Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, ustawy o działalności leczniczej oraz ustawy o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz niektórych innych ustaw

środków publicznych, w ramach środków określonych w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia.


Art. 2. W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz.
618, 788 i 905) w art. 207 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Podmiot wykonujący działalność leczniczą w dniu wejścia w życie ustawy,
niespełniający wymagań, o których mowa w art. 22 ust. 1, dostosuje pomieszczenia i
urządzenia do tych wymagań do dnia 31 grudnia 2017 r.”.


Art. 3. W ustawie z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742 oraz z 2013 r. poz. 1290) w art. 11 ust. 1–3
otrzymują brzmienie:
„1. Przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b, art. 25 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz art. 108 ust. 1 pkt
3 w zakresie dotyczącym art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy, o której mowa w art. 1, oraz
art. 25 ust. 1a–1f ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.
2. W okresie do dnia 31 grudnia 2016 r. podmiot leczniczy prowadzący szpital może
zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń medycznych określonych w
przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. W takim przypadku przepis
art. 25 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1, stosuje się.
3. W przypadku określonym w ust. 1 obowiązek określony w art. 25 ust. 2 ustawy,
o której mowa w art. 1, powstaje z dniem 1 stycznia 2017 r.”.

Art. 4. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem art. 1 w
zakresie dotyczącym art. 39f pkt 7, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2021 r.









Uzasadnienie
Art. 1. Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 757, 1245 i 1635), zwana dalej „ustawą o PRM”, weszła
w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Ustawa o PRM dotyczy postępowania i zapewnienia
pomocy każdej osobie znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Zakres
ustawy obejmuje zasady organizacji i funkcjonowania systemu Państwowe Ratownictwo
Medyczne, zwanego dalej „PRM”, na terenie kraju, w szczególności opisuje sposób działania
i zadania zespołów ratownictwa medycznego, szpitalnych oddziałów ratunkowych, centrów
urazowych i jednostek współpracujących z systemem. Ustawa o PRM określa rodzaj i zakres
świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych w ramach systemu PRM przez personel
medyczny tj. lekarza systemu, pielęgniarkę systemu i ratownika medycznego.
W okresie obowiązywania ustawy o PRM dokonano analizy funkcjonowania systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne. Z powyższej analizy wynika, że niezbędnym jest
dokonanie zmian, które są proponowane w art. 1.
W dodawanych do ustawy o PRM art. 39e–art. 39h wprowadza się przepisy regulujące
wymagania w odniesieniu do centrów urazowych dla dzieci. Przepisy te zostały
skonstruowane analogicznie do wymagań w zakresie centrów urazowych dla dorosłych w
oparciu o wypracowane rozwiązania przez konsultanta krajowego w dziedzinie chirurgii
dziecięcej oraz ekspertów. Szczegółowe warunki dotyczące personelu medycznego oraz
wyposażenia centrów urazowych dla dzieci ujęte zostaną w rozporządzeniu Ministra Zdrowia.
Wprowadzenie powyższej regulacji jest istotne ze względu na konieczność zapewnienia
kompleksowej diagnostyki i leczenia mnogich obrażeń u osób poniżej 18. roku życia., a także
z uwagi na stworzenie podstaw prawnych do uzyskania finansowania nakładów
inwestycyjnych na centra urazowe dla dzieci ze środków unijnych w perspektywie 2014-
2020.
Art. 2. Zmiana zaproponowana w art. 2, dokonująca zmiany art. 207 ustawy z dnia 15
kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618, z późn. zm.) zakłada
wydłużenie okresu dostosowania do wymagań określonych na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy
z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z
dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać
pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz. U. poz. 739).
Zmiana ta umożliwi wszystkim podmiotom wykonującym działalność leczniczą dostosowanie
pomieszczeń i urządzeń do ww. wymagań. Postępujące uelastycznienie przepisów w tym
zakresie oraz kilkakrotne wydłużanie okresów dostosowawczych (od 1992 r. do 2016 r.)
okazały się niewystarczające i nadal część podmiotów nie spełnia wszystkich wymagań
określonych w ww. przepisach rozporządzenia.

Art. 3. Zmiana zawarta w art. 3 projektu ustawy ma na celu wydłużenie okresu, w którym
zawarcie umowy ubezpieczenia od zdarzeń medycznych nie jest obowiązkowe. Zgodnie z art.
17 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej podmioty
lecznicze prowadzące szpital winny zawrzeć umowę ubezpieczenia z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, które
obejmuje zdarzenia medyczne, które miały miejsce w okresie ochrony ubezpieczeniowej.
Przepisy art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 2012 r. o zmianie ustawy o działalności leczniczej
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 742) odsunęły w czasie bezwzględne wykonanie
obowiązku zawarcia tej umowy ubezpieczenia do 31 grudnia 2015 r. Do tego dnia umowa ta
może zostać zawarta na zasadzie fakultatywności.
Doświadczenia funkcjonowania ubezpieczenia na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń
medycznych określonych w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku
Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r. poz. 159, z późn. zm.) oraz wojewódzkich komisji do spraw
orzekania o zdarzeniach medycznych wskazują na potrzebę dalszego odsunięcia w czasie
bezwzględnego wykonania obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz pacjentów z
tytułu zdarzeń medycznych. Projektowana regulacja określi nowy termin wprowadzający
obowiązek ubezpieczenia – 1 stycznia 2018 r. Za takim rozwiązaniem przemawiają przede
wszystkim obiektywne problemy, z jakimi borykają się podmioty lecznicze prowadzące
szpitale, które wynikają przede wszystkim z niedostatecznej oferty rynku usług
ubezpieczeniowych.
W art. 4 projektu ustawy proponuje się standardowe, 14-dniowe vacatio legis. Jedynym
wyjątkiem jest wejście w życie art. 39f pkt 7 ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym z dniem 1 stycznia 2021 r. Ten dość długi okres vacatio legis umożliwi
szpitalom, w których znajdą się centra urazowe dla dzieci, spełnienie wymogu dysponowania
lądowiskiem lub lotniskiem dla śmigłowca ratunkowego.
Projekt ustawy nie podlega procedurze notyfikacji w rozumieniu przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego
systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004
r. Nr 65, poz. 597).
Projekt ustawy nie powoduje negatywnych skutków finansowych dla jednostek sektora
finansów publicznych.
Projektowana regulacja nie jest objęta prawem Unii Europejskiej.