Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię oraz niektórych innych ustaw

– 5 –
Art. 3. W ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r.
poz. 243, 827 i 1198) w art. 199 ust. 1b otrzymuje brzmienie:
„1b. Prezes UKE jako organ kontrolujący oraz przeprowadzający kontrolę
realizacji programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 września 2012 r. o informowaniu o zużyciu
energii przez produkty wykorzystujące energię oraz kontroli programu znakowania
urządzeń biurowych (Dz. U. poz. 1203 oraz z 2015 r. poz. …) jest uprawniony do
kontroli:
1)
wprowadzanych
do obrotu lub oddawanych do użytku produktów
wykorzystujących energię, o których mowa w rozporządzeniu delegowanym
Komisji (UE) nr 1062/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniającym dyrektywę
Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet
efektywności energetycznej dla telewizorów (Dz. Urz. UE L 314 z 30.11.2010,
str. 64);
2)
realizacji programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych,
o którym mowa w art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 106/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie unijnego programu znakowania
efektywności energetycznej urządzeń biurowych (Dz. Urz. UE L 39 z 13.02.2008,
str. 1, z późn. zm.).”.
Art. 4. 1. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
















02/78rch
UZASADNIENIE
1. Potrzeba oraz cel wprowadzenia regulacji
Przedmiotowy projekt ustawy zmienia ustawę z dnia 14 września 2012 r.
o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty
wykorzystujące energię (Dz. U. poz. 1203), zwaną dalej „ustawą”, która implementuje
do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady
2010/30/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz
standardowe informacje o produkcie, zużycia energii oraz innych zasobów przez
produkty związane z energią (Dz. Urz. UE L 153 z 18.06.2010, str.1).
Przedmiotowa regulacja ma na celu:
1)
uszczelnienie istniejących przepisów w zakresie systemu kontroli produktów
wykorzystujących energię, wdrażających przepisy dyrektywy 2010/30/UE,
a także
2)
zapewnienie stosowania art. 12 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady nr 106/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie wspólnotowego
programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych (Dz. Urz.
UE L 39 z 13.02.2008, str. 1), zmienionego rozporządzeniem nr 174/2013 z dnia
5 lutego 2013 r. (Dz. Urz. UE L 63 z 06.03.2013, str. 1).
Ustawa wprowadziła, między innymi, system kontroli produktów wykorzystujących
energię. Weszła w życie z dniem 1 lutego 2013 r. Stosowanie przepisów ustawy
wykazało, iż nie zapewniają one jednak w pełni wykonania przepisów dyrektywy
2010/30/UE w zakresie nadzoru rynku. Nie jest bowiem prowadzona kontrola wymagań
w zakresie etykietowania energetycznego w odniesieniu do wszystkich grup produktów
wykorzystujących energię, zgodnie z wydawanymi przez Komisję Europejską aktami
delegowanymi.
Komisja Europejska prowadzi corocznie monitoring nadzoru rynku w państwach
członkowskich. W dniu 3 lipca 2013 r. Komisja Europejska wszczęła nieformalne
postępowanie przeciwko Polce w związku z uchybieniami w wykonywaniu nadzoru
rynku w zakresie produktów wykorzystujących energię.
Mając na uwadze fakt, że nie jest prowadzona kontrola wszystkich produktów
wykorzystujących energię, w odniesieniu do których wydane zostały akty delegowane,
celowe wydaje się uszczelnienie tych przepisów poprzez dokonanie stosownej zmiany
ustawy. W przeciwnym razie istnieje zagrożenie, że Komisja Europejska ponownie
wdroży przeciwko Polsce postępowanie nieformalne, które może zakończyć się
wezwaniem do usunięcia uchybienia na mocy art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej.
Celem projektowanych zmian ustawy jest także zapewnienie stosowania przepisów
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 106/2008 w sprawie
wspólnotowego programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń
biurowych, zmienionego rozporządzeniem nr 174/2013. Rozporządzenie to weszło
w życie w dniu 26 marca 2013 r. i zmieniło dotychczasowy art. 12 rozporządzenia
nr 106/2008. Na mocy art. 12 ust. 3 tego rozporządzenia, państwa członkowskie
zobowiązane zostały do podejmowania odpowiednich działań w zakresie właściwego
stosowania wspólnego logo „Energy Star” na urządzeniach biurowych, w celu
zapewnienia zgodności z przepisami tego rozporządzenia na terytorium państwa
członkowskiego. W związku z powyższym, pomimo że rozporządzenie nr 174/2013
obowiązuje bezpośrednio, konieczne jest zapewnienie wykonania jego art. 12 ust. 3.
„Energy Star” to dobrowolny program ustanowiony przez Agencję Ochrony
Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) w celu poprawy efektywności energetycznej
urządzeń biurowych. Wszystkie produkty, które zostały oznaczone logo „Energy Star”,
wpływają znacząco na środowisko naturalne, redukując emisję gazów cieplarnianych.
Nazwa i logo „Energy Star” są znakami EPA. Program realizowany jest na podstawie
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 106/2008 oraz Umowy między
rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki a Unią Europejską w sprawie koordynacji
programów znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych, która została
zatwierdzona decyzją Rady nr 2013/107/UE z dnia 13 listopada 2012 r. dotyczącą
podpisania i zawarcia Umowy między rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki a Unią
Europejską w sprawie koordynacji programów znakowania efektywności energetycznej
urządzeń biurowych (Dz. Urz. UE L 63 z 06.03.2013, str. 5).
2. Aktualny stan prawny oraz skutki prawne wejścia w życie projektu ustawy
Jak wskazano powyżej, materię związaną z wymaganiami w zakresie etykietowania
energetycznego produktów wykorzystujących energię reguluje ustawa.

2
Art. 9 ustawy wprowadza system kontroli produktów wykorzystujących energię,
którego celem jest przeciwdziałanie wprowadzaniu do obrotu lub oddawaniu do użytku
produktów wykorzystujących energię, do których nie dołączono etykiety i karty oraz
dla których nie sporządzono dokumentacji technicznej, a także na których umieszczono
etykiety i karty zawierające dane niezgodne z parametrami technicznymi tych
produktów.
Art. 2 ust. 1 ustawy stanowi, iż przepisy ustawy stosuje się do produktów
wykorzystujących energię, dla których wymagania dotyczące sporządzania
dokumentacji technicznej oraz stosowania etykiet i kart określają akty Komisji
Europejskiej wydane na podstawie kompetencji delegowanych przez Parlament
Europejski i Radę, zwane „aktami delegowanymi”.
Zgodnie z art. 10 ustawy, system kontroli tworzą wojewódzcy inspektorzy Inspekcji
Handlowej oraz Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, natomiast organem
monitorującym ten system jest zgodnie z art. 11 ustawy – Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Należy podkreślić, że Komisja Europejska, zgodnie z art. 10 dyrektywy 2010/30/UE,
posiada uprawnienia do wydawania aktów delegowanych dla poszczególnych grup
produktów wykorzystujących energię do 2015 r. Dotychczas wydanych zostało
11 aktów delegowanych dla 11 grup produktów.
Na etapie procedowania ustawy wydanych było 5 aktów delegowanych. Wówczas,
kontrola 4 grup produktów została przypisana wojewódzkim inspektorom Inspekcji
Handlowej poprzez zmianę ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej
(Dz. U. z 2014 r. poz. 148 i 1101 oraz z 2015 r. poz. 277). W art. 3 ust. 1 tej ustawy po
pkt 1c dodano pkt 1d, w którym zostały wymienione rozporządzenia delegowane,
których kontrola należy do wojewódzkich inspektorów Inspekcji Handlowej, tj.:
1) rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1059/2010 z dnia 28 września 2010 r.
uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady
w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla zmywarek do naczyń dla
gospodarstw domowych (Dz. Urz. UE L 314 z 30.11.2010, str. 1);
2) rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1060/2010 z dnia 28 września 2010 r.
uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady

3
w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla urządzeń chłodniczych dla
gospodarstw domowych (Dz. Urz. UE L 314 z 30.11.2010, str. 17);
3) rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1061/2010 z dnia 28 września 2010 r.
uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady
w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla pralek dla gospodarstw
domowych (Dz. Urz. UE L 314 z 30.11.2010, str. 47);
4) rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 626/2011 z dnia 4 maja 2011 r.
uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady
w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla klimatyzatorów (Dz. Urz.
UE L 178 z 06.07.2011, str. 1).
Natomiast jedna grupa produktów została przypisana Prezesowi Urzędu Komunikacji
Elektronicznej poprzez zmianę ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, 827 i 1198). W art. 199 tej ustawy po
ust. 1a dodano ust. 1b w brzmieniu:
„1b. Prezes UKE, jako organ kontrolujący w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
14 września 2012 r. o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii
przez produkty wykorzystujące energię (Dz. U. poz. 1203), jest uprawniony do
kontroli wprowadzanych do obrotu lub oddawanych do użytku produktów
wykorzystujących energię, o których mowa w rozporządzeniu delegowanym
Komisji (UE) nr 1062/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniającym dyrektywę
Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet
efektywności energetycznej dla telewizorów (Dz. Urz. UE L 314 z 30.11.2010,
str. 64, z późn. zm.)”.
W obowiązującym stanie prawnym art. 3 ust. 1 pkt 1d ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o Inspekcji Handlowej nie wymienia wszystkich aktów delegowanych dotyczących
produktów, do których ma zastosowanie ustawa, a które inspektorzy Inspekcji
Handlowej powinni kontrolować. Nie ma bowiem możliwości dokonywania na bieżąco
zmian legislacyjnych po przyjęciu przez Komisję Europejską każdego nowego
rozporządzenia delegowanego.
Mając powyższe na uwadze, w celu doszczelnienia obecnych przepisów, przedmiotowy
projekt ustawy wprowadza w miejsce dotychczasowego przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1d
ustawy o Inspekcji Handlowej przepis ogólny określający w sposób jednoznaczny pełny

4