Sklep internetowy z bezpiecznym systemem płatności

Przeczytaj także: Jak wybrać bramkę płatniczą do sklepu internetowego?

Przede wszystkim bezpieczeństwo

Zanim podejmiemy decyzję o wdrożeniu danego systemu płatności w naszym e-sklepie należy w pierwszym rzędzie zadbać o to by usługi zostały zlecone podmiotom, które w sposób profesjonalny i zgodny z prawem zajmują się prowadzeniem takiej działalności. Korzystanie z autoryzowanych i uprawnionych agentów to nie tylko gwarancja rzetelności, prawidłowości działania systemu, ale także anonimowość, ochrona prywatności i wysokiego standardu usług oraz samej transakcji.

Działalność tych systemów w polskim ustawodawstwie regulowana jest przez następujące akty prawne:

1. ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.), zwana dalej ustawą EIP,
2. ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r. Nr 112, poz. 743), zwana dalej ustawą o ostateczności rozrachunku,
3. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140, poz. 939 z późn. zm.) – rozdział 4 o rozliczeniach pieniężnych za pośrednictwem banków.

Zgodnie z pierwszą z wspomnianych ustaw, do instytucji świadczących usługi płatnicze należą nie tylko banki, ale również tzw. agenci rozliczeniowi nie będący bankami, którzy prowadzą systemy autoryzacji i rozliczeń. Zgodnie z definicją wskazaną w art. 2 pkt 1 ustawy EIP, agentem rozliczeniowym jest bank bądź inna osoba prawna, zawierające z akceptantami umowy o przyjmowanie zapłaty przy użyciu elektronicznych instrumentów płatniczych.

W praktyce firmy działające jako agenci rozliczeniowi pośredniczą w realizacji transakcji dokonanych za pomocą kart płatniczych pomiędzy akceptantem a wydawcą karty. Jak jednak wynika z art. 67 ustawy EIP, w związku z przepisami rozdziału 3. ustawy o ostateczności rozrachunku, warunkiem prowadzenia lege artis tego rodzaju działalności jest jednak uzyskanie zgody Prezesa Narodowego Banku Polskiego na prowadzenie systemu autoryzacji i rozliczeń. Aby ją uzyskać, podmioty ubiegające się o taką zgodę muszą spełnić szereg warunków prawnych, finansowych i technicznych.

I tak w myśl art. 67 ust. 3 i nast. ustawy EIP, agent rozliczeniowy winien:

• prowadzić działalność w formie spółki akcyjnej,
• przedstawić program działalności agenta rozliczeniowego na okres co najmniej 3 lat, wskazujący, że spółka będzie w stanie wywiązywać się ze swoich zobowiązań wobec akceptantów,
• posiadać kapitał zakładowy nie niższy od równowartości w złotych 1.000.000 euro, obliczanej według średniego kursu ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu wydania zgody Prezesa NBP.

Dodatkowo wymaga się, aby akcje agenta rozliczeniowego były obejmowane wyłącznie za wkłady pieniężne oraz by były pokryte w całości przed zarejestrowaniem spółki lub podwyższeniem kapitału zakładowego spółki (art. 67 ust. 6 i 7 ustawy EIP).

Nadto, ustawa EIP przewiduje całe spektrum obowiązków po stronie agentów rozliczeniowych, jakie zobligowani są oni wykonywać w związku z prowadzoną działalnością. W szczególności agenci rozliczeniowi obowiązani są okresowo przekazywać do NBP szereg informacji, m.in. o liczbie akceptantów, liczbie i wartości przeprowadzonych transakcji oraz zarejestrowanych próbach przeprowadzenia i przeprowadzonych transakcjach mających na celu naruszenie lub obejście przepisów prawa albo reguł uczciwego obrotu.

Jak wynika z powyższego, ustawodawca polski przewidział bardzo restrykcyjne warunki, umożliwiające uzyskanie i utrzymanie statusu agenta rozliczeniowego.

Uzyskanie statusu agenta rozliczeniowego wiąże się także ze stałym monitoringiem działalności oraz spełnianiem obowiązku raportowego. Dzięki temu jednak możemy być pewni, że nasze transakcje są bezpieczne, pieniądze pobrane z konta klienta, który dokonał zakupu będą przekazane na konto sprzedającego, a dane dotyczące transakcji nie trafią w niepowołane ręce. W ten sposób eliminowani są potencjalni oszuści oraz podmioty, które nie są w stanie zapewnić odpowiedniej jakości usług.

Istnienie tak wygórowanych kryteriów jest jednak niezbędne z punktu widzenia zapewnienia bezpieczeństwa prowadzonych transakcji, a tym samym eliminacji potencjalnych oszustów oraz podmiotów, które nie są w stanie zapewnić odpowiedniej jakości usług.