Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Międzynarodowej Konwencji w sprawie zwalczania aktów terroryzmu jądrowego, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 13 kwietnia 2005 r.

3
formalną przynależność do tej nielegalnej struktury, ale także udział w tego rodzaju
przestępstwach. Strona podmiotowa tego formalnego przestępstwa obejmuje dwie
odmiany umyślności: wystarczające jest, że sprawca ma świadomość istnienia grupy,
akceptuje jej cele przestępcze i godzi się, by je realizowano. Wobec stanowiska doktryny
oraz orzecznictwa należy uznać ułatwienie czy też przyczynienie się do popełniania
przestępstw przez grupę osób działających we wspólnym celu, umyślne i realizowane
w celu udzielenia jej wsparcia – określone w art. 2 ust. 4 lit. c Konwencji, za wyczerpujące
znamiona czynu określonego w art. 258 § 1 albo § 2 Kodeksu karnego.
Podobnie postanowienia art. 9 Konwencji, regulujące zagadnienie jurysdykcji, są zgodne z
postanowieniami rozdziału XIII polskiego Kodeksu karnego.
Postanowienia Konwencji dotyczące pomocy prawnej (art. 14) i procedur ekstradycyjnych
(art.: 10, 11, 13) nie są sprzeczne z przepisami działu XIII polskiego Kodeksu
postępowania karnego oraz nie różnią się zasadniczo od zobowiązań, które Rzeczpospolita
Polska przyjęła na siebie w innych umowach międzynarodowych, także dotyczących
zwalczania terroryzmu.
Ważną dogodność praktyczną w tej materii wprowadza art. 13 ust. 2 Konwencji,
pozwalający stosować ten dokument jako samoistną podstawę ekstradycji państwom,
których nie łączy stosowna umowa ekstradycyjna. Podobną zasadę wprowadza art. 14
ust. 2 w odniesieniu do pomocy prawnej.
Art. 13 ust. 1 Konwencji nakazuje włączanie przestępstw skatalogowanych w art. 2 do listy
przestępstw, których sprawcy podlegają ekstradycji w każdej nowo zawieranej umowie
międzypaństwowej w tej materii, zaś art. 13 ust. 5 nakazuje zmianę wszystkich
obowiązujących umów ekstradycyjnych pomiędzy państwami w celu dostosowania ich do
przepisów Konwencji.
Konwencja zawiera przepisy mające zagwarantować, iż stosowanie jej postanowień przez
Państwa-Strony nie będzie skutkowało łamaniem praw człowieka (art. 10 ust. 3, art. 12,
art. 16).
Konwencja zawiera również przepisy mające na celu poprawę przepływu informacji
dotyczących walki z będącymi jej przedmiotem zagrożeniami (art. 7 ust. 3 i 4, art. 19),
wprowadzając jednocześnie gwarancję ochrony poufności przekazywanych informacji
(art. 7 ust. 2) oraz możliwość odmowy udostępnienia informacji z uwagi na istniejący
w prawie wewnętrznym zakaz, względy bezpieczeństwa państwa lub ochrony fizycznej

4
materiału jądrowego (art. 7 ust. 3). Art. 7 ust. 4 nakłada na Państwa-Strony obowiązek
przekazania Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych informacji dotyczących
ich organów i punktów kontaktowych odpowiedzialnych za wysyłanie i przyjmowanie
informacji określonych w art. 7. Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a
ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji
Wywiadu (Dz. U. Nr

74, poz. 676, z późn. zm.1)) rozpoznawanie, zapobieganie
i wykrywanie przestępstw o charakterze terrorystycznym oraz ściganie ich sprawców
należy do kompetencji Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, wydaje się uzasadnione
umieszczenie punktu kontaktowego w jej strukturach.
Konwencja zobowiązuje wszystkie Państwa-Strony do przestrzegania zasad ochrony
materiałów promieniotwórczych zgodnie ze standardami ustalanymi przez
Międzynarodową Agencję Energii Atomowej.
Art. 21 i 22 stanowią gwarancję, iż realizacja postanowień Konwencji będzie się odbywała
z poszanowaniem zasady suwerennej równości i integralności terytorialnej państw oraz
nieingerencji w ich sprawy wewnętrzne.
Postanowienia Konwencji dotykają kwestii praw i wolności obywatelskich określonych
w Konstytucji oraz spraw uregulowanych w ustawach i takich, dla których Konstytucja
wymaga ustawy. W szczególności wskazać należy na art. 5 Konwencji, zawierający normę
(obowiązek uznania przestępstw skatalogowanych w art. 2 Konwencji za przestępstwa
karane na mocy prawa krajowego i poddania ich odpowiednim karom, uwzględniając ich
poważny charakter), dla której art. 42 ust. 1 Konstytucji przewiduje obowiązek regulacji
ustawowej (kwestie te znajdują unormowanie w Kodeksie karnym), jak również jej art. 15
(zakaz traktowania przestępstw skatalogowanych w art. 2 Konwencji jako przestępstw
politycznych w związku z ekstradycją lub pomocą prawną), regulujący kwestię, której
dotyczy art. 55 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazano już wyżej przepisy
Konwencji, dotykające materii uregulowanych w Kodeksie karnym oraz Kodeksie
postępowania karnego.
Z powyższych względów ratyfikacja Konwencji, zgodnie z postanowieniami art. 89 ust. 1
pkt 2 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, będzie wymagała uprzedniej zgody
wyrażonej w ustawie.
Związanie się Rzeczypospolitej Polskiej postanowieniami Konwencji nie spowoduje
jednak konieczności wprowadzenia zmian w polskim prawodawstwie, ponieważ jej

5
postanowienia nie odbiegają od obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej porządku
prawnego.
Wejście w życie Konwencji nie powinno spowodować skutków finansowych dla
podmiotów sektora finansów publicznych w postaci zmniejszenia ich dochodów lub
zwiększenia wydatków, ani dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa,
innych niż przewidziane w danej części budżetowej.
Należy się spodziewać, że rozpoczęcie przez Rzeczpospolitą Polską współpracy
międzynarodowej w
ramach przewidzianych Konwencją przyniesie jej korzyści
polityczne, wpływając na kształtowanie jej wizerunku jako lojalnego i aktywnego partnera
we wspólnocie międzynarodowej, ponadto wpłynie dodatnio na bezpieczeństwo państwa
i obywateli.

1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844, Nr 113, poz. 1070,
Nr 130, poz. 1188 i Nr 166, poz. 1609, z 2004 r. Nr 109, poz. 1159, Nr 171, poz. 1800, Nr 267, poz. 2647
i Nr 273, poz. 2703, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711 i Nr 218, poz. 1592, z 2007 r. Nr 25, poz. 162, z
2008 r. Nr 11, poz. 59 i Nr 220, poz. 1428 oraz z 2009 r. Nr 85, poz. 716.

23/07/em
MI DZYNARODOWA KONWENCJA
w sprawie zwalczania aktów terroryzmu jądrowego

Państwa-Strony niniejszej Konwencji,
Mając na uwadze cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymywania
międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz wspierania dobrego sąsiedztwa,
przyjaznych stosunków i współpracy pomiędzy Państwami,
Powołując się na Deklarację z okazji 50-tej rocznicy powstania Narodów Zjednoczonych
z dnia 24 października 1995 r.,
Uznając prawo wszystkich Państw do rozwijania i wykorzystywania energii jądrowej
w celach pokojowych oraz ich uprawnione zainteresowanie potencjalnymi korzyściami
płynącymi z pokojowego wykorzystania energii jądrowej,
Mając na względzie Konwencję o ochronie fizycznej materiałów jądrowych z 1980 r.,
Głęboko zaniepokojone nasileniem się aktów terroryzmu na całym świecie we wszelkich
ich formach i przejawach,
Powołując się także na Deklarację w sprawie środków zwalczania terroryzmu
międzynarodowego, dołączoną do rezolucji 49/60 Zgromadzenia Ogólnego z dnia 9 grudnia
1994 r., w której między innymi Państwa Członkowskie Narodów Zjednoczonych uroczyście
potwierdziły jednomyślne potępienie wszelkich aktów, metod i praktyk terrorystycznych, jako
czynów przestępczych i godnych potępienia, niezależnie od tego gdzie i przez kogo takie
czyny zostały popełnione, w tym czynów zagrażających przyjaznym stosunkom pomiędzy
państwami i narodami, oraz czynów zagrażających integralności terytorialnej
i bezpieczeństwu państw,
Biorąc pod uwagę fakt, że w treści Deklaracji w sprawie środków zwalczania terroryzmu
międzynarodowego zachęca się również Państwa do niezwłocznego dokonania przeglądu
zakresu dotychczasowych przepisów prawa międzynarodowego o zapobieganiu, ściganiu
i zwalczaniu terroryzmu we wszystkich jego formach i przejawach tak, aby zapewnić
funkcjonowanie systemu prawnego obejmującego wszelkie aspekty problemu,
Powołując się na rezolucję 51/210 Zgromadzenia Ogólnego z dnia 17 grudnia 1996 r.
oraz załączoną do niej Deklarację uzupełniającą Deklarację w sprawie środków likwidacji
międzynarodowego terroryzmu z 1994 r. do niej dołączoną,
Zważywszy również, że zgodnie z rezolucją 51/210 Zgromadzenia Ogólnego został
ustanowiony komitet ad hoc w celu przygotowania m.in. międzynarodowej konwencji

1
w sprawie zwalczania aktów terroryzmu jądrowego, uzupełniającej istniejące dokumenty
międzynarodowe dotyczące tej kwestii,
Zważywszy, że akty terroryzmu jądrowego mogą skutkować najpoważniejszymi
konsekwencjami i mogą stanowić zagrożenie dla międzynarodowego pokoju
i bezpieczeństwa,
Zważywszy także, że dotychczasowe umowy wielostronne nie odnoszą się należycie do
kwestii tego rodzaju ataków,
Przekonane o pilnej potrzebie zacieśnienia międzynarodowej współpracy państw przy
projektowaniu i przyjmowaniu skutecznych środków zapobiegania aktom terrorystycznym
oraz ścigania i karania ich sprawców,
Zważywszy, że działania sił zbrojnych państw regulowane są przepisami prawa
międzynarodowego pozostającymi poza zakresem niniejszej Konwencji, oraz że wyłączenie
pewnych działań z zakresu niniejszej Konwencji nie uwalnia od odpowiedzialności, nie
legalizuje działań bezprawnych, ani nie wyłącza ścigania na podstawie odrębnych przepisów,
Uzgodniły co następuje:


Artykuł 1
W rozumieniu niniejszej Konwencji:
1. Termin „materiał promieniotwórczy” oznacza materiał jądrowy i inne substancje
promieniotwórcze zawierające nuklidy, które ulegają samorzutnemu rozpadowi
promieniotwórczemu (proces, któremu towarzyszy emisja jednego lub kilku typów
promieniowania jonizującego, które może mieć postać promieniowania korpuskularnego,
jak cząstki alfa, beta, neutrony i elektromagnetycznego (promieniowanie gamma), i które
mogą ze względu na swoje właściwości radiologiczne i rozszczepialne powodować
śmierć, ciężkie uszkodzenie ciała lub poważne szkody w mieniu lub środowisku.
2. Termin „materiał jądrowy” oznacza pluton, z wyjątkiem plutonu o stężeniu izotopu
pluton-238 powyżej 80%; uran-233; uran wzbogacony w izotop 235 lub 233; uran
zawierający mieszankę izotopów występujących w przyrodzie innych niż w postaci rudy
lub pozostałości rudy; lub każdy materiał zawierający jeden lub więcej z wyżej
wymienionych izotopów;
„Uran wzbogacony o izotop 235 lub 233” oznacza uran zawierający izotop 235 lub 233
lub obydwa te izotopy w takiej ilości, że stosunek zawartości sumy obydwu tych izotopów

2