Rządowy projekt ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej

Podkreślić należy, że intencją projektodawcy nie jest ograniczenie stosowania
obowiązków wynikających z rozporządzenia Komisji nr 436/2009, np. w zakresie
stosowania innych dokumentów towarzyszących niż dokumenty, o których mowa
w art. 24 ust. 1 lit. a (III). Zgodnie z art. 23 rozporządzenia każda osoba fizyczna lub
prawna lub każda grupa osób, której miejsce zamieszkania lub siedziba znajduje się na
terytorium celnym UE i która przewozi lub zleca przewóz produktu winiarskiego, musi
dopilnować, aby przewóz odbywał się na podstawie dokumentu towarzyszącego.
Obowiązek stosowania tego dokumentu jest niezależny od postanowień zawartych
w ustawie o podatku akcyzowym.
Jednocześnie, w związku ze skreśleniem ust. 5 w art. 47, należy usunąć również zawarte
w ustawie o podatku akcyzowym odesłania do skreślonego przepisu. W tym celu należy
nadać nowe brzmienie art. 77 ust. 1 oraz art. 82 ust. 3 pkt 2.
4) ułatwienia w zakresie obrotu olejami opałowymi
Proponowana w art. 89 ust. 8a ustawy o podatku akcyzowym zmiana rozszerza zakres
możliwości zastępowania dotychczasowych oświadczeń dotyczących przeznaczenia
paliw opałowych oświadczeniami składanymi w okresowej umowie zawartej między
sprzedawcą a nabywcą na wszystkie podmioty zajmujące się obrotem paliwami
opałowymi.
Celem tej zmiany jest zmniejszenie obciążeń administracyjnych związanych z obrotem
olejami opałowymi przez umożliwienie wszystkim podmiotom zastępowania
dotychczasowych oświadczeń o przeznaczeniu oleju opałowego na cele opałowe
oświadczeniami składanymi w okresowej umowie zawartej między sprzedawcą
a nabywcą, że nabywane wyroby są przeznaczone do celów opałowych lub będą
sprzedane z przeznaczeniem do celów opałowych, uprawniających do stosowania
preferencyjnych stawek akcyzy określonych w ustawie.
W obecnym stanie prawnym taką możliwość przepisy dają tylko nielicznym
podmiotom, takim jak np. organy administracji publicznej, jednostki sił zbrojnych czy
publiczne szkoły. Niezależnie od oświadczenia złożonego w okresowej umowie,
każdorazowa sprzedaż oleju opałowego będzie musiała być udokumentowana fakturą.
Natomiast propozycja zmiany w art. 89 ust. 15 ustawy o podatku akcyzowym polega na
redukcji zakresu danych określonych w miesięcznym zestawieniu oświadczeń
o przeznaczeniu wyrobów akcyzowych do celów opałowych, które sprzedawca paliw
55
opałowych sporządza i przekazuje do właściwego naczelnika urzędu celnego,
w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano
sprzedaży.
Zmiana powinna wpłynąć na zmniejszenie obciążeń administracyjnych związanych
z obrotem paliwami opałowymi przez odstąpienie od podania w miesięcznym
zestawieniu oświadczeń następujących danych:
− daty złożenia oświadczenia,
– określenia liczby urządzeń grzewczych posiadanych przez nabywców, wynikającej
ze złożonych przez nich oświadczeń,
– miejsca
(adresu), gdzie znajdują się urządzenia grzewcze wskazane
w oświadczeniach.
Zaproponowano także odstąpienie od stosowania obecnych konsekwencji dotyczących
stawki akcyzy, w przypadku gdy dany podmiot nie złoży w terminie lub wcale
miesięcznego zestawienia oświadczeń dotyczących przeznaczenia paliw płynnych.
Obecne regulacje w tym zakresie wymagają zmiany, gdyż są uznawane za
niewspółmiernie rygorystyczne w stosunku do charakteru przewinienia (znaczne skutki
finansowe możliwe nawet w przypadku zaledwie kilkudniowego opóźnienia w złożeniu
zestawienia). Zmiany dokonane byłyby w art. 89 ust. 16 ustawy o podatku akcyzowym.
Rozwiązanie to nie osłabi systemu kontroli faktycznego wykorzystywania przez
podmioty paliw opałowych i nie wpłynie negatywnie na poziom bezpieczeństwa obrotu
paliwami opałowymi. Podmioty obracające olejem opałowym nadal będą miały
obowiązek składania w terminie miesięcznych zestawień oświadczeń o przeznaczeniu
paliw opałowych do celów opałowych. Niedotrzymanie tego terminu będzie bowiem
rodziło podobne konsekwencje jak niezłożenie w terminie deklaracji podatkowej czy
też wymaganej przepisami prawa podatkowego informacji podatkowej.
5) zwrot podatku akcyzowego
W obecnie obowiązującym art. 107 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym prawo do
ubiegania się o zwrot akcyzy przysługuje podmiotowi, który uzyskał prawo
rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel i który dokonuje dostawy
wewnątrzwspólnotowej albo eksportu niezarejestrowanego wcześniej na terytorium
kraju zgodnie z przepisami o ruchu drogowym samochodu osobowego, od którego
akcyza została zapłacona na terytorium kraju lub w imieniu którego ta dostawa albo
eksport są realizowane.
56
Podmiot ten, aby uzyskać zwrot akcyzy, musi złożyć wniosek do właściwego
naczelnika urzędu celnego w terminie roku od dnia dokonania dostawy
wewnątrzwspólnotowej albo eksportu tego samochodu osobowego. Na podstawie
jednak obecnego brzmienia przedmiotowego przepisu powstają wątpliwości, czy
warunek „niezarejestrowania wcześniej na terytorium kraju zgodnie z przepisami
o ruchu drogowym samochodu osobowego” dotyczy tylko samochodu osobowego
eksportowanego, czy też również dostarczanego wewnątrzwspólnotowo.
Celem proponowanej nowelizacji jest zatem potrzeba doprecyzowania zasad zwrotu
podatku akcyzowego w sytuacji dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej lub
eksportu samochodów osobowych, wcześniej niezarejestrowanych na terytorium kraju.
Zgodnie z nowym brzmieniem przepisu art. 107 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym
podmiot, który nabył prawo rozporządzania samochodem osobowym jak właściciel,
który to samochód w momencie dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej albo
eksportu był niezarejestrowany na terytorium kraju zgodnie z przepisami o ruchu
drogowym i od którego akcyza została zapłacona na terytorium kraju, może ubiegać się
o zwrot akcyzy.
6) umożliwienie wydania znaków akcyzy producentom wina będącym rolnikami
Obowiązujący art. 116 ust. 1 określa, że obowiązek oznaczania wyrobów akcyzowych
znakami akcyzy ciąży na wymienionych w nim podmiotach zarejestrowanych do
podatku akcyzowego zgodnie z art. 16 ustawy o podatku akcyzowym.
Uchwalona dnia 12 maja 2011 r. ustawa o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich,
obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. Nr 120, poz. 690, z późn. zm.)
w art. 95 zmienia art. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.), wskazując, że
przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej nie
stosuje się do wyrobu wina przez producentów będących rolnikami wyrabiającymi
mniej niż 100 hektolitrów wina w ciągu roku gospodarczego, o których mowa w art. 17
ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie
tymi wyrobami i organizacji rynku wina.
Powyższa zmiana skutkuje tym, że część producentów rolnych, o których mowa
powyżej, nie rejestruje się do podatku akcyzowego, z uwagi na to, że obowiązek ten
zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o podatku akcyzowym ciąży jedynie na podmiotach
prowadzących działalność gospodarczą. Z uwagi jednak na fakt, że podmioty te
57
produkują wino, które podlega obowiązkowi oznaczania znakami akcyzy, niezbędne
jest, aby mogły otrzymać znaki akcyzy. W celu rozwiązania powyższej kwestii
zaproponowano przepis art. 116 ust. 1b.
Należy zaznaczyć, że dotychczas podmioty te obowiązane były do oznaczania wyrobów
akcyzowych znakami akcyzy na podstawie art. 116 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku
akcyzowym.
Opisywana zmiana skutkuje również potrzebą wprowadzenia zmiany art. 125 ustawy
o podatku akcyzowym, który określa podmioty, które mogą otrzymać podatkowe znaki
akcyzy.
25. Zmiany w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (art. 26 projektu
ustawy) zostały omówione przy zmianach w art. 10 projektu ustawy.
26. Zmiana w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (art. 28
projektu ustawy)
Art. 4 ust. 1 pkt 2 i art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim
implementują przepis art. 2 ust. 2 pkt d dyrektywy 2008/48/WE w sprawie umów
o kredyt konsumencki. Zgodnie z powoływanym przepisem dyrektywy, jej przepisy nie
mają zastosowania do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje „obowiązku
nabycia przedmiotu umowy”. Tymczasem w art. 4 ust. 1 pkt 2 i art. 4 ust. 4 tej ustawy
posłużono się sformułowaniem „jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku przeniesienia
własności przedmiotu umowy na konsumenta”. Wykorzystanie sformułowania
„przeniesienie własności przedmiotu umowy” podyktowane było dążeniem do
zapewnienia spójności z terminologią przyjętą w polskim systemie prawnym przy
pełnym odzwierciedleniu przepisów dyrektywy. Jednak wywołało wątpliwości, na
której stronie umowy taki obowiązek miałby spoczywać. W konsekwencji pojawiły się
wątpliwości odnośnie do katalogu usług leasingowych, które powinny podlegać
regulacjom wynikającym z ustawy o kredycie konsumenckim. W celu rozstrzygnięcia
sygnalizowanych przez środowisko leasingodawców wątpliwości proponuje się zmianę
przepisów odzwierciedlającą sformułowanie przyjęte w dyrektywie. Przedmiotowa
zmiana przyczyni się do większej pewności prawnej umów leasingu konsumenckiego,
co powinno przełożyć się na szerszą ofertę tych usług ze strony leasingodawców.

58
27. Zmiany w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze (art. 29
projektu ustawy)
1) ułatwienia w zakresie wykonywania wkopów oraz otworów wiertniczych
o głębokości 30 m w celu wykonywania ujęć wód podziemnych na potrzeby poboru
wód podziemnych w ilości nieprzekraczającej 5 m3 na dobę
Propozycja polega na uzupełnieniu katalogu przypadków, do których ustawa z dnia
9 czerwca 2011 r., zwana dalej „ustawą – Prawo geologiczne i górnicze”, nie ma
zastosowania, oraz katalogu przypadków, w których projekt robót nie wymaga
zatwierdzenia, o wykonywanie wkopów oraz otworów wiertniczych o głębokości do
30 m w celu wykonywania ujęć wód podziemnych na potrzeby poboru wód
podziemnych w ilości nieprzekraczającej 5 m3 na dobę poza obszarami górniczymi
utworzonymi w celu wykonywania działalności metodą otworów wiertniczych (zmiana
w art. 3 i art. 85 ustawy – Prawo geologiczne i górnicze).
Przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2011 r. wyłączały jednoznacznie stosowanie
przepisów ustawy – Prawo geologiczne i górnicze do wykonywania ujęć wód
podziemnych do głębokości 30 m na potrzeby poboru wód podziemnych w ilości
nieprzekraczającej 5 m3 na dobę. W obowiązującym stanie prawnym wykonanie
każdego ujęcia wody podziemnej jest związane z zatwierdzeniem projektu robót
geologicznych oraz obowiązkiem zgłoszenia robót geologicznych. Jeżeli natomiast
ujęcia takie są wykonywane na obszarze górniczym utworzonym w celu wykonywania
działalności metodą robót podziemnych albo metodą otworów wiertniczych, roboty te
są dodatkowo objęte przepisami dotyczącymi zakładu górniczego i jego ruchu oraz
ratownictwa górniczego.
W świetle poziomu zagrożeń związanych z tą działalnością stosowanie tak
rygorystycznych wymagań nie znajduje uzasadnienia. Nie ma ponadto merytorycznego
i technicznego znaczenia wykonywanie takiej działalności na obszarach górniczych
utworzonych w celu wykonywania działalności metodą robót podziemnych albo metodą
odkrywkową. Proponowane wyłączenie nie obejmuje natomiast obszarów górniczych
utworzonych w celu wykonywania działalności metodą otworów wiertniczych, gdyż
niekontrolowane wykonywanie ujęć wód podziemnych na tych obszarach mogłoby
doprowadzić do zniszczenia m.in. wód podziemnych będących kopalinami (tj. wód
leczniczych, wód termalnych i solanek). Względy ochrony złóż kopalin uzasadniają
zachowanie kontroli organów władzy publicznej nad taką działalnością na ww.
59