Rządowy projekt ustawy o prawach konsumenta

 
Druk nr 2076 
 
 
Warszawa, 17 stycznia 2014 r. 
SEJM  
 
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 
VII kadencja 
Prezes Rady Ministrów 
 
RM-10-120-13 
 
 
 
 
Pani  
 
Ewa Kopacz 
 
Marszałek Sejmu 
 
Rzeczypospolitej Polskiej 
 
 
 
 
Szanowna Pani Marszałek 
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt 
ustawy 
 
 - o prawach konsumenta. 
 
Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej. 
W  załączeniu  przedstawiam  także  opinię  dotyczącą  zgodności 
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej. 
Jednocześnie  informuję,  że  do  prezentowania  stanowiska  Rządu  w  tej 
sprawie  w  toku  prac  parlamentarnych  został  upoważniony  Minister 
Sprawiedliwości. 
 
Z poważaniem 
w z. Wiceprezes Rady Ministrów 
(-) Elżbieta Bieńkowska 
Projekt 
U S T A W A  
z dnia 
o prawach konsumenta, 
Rozdział I 
Przepisy ogólne 
Art. 1. Ustawa określa prawa przysługujące konsumentowi, w szczególności: 
1) 
obowiązki informacyjne przedsiębiorcy zawierającego umowę z konsumentem; 
2) 
zasady i  tryb zawierania z  konsumentem  umowy  na  odległość  i  poza lokalem 
przedsiębiorstwa; 
3) 
zasady i  tryb  wykonania  przysługującego  konsumentowi  prawa  odstąpienia  od  umowy 
zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa; 
4) 
zasady i  tryb zawierania z  konsumentem umowy na odległość  dotyczącej  usług 
finansowych. 
Art. 2. Określenia użyte w ustawie oznaczają: 
1) 
umowa  zawarta  na  odległość  –  umowę  zawartą  z  konsumentem w  ramach 
zorganizowanego  systemu  zawierania  umów  na  odległość,  bez  jednoczesnej  fizycznej 
obecności  stron,  z  wyłącznym  wykorzystaniem  jednego  lub  większej  liczby  środków 
porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie; 
2) 
umowa zawarta poza lokalem przedsiębiorstwa – umowę z konsumentem zawartą: 
a) 
przy  jednoczesnej  fizycznej  obecności  stron  w  miejscu, które nie jest lokalem 
przedsiębiorstwa danego przedsiębiorcy, 
                                                 
1)  Niniejsza  ustawa  dokonuje  w  zakresie  swojej  regulacji  wdrożenia  dyrektywy  Parlamentu  Europejskiego 
i Rady 2011/83/UE z  dnia  25  października  2011  r.  w sprawie praw konsumentów (Dz.  Urz.  UE  L 304 
z 22.11.2011, str. 64), dyrektywy 1999/44/WE  Parlamentu  Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. 
w sprawie  niektórych  aspektów  sprzedaży  towarów  konsumpcyjnych  i  związanych  z  tym  gwarancji 
(Dz. Urz.  UE  L 171 z 07.07.1999,  z  późn.  zm.) oraz dyrektywy 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego 
i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącej sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość oraz 
zmieniającej  dyrektywę  Rady  90/619/EWG  oraz  dyrektywy  97/7/WE  i  98/27/WE  (Dz. Urz.  UE  L 271 
z 09.10.2002,  str.  16,  z  późn.  zm.),  ostatnio  zmienionej  dyrektywą  2007/64/WE Parlamentu  Europejskiego 
i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. (Dz. Urz. UE L 319 z 05.12.2007, str. 1). 
2)  Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, ustawę z dnia 
20 maja 1971 r. –  Kodeks  wykroczeń,  ustawę  z  dnia  16  lipca  2004  r.  –  Prawo telekomunikacyjne, ustawę 
z dnia  23  sierpnia  2007  r.  o  przeciwdziałaniu  nieuczciwym  praktykom  rynkowym,  ustawę  z  dnia  4  lutego 
2011 r. – Prawo prywatne międzynarodowe i ustawę z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. 
 
– 2 – 
b)  w  wyniku  przyjęcia  oferty  złożonej  przez  konsumenta  w  okolicznościach, 
o których mowa w lit. a, 
c) 
w  lokalu  przedsiębiorstwa  danego  przedsiębiorcy  lub  za  pomocą  środków 
porozumiewania  się  na  odległość  bezpośrednio  po  tym,  jak  nawiązano 
indywidualny i osobisty kontakt z konsumentem w miejscu, które nie jest lokalem 
przedsiębiorstwa  danego  przedsiębiorcy,  przy  jednoczesnej  fizycznej  obecności 
stron, 
d) 
podczas wycieczki zorganizowanej przez przedsiębiorcę, której celem lub skutkiem 
jest promocja oraz zawieranie umów z konsumentami; 
3) 
lokal przedsiębiorstwa: 
a) 
miejsce  prowadzenia  działalności  będące  nieruchomością  albo  częścią 
nieruchomości, w którym przedsiębiorca prowadzi działalność na stałe, 
b) 
miejsce prowadzenia działalności będące rzeczą ruchomą, w którym przedsiębiorca 
prowadzi działalność zwyczajowo; 
4) 
trwały  nośnik  –  materiał  lub  urządzenie  umożliwiające  konsumentowi  lub 
przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób 
umożliwiający  dostęp  do  informacji  w  przyszłości  przez  czas  odpowiedni  do  celów, 
jakim  te  informacje  służą,  i  które  pozwalają  na  odtworzenie  przechowywanych 
informacji w niezmienionej postaci; 
5) 
treść cyfrowa – dane wytwarzane i dostarczane w postaci cyfrowej; 
6) 
aukcja publiczna –  sposób  zawarcia  umowy  polegający  na  składaniu  organizatorowi 
aukcji w  ramach przejrzystej procedury konkurencyjnych ofert przez konsumentów, 
którzy w niej fizycznie uczestniczą lub mogą uczestniczyć, i w której zwycięski oferent 
jest zobowiązany do zawarcia umowy. 
Art. 3. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do umów: 
1) 
dotyczących  usług  socjalnych,  mieszkań  socjalnych,  opieki  nad  dziećmi,  wsparcia  dla 
rodzin i  osób  znajdujących  się  stale  lub  czasowo  w  potrzebie, w  tym opieki 
długoterminowej; 
2) 
dotyczących gier hazardowych; 
3) 
zawieranych z  przedsiębiorcą  dokonującym  częstych  i  regularnych objazdów, podczas 
których  przedsiębiorca  dostarcza  środki  spożywcze,  napoje  i  inne  artykuły, 
przeznaczone  do  bieżącego  spożycia  w  gospodarstwach domowych, do miejsca 
zamieszkania, pobytu lub pracy konsumenta; 
– 3 – 
4) 
dotyczących przewozu osób, z wyjątkiem art. 11 i art. 18; 
5) 
zawieranych  za  pomocą  automatów  sprzedających  lub  zautomatyzowanych  punktów 
sprzedaży; 
6) 
zawieranych z dostawcą  usług w rozumieniu art. 2 pkt 27 lit. a ustawy z dnia 16 lipca 
2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.)) za pomocą 
aparatu publicznego w celu skorzystania z takiego aparatu lub zawieranych w  celu 
wykonania jednorazowego  połączenia  telefonicznego,  internetowego  lub  faksowego 
przez konsumenta; 
7) 
dotyczących  usług  zdrowotnych  świadczonych  przez  pracowników  służby  zdrowia 
pacjentom w  celu  oceny,  utrzymania  lub  poprawy  ich  stanu  zdrowia,  łącznie 
z przepisywaniem, wydawaniem i  udostępnianiem  produktów  leczniczych  oraz 
wyrobów  medycznych,  bez  względu  na  to,  czy  są  one  oferowane  za  pośrednictwem 
placówek opieki zdrowotnej; 
8) 
o imprezę turystyczną, o których mowa w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach 
turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268, z późn. zm.)); 
9) 
o których mowa w art. 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz. U. Nr 230, 
poz. 1370); 
10)  zawieranych  poza  lokalem  przedsiębiorstwa,  jeżeli  konsument  jest  zobowiązany  do 
zapłaty kwoty nieprzekraczającej pięćdziesięciu złotych. 
2.  Przepisów  ustawy  nie  stosuje  się  do  sprzedaży  egzekucyjnej  oraz  sprzedaży 
dokonywanej w postępowaniu upadłościowym w związku z likwidacją masy upadłości. 
Art. 4.  1.  Ustawy  nie  stosuje  się  do  umów  dotyczących  ustanawiania, nabywania 
i przenoszenia  własności  nieruchomości  lub  praw  do  nieruchomości  oraz  do  umów 
dotyczących  najmu  pomieszczeń  mieszkalnych,  z  wyjątkiem  przepisów  rozdziału  II,  które 
stosuje się, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej. 
                                                 
3)  Zmiany  wymienionej  ustawy  zostały  ogłoszone  w  Dz.  U.  z  2004  r.  Nr  273,  poz.  2703,  z  2005  r.  Nr  163, 
poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 12, poz. 66, Nr 104, poz. 708 i 711, Nr 170, poz. 1217, Nr 220, 
poz. 1600, Nr 235, poz. 1700 i Nr 249, poz. 1834, z 2007 r. Nr 23, poz. 137, Nr 50, poz. 331 i Nr 82, 
poz. 556, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 227, poz. 1505, z 2009 r. Nr 11, poz. 59, Nr 18, poz. 97 i Nr 85, 
poz. 716, z 2010 r. Nr 81, poz. 530, Nr 86, poz. 554, Nr 106, poz. 675, Nr 182, poz. 1228, Nr 219, poz. 1443, 
Nr 229, poz. 1499 i Nr 238, poz. 1578, z 2011 r. Nr 102, poz. 586 i 587, Nr 134, poz. 779, Nr 153, poz. 903, 
Nr 171, poz. 1016, Nr 233, poz. 1381 i Nr 234, poz. 1390 oraz z 2012 r. poz. 908, 1203, 1256, 1445 i 1529. 
4)  Zmiany  tekstu  jednolitego  wymienionej  ustawy  zostały  ogłoszone  w  Dz.  U.  z  2004  r.  Nr  273,  poz.  2703, 
z 2005 r. Nr 175, poz. 1462, z 2006 r. Nr 220, poz. 1600, z 2008 r. Nr 180, poz. 1112, z 2010 r. Nr 106, 
poz. 672, z 2011 r. Nr 80, poz. 432, Nr 171, poz. 1016 oraz z 2013 r. poz. 828, 1014 i 1016. 
 
– 4 – 
2.  Ustawy nie  stosuje  się  do  umów  dotyczących  usług  finansowych,  w  szczególności 
takich jak: 
czynności  bankowe,  umowy  kredytu  konsumenckiego,  czynności 
ubezpieczeniowe, umowy uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym otwartym, 
specjalistycznym funduszu inwestycyjnym otwartym, funduszu inwestycyjnym zamkniętym, 
specjalistycznym  funduszu  inwestycyjnym  zamkniętym  i  funduszu  inwestycyjnym 
mieszanym,  usługi  płatnicze  –  z  wyjątkiem  umów  dotyczących  usług  finansowych 
zawieranych na odległość, do których stosuje się przepisy rozdziałów I i V. 
Art. 5.  1. Spełnienie świadczenia niezamówionego przez konsumenta, o którym mowa 
w art. 9 pkt 6 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom 
rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206), następuje na ryzyko przedsiębiorcy i nie nakłada na 
konsumenta żadnych zobowiązań. 
2.  Brak  odpowiedzi  konsumenta  na  niezamówione  świadczenie  nie  stanowi  zgody  na 
zawarcie umowy. 
Art. 6.  Do  umowy,  na  mocy  której  przedsiębiorca  jest  zobowiązany  do  przeniesienia 
własności rzeczy i wykonania usługi, stosuje się przepisy dotyczące umów zobowiązujących 
do przeniesienia własności. 
Art. 7. Konsument nie może zrzec się praw przyznanych mu w ustawie. Postanowienia 
umów mniej korzystne dla konsumenta niż postanowienia ustawy są nieważne. Zamiast nich 
stosuje się przepisy ustawy. 
Rozdział II 
Ogólne obowiązki przedsiębiorcy w umowach zawieranych z konsumentami 
Art. 8.  Najpóźniej  w  chwili  złożenia  propozycji  zawarcia  umowy  przedsiębiorca  ma 
obowiązek poinformować konsumenta, o ile informacje te nie wynikają już z okoliczności, 
w sposób jasny i zrozumiały o: 
1) 
głównych  cechach  świadczenia,  z  uwzględnieniem  przedmiotu  świadczenia  oraz 
sposobu porozumiewania się z konsumentem; 
2) 
swoich danych identyfikujących, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował 
działalność  gospodarczą,  i  numerze,  pod  którym  został  zarejestrowany,  adresie 
pocztowym,  pod  którym  prowadzi  przedsiębiorstwo,  i  numerze telefonu 
przedsiębiorstwa;