W wiadomości news:g7q29q$m98$1@inews.gazeta.pl Robert Tomasik
<r...@g...pl> pisze:

>> No i komu tu wierzyć?
> Najlepiej mieć własny rozum. Działa to mniej więcej tak. Jak pracodawca
> będzie z byle pierdołą dzwonił do pracownika, to ten się zezłości i
> przestanie te rozmowy odbierać, albo służbowy telefon wręcz wyłączy
> twierdząc, ze akurat w tym, miejscu nie było zasięgu. Wówczas pracodawca
> będzie miał kłopot z dodzwonieniem się w poważnej sprawie. Z kolei jak
> pracodawca będzie szanował pracownika i nie będzie mu pierdołami zawracał
> głowy, to w ważnej sprawie się dodzwoni najpewniej, bo czemu miałby się
> nie dodzwaniać.
> Pierwszy pogląd o obowiązku podania przez pracownika numeru prywatnej
> komórki jest o tyle bezsensowny, ze póki co w Polsce nie ma obowiązku
> posiadania telefonu komórkowego.
To jasne, tylko ja nie widzę podstawy prawnej do podania prywatnego numeru
nawet jeśli go mam i pracodawca o tym wie.
Nie chodzi mi tu o wykręty.

> Pracodawca może tupać i gryźć, ale na udry nic nie
> wywalczy, bo pracownik znajdzie tysiąc wymówek, ze telefonu nie mógł
> akurat odebrać. łącznie z tym, ze powie, ze go zostawił w domu przez
> zapomnienie.
J.w. - nie chodzi mi o wykręty.

> Żądanie pozostawienia numeru telefonu i adresu pobytu jest
> oczywiście uprawnione,
A na jakiej podstawie?

> tyle, ze czasem niewykonalne. Jak ktoś jedzie
> objazdem i szuka na miejscu noclegu, to z góry nie zna tych danych.
Może jedzie do cioci na wieś. Albo do znajomych.
Wymaganie od pracownika podawania namiarów na rodzinę czy znajomych to
kompletny absurd przecież.

> Jak w takich wypadkach zazwyczaj bywa, liczy się po prostu zachowanie
> zdrowego rozsądku przez obydwie strony.
Ale my tu o prawie, nie o zdrowym rozsądku... ;))))

--
Jotte