Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim oraz niektórych innych ustaw

– 30 –
Służbą SAR oraz opiniowanie projektów Planu SAR oraz krajowego planu
zwalczania zagrożeń i zanieczyszczeń środowiska morskiego;”;
44) w art. 127 w ust. 2 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
„3a) armator lub kapitan jachtu komercyjnego innego niż jacht komercyjny odpłatnie
udostępniany bez załogi, który nie posiada ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej prowadzącego jacht oraz ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych
wypadków obejmującego wszystkie osoby znajdujące się na jachcie, zgodnie
z art. 110 ust. 3;”;
45) art. 130 otrzymuje brzmienie:
„Art. 130. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art. 126–128, wymierza dyrektor
urzędu morskiego w drodze decyzji administracyjnej.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw gospodarki morskiej.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności.”;
46) po art. 130 dodaje się art. 130a w brzmieniu:
„Art. 130a. 1. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu
upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania
ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.
3. W celu zabezpieczenia ściągalności kary pieniężnej dyrektor urzędu morskiego
może zażądać od sprawcy zabezpieczenia należności, a w razie odmowy występuje do
organu egzekucyjnego o zajęcie statku lub innych przedmiotów, za pomocą których
dokonano naruszenia przepisów.
4. Do czasu wydania postanowienia o zajęciu statku dyrektor urzędu morskiego
zarządza zatrzymanie statku, nie dłużej jednak niż na 48 godzin.
5. Zabezpieczenie ściągalności kary pieniężnej polega na wpłaceniu określonej,
przez organ prowadzący postępowanie, kwoty pieniężnej do jego depozytu lub złożeniu
gwarancji bankowej przez bank albo gwarancji ubezpieczeniowej przez zakład
ubezpieczeń mający siedzibę w Polsce.
6. Kary pieniężne nieuiszczone w wyznaczonym terminie podlegają, wraz
z odsetkami za zwłokę, ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
– 31 –
7. Ściągnięte kwoty z tytułu kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.”;
47) załącznik do ustawy otrzymuje brzmienie określone w załączniku do niniejszej ustawy.
Art. 2. W ustawie z dnia 1 grudnia 1961 r. o izbach morskich (Dz. U. z 2009 r. Nr 69,
poz. 599, z późn. zm.) w art. 21 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) przekazać izbie morskiej, na jej żądanie, materiał dotyczący wypadku oraz”.
Art. 3. W ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. z 2013 r.
poz. 758 i 1014 oraz z 2014 r. poz. 1554) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 23 § 5 otrzymuje brzmienie:
„§ 5. Statek, o którym mowa w art. 73, wpisuje się do rejestru okrętowego na
wniosek właściciela lub wszystkich współwłaścicieli, a w przypadku statków
zmieniających przynależność z obcej na polską, o długości 24 m lub powyżej,
dodatkowo po przedstawieniu decyzji dyrektora urzędu morskiego o spełnieniu przez
statek warunków technicznych wymaganych do uzyskania wpisu do rejestru.”;
2)
art. 227 otrzymuje brzmienie:
„Art. 227. Usługa pilotowa może być świadczona tylko przez pilota wpisanego na
listę pilotów prowadzoną przez właściwego dyrektora urzędu morskiego. Na liście
pilotów mogą znajdować się osoby posiadające ważne dokumenty potwierdzające
kwalifikacje i uprawnienia pilotowe.”;
3)
w art. 229:
a)
§ 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Świadczenie usług pilotowych w pilotażu obowiązkowym lub
dobrowolnym w rejonach pilotowych oraz w pilotażu dobrowolnym na morzu
terytorialnym i pozostałych akwenach Morza Bałtyckiego (pilotażu pełnomorskim)
organizują i koordynują stacje pilotowe.”,
b)
po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Stacja pilotowa jest zorganizowanym zespołem składników
niematerialnych i materialnych przeznaczonym do świadczenia usług pilotowych
przez osoby posiadające kwalifikacje pilota morskiego, w określonej części
polskich morskich wód wewnętrznych oraz na redach portów morskich (rejonie

11) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 182, poz. 1228,
z 2011 r. Nr 228, poz. 1368, z 2012 r. Nr 1068 oraz z 2013 r. poz. 852.
– 32 –
pilotowym) lub na morzu terytorialnym i pozostałych akwenach Morza
Bałtyckiego.”,
c)
§ 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Stację pilotową tworzy i likwiduje, w drodze decyzji, minister właściwy
do spraw gospodarki morskiej, w przypadku:
1)
pilotażu w rejonie pilotowym – na wniosek dyrektora urzędu morskiego
właściwego dla określonego rejonu pilotowego,
2)
pilotażu pełnomorskiego – na wniosek Dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni
lub Dyrektora Urzędu Morskiego w Szczecinie właściwego ze względu na
port przeznaczenia lub port wyjścia statku korzystającego z pilotażu
pełnomorskiego
– określając wymagania, jakie powinna spełniać stacja pilotowa, mając na uwadze
określony rejon pilotowy oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi
w tym rejonie lub na morzu terytorialnym i pozostałych akwenach Morza
Bałtyckiego, a także potrzebę zapewnienia prawidłowej realizacji usług
pilotowych.”.
Art. 4. W ustawie z dnia 4 września 2008 r. o ochronie żeglugi i portów morskich
(Dz. U. Nr 171, poz. 1055 oraz z 2013 r. poz. 852) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 2 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. Przepisy ustawy w zakresie wymagań odnoszących się do obiektu portowego
stosuje się do stałych platform wiertniczych, rozumianych jako jednostki górnicze
przeznaczone do wydobycia i przetwarzania węglowodorów, osadzone na dnie morskim
na stałe, stanowiące morską budowlę hydrotechniczną, znajdujących się w polskich
obszarach morskich.”;
2)
w art. 4:
a)
w pkt 1 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) zatwierdzania oceny stanu ochrony obiektu portowego oraz poprawek do tej
oceny, o których mowa w art. 20 ust. 4a pkt 1,”,
b)
w pkt 8 lit. d otrzymuje brzmienie:
„d) opracowania oceny stanu ochrony portu lub obiektu portowego oraz
zatwierdzania poprawek do oceny stanu ochrony obiektu portowego
w przypadku, o którym mowa w art. 20 ust. 4a pkt 2,”;
– 33 –
3)
w art. 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. PFSO jest obowiązany informować regionalny punkt kontaktowy i właściwego
oficera ochrony portu o zdarzeniach i przesłankach mogących wpłynąć na ochronę
obiektu portowego i portu, w tym w szczególności o wystąpieniu sytuacji zagrożenia lub
prawdopodobieństwie wystąpienia sytuacji zagrożenia, które mogą wpływać na zmianę
poziomu ochrony w obiekcie portowym lub porcie.”;
4)
w art. 20 po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:
„4a. Poprawki do oceny stanu ochrony obiektu portowego zatwierdza:
1)
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – jeżeli wprowadzone poprawki
obejmują zmianę:
a)
nazwy obiektu portowego,
b)
przedmiotu działalności obiektu portowego,
c)
własności obiektu portowego,
d)
podmiotu zarządzającego obiektem portowym,
e)
lokalizacji i granic obiektu portowego;
2)
dyrektor właściwego urzędu morskiego – w przypadku poprawek innych niż
wymienione w pkt 1.”;
5)
w art. 26 w pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
„6) zakazać statkowi cumowania przy obiekcie portowym nieposiadającym
potwierdzenia zgodności obiektu portowego.”;
6)
w art. 27 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W celu zapobieżenia, ograniczenia lub usunięcia poważnego i bezpośredniego
niebezpieczeństwa grożącego statkom, obiektom portowym i portom oraz związanej
z nimi infrastrukturze, powstałego na skutek użycia statku lub obiektu pływającego jako
środka ataku terrorystycznego, w sytuacji, w której siły i środki Straży Granicznej
przewidziane w ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U.
z 2014 r. poz. 1402 i 1822) są niewystarczające lub mogą okazać się niewystarczające,
Minister Obrony Narodowej może wydać decyzję o zastosowaniu na polskich obszarach
morskich niezbędnych środków, do zatopienia tego statku lub obiektu pływającego
włącznie.”.
– 34 –
Art. 5. W ustawie z dnia 31 sierpnia 2012 r. o Państwowej Komisji Badania Wypadków
Morskich (Dz. U. poz. 1068) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 15 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) w których uczestniczyły wyłącznie:
a)
inne, niż określone w pkt 1 lit. a, statki pełniące wyłącznie specjalną służbę
państwową lub eksploatowane przez państwo w celach niehandlowych,
b)
statki rybackie o długości całkowitej do 15 m,
c)
jachty rekreacyjne,
d)
statki i obiekty pływające wchodzące w skład zespołu holowniczego, inne niż
statek holujący
– z wyjątkiem bardzo poważnych wypadków;”;
2)
w art. 49 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) środkami rejestracji obrazu lub dźwięku albo materiałami lub informacjami
mogącymi pomóc w ustaleniu okoliczności i przyczyn wypadku lub incydentu
morskiego”;
3)
w art. 51 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) nie udostępnia Komisji, na jej żądanie, środków, materiałów lub informacji,
o których mowa w art. 49 i art. 50,”.
Art. 6. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 8 ust. 3, art. 17
ust. 7, art. 68, art. 76 ust. 4, art. 77 ust. 10, art. 78 ust. 2 i art. 107b ust. 5 ustawy zmienianej
w art. 1 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych
odpowiednio na podstawie art. 8 ust. 12, art. 17 ust. 7, art. 68, art. 76 ust. 4, art. 77 ust. 10,
art. 78 ust. 2 i art. 107b ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą.
Art. 7. 1. Dokumenty wydane na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 1
zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.
2. Zaświadczenia, o których mowa w art. 71 ust. 2a i 2b ustawy zmienianej w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wydane przed dniem 1 stycznia 2017 r. zachowują
ważność odpowiednio do dnia 1 stycznia 2022 r. w przypadku zaświadczeń, o których mowa
w art. 71 ust. 2a, oraz do dnia 1 stycznia 2024 r. w przypadku zaświadczeń, o których mowa
w art. 71 ust. 2b.