 2 z Rozporządzenia
Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie
szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i
prostowania ( Dz. U. z 1996 r., nr 60, poz. 282 z późn. zm. ).
O ile więc do opóźnienia w przesłaniu świadectwa pracy nie doszło z powodu
jakiejś bardzo ważnej przyczyny niezależnej od pracodawcy (np: powódz która
zalała zakład pracy) pracodawca narusza w tej sytuacji prawo i trudno będzi
się tutaj wytłumaczyć, usprawiedliwić.
Należy podkreślić, iż opóźnienia w przekazaniu świadectwa pracy przez
pracodawcę według orzecznictwa SN nie usprawiedliwia np: fakt, że akta
osobowe pracownika zatrudnionego na kierowniczym stanowisku znajdują się w
jednostce, która powołała go na stanowisko (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
05.10.1976 r. I PR 122/76, PiZS 1978, Nr 5, s. 62) czy też odsyłanie
pracownika do różnych jednostek organizacyjnych w zakładzie w celu zebrania
podpisów na karcie obiegowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.10.1969 r.,
II PR 313/69).
W przypadku niewydania przez pracodawcę w powyższym terminie świadectwa
pracy pracownik ma prawo wystąpić do sądu pracy z pozwem o odszkodowanie na
podstawie art. 99 k.p.
Co istotne jednak odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy wchodzi w grę,
gdy spełnione są jednocześnie trzy przesłanki przewidziane w art. 99 KP:
1) pracodawca nie wykonał w ogóle lub nienależycie wykonał ciążący na nim
obowiązek wystawienia pracownikowi odpowiedniego świadectwa pracy,
2) pracownik pozostawał bez pracy i poniósł z tego powodu uszczerbek
majątkowy ( szkodę ),
3) szkoda powstała w związku przyczynowym z uchybieniem, jakiego dopuścił
się pracodawca, tzn. wynikła wyłącznie z tego powodu, że nie wydał on
pracownikowi świadectwa albo wystawił je wadliwe, co udaremniło
pracownikowi uzyskanie zatrudnienia w innym miejscu pracy.
Warto w tym miejscu przytoczyć fragment wyroku Sądu Najwyższego z 3 marca
1971 r. ( II PR 9/71, opublikowany m. in. w czasopiśmie ,,Praca i
Zabezpieczenie Społeczne" z 1972 nr 4 str. 61 ), który mimo upływu ponad 30
lat wciąż zachowuje aktualność:
Spoczywający na pracowniku ciężar dowodu istnienia związku przyczynowego
między wadliwą treścią świadectwa pracy a niemożnością uzyskania przez
niego pracy nie może być rozumiany tylko w ten sposób, że jest on
obowiązany do złożenia dokumentu stwierdzającego przyczynę odmowy jego
zatrudnienia. O istnieniu bowiem tego związku przyczynowego mogą świadczyć
takie okoliczności, jak podejmowanie przez pracownika bezskutecznych starań
o pracę odpowiadającą jego możliwościom i kwalifikacjom oraz brak innych
przeszkód w uzyskaniu pracy niż wynikające z wadliwej treści świadectwa
pracy, które w sposób ewidentny mogło utrudnić jego ponowne zatrudnienie.
Zgodnie z art. 99 § 2 Kodeksu pracy odszkodowanie, o którym była mowa
powyżej, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez
pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. Wynagrodzenie to
oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu
pieniężnego za urlop.
Na podstawie art. 291 § 1 k.p. roszczenia z zakresu prawa pracy ulegają
przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia w którym roszczenie stało się
wymagalne.
//
http://www.poradaprawna.pl/index_pytania.php?co=pozy
cja&id=26944