Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o sporcie oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

które następują co prawda w ramach postępowania sądowego, ale po uprzednim uzyskaniu
stosownej zgody ministra sportu i turystyki. Uwzględnienie powyższej specyfiki działania
podmiotów ruchu sportowego wymaga odpowiedniego zastosowania przepisów Prawa
o stowarzyszenia, następującego w szczególności przez modyfikację hipotez norm
wyprowadzonych z tego aktu prawnego.

Ad. 3)
Aktualnie dyspozycja art. 8 ust 2 ustawy nakazuje klubom sportowym będącym
członkami polskiego związku sportowego uczestnictwo we współzawodnictwie sportowym
organizowanym przez ten związek. Przepis ten uznać należy za zbyt rygorystyczny, ponieważ
nie uwzględnia np. możliwości zawieszenia działalności klubu z powodu trudności
finansowych czy też nieuzyskania w danym sezonie licencji uprawniającej do uprawiania
sportu. Zamknięcie możliwości bycia członkiem polskiego związku sportowego dla klubów
które nie biorą udziału we współzawodnictwie organizowanym przez ten związek należy
uznać za będący w sprzeczności z istotnym celem jakim jest popularyzacja poszczególnych
dziedzin sportu. Dlatego też proponuje się poszerzenie tego przepisu o umożliwienie bycia
członkiem polskiego związku sportowego dla klubów które wszak nie uczestniczą we
współzawodnictwie, ale realizują cele statutowe tego związku.

Ad. 4)
Art. 9 ust. 3 pkt.1 ustawy określa zakaz łączenia funkcji członka zarządu polskiego
związku sportowego z funkcją w innym władzach tego związku. Oznacza to, iż członkowie
władz (takich jak zarząd) nie mogą być równocześnie delegatami na corocznym walnym
zebraniu delegatów. Tym samym przepisy ustawy uniemożliwiają członkom władz związków
aktywne uczestnictwo w zebraniach, jak również ewentualne kandydowanie i wybieranie na
kolejna kadencję władz w następnych wyborach. Problem ten podnoszony został przez wiele
polskich związków sportowych, które podkreślały, że tak sformułowany przepis stanowi
utrudnienie dla ich funkcjonowania. Z tego względu, a także biorąc pod uwagę sporadyczne
rozbieżności w interpretacji tego przepisu, konieczne jest jego przeformułowanie i uściślenie,
że spod zakazu łączenia stanowisk wyłączona jest funkcja delegata na walne zebranie
członków albo delegatów polskiego związku sportowego zwołane dla wyboru władz tego
związku.

4


Ad. 5)
Aktualne sformułowanie art.13 ust.1 pkt 2) ustawy - wyróżniające reguły sportowe,
organizacyjne i dyscyplinarne - odbiega od powszechnie przyjmowanej we współczesnym
sporcie typologii reguł sportowych. Organizacje sportowe, w tym międzynarodowe federacje
sportowe, nawiązują jednolicie do przyjętego w 1973 roku przez szwajcarskiego prawnika
Maxa Kummera podziału reguł sportowych na tzw. reguły gry (określające przebieg
rywalizacji sportowej) oraz tzw. reguły prawa, precyzujące relacje między zawodnikiem
a klubem lub federacją sportową. Te ostatnie wiążą się przede wszystkim z kontraktami
profesjonalnymi zawodników czy trenerów, które ze względu na ich prywatnoprawną naturę,
objęte są działaniem kodeksu cywilnego lub kodeksu pracy. Nie muszą one być
w zdecydowanej większości ujęte w postanowieniach ustawy o sporcie. Wystarczy zatem, że
w jej treści zastrzeżona zostanie jedynie do wyłącznej kompetencji polskich związków
sportowych możliwość wydawania reguł organizacyjnych, stanowiących część reguł prawa.
Z drugiej strony należy przyjmować, iż obie kategorie reguł gry, tj. reguły techniczne
(określające zasady uprawiania danego sportu ) i reguły dyscyplinarne ( sankcjonujące
naganne zachowanie podmiotów ruchu sportowego ) powinny być ujęte normatywnie jako
podgrupy reguł sportowych. W tym kontekście reguły dyscyplinarne, nie stanowią odrębnej
kategorii, niezależnej od reguł sportowych. Prawidłowe ujęcie wskazanej typologii ma m.in.
istotne znaczenie dla kwestii odpowiedzialności sportowców. Zawodnik przestrzegający
określone reguły techniczne oraz dyscyplinarne może być wszakże uwolniony od
odpowiedzialności karnej lub cywilnej, nawet jeśli w trakcie rywalizacji sportowej w sposób
nieumyślny wyrządzi szkodę konkurentowi.

Ad. 6)
Propozycja ograniczenia obowiązku tworzenia ligi zawodowej do najwyższej klasy
rozgrywkowej uwzględnia zarówno aspekt funkcjonowania ligi zawodowej w kontekście
obowiązującego stanu prawnego, jak i zwłaszcza sytuację ekonomiczną klubów
pierwszoligowych. Jak wiadomo, liga zawodowa jest specyficzną formą współzawodnictwa
sportowego. Na tle innych postaci rywalizacji sportowej wyróżnia ją nie tylko regularność
(cykliczność ) przeprowadzanych co rocznie zawodów, ale przede wszystkim to, że zmierza
ona do wyłonienia na koniec sezonu ligowego mistrza współzawodnictwa w danym sporcie.
Fakt, iż w warunkach uprawiania określonych dyscyplin w grach zespołowych (np. piłki
nożnej, koszykówki, siatkówki czy piłki ręcznej) zainteresowanie ze strony sponsorów, stacji
5


telewizyjnych czy marketingowych oraz kibiców dotyczy najczęściej najwyższej klasy
rozgrywkowej sprawia, że w praktyce utożsamiana z nią liga zawodowa koncentruje się
w pierwszym rzędzie na rywalizacji zmierzającej do wyłonienia Mistrza Polski w danej
dyscyplinie sportu. Rozwiązanie to występuje w większości państw europejskich. Stąd też
można przyjmować, iż normatywne ograniczenie obowiązku utworzenia ligi zawodowej do
najwyższej klasy rozgrywkowej ma swoje prawne i ekonomiczne uzasadnienie.
Przyjęcie nowego rozwiązania ustawowego nie wyklucza oczywiście możliwości
tworzenia lig zawodowych w niższych niż ekstraklasa ( ekstraliga) klasach rozgrywkowych.
Możliwe to jest wszakże na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, który przyjmuje, iż w sporcie,
w którym współzawodnictwo sportowe jest organizowane w formie rozgrywek ligowych,
polski związek sportowy może utworzyć ligę zawodową. Należy utrzymywać, iż w przypadku
niższych niż ekstraklasa klas rozgrywkowych powstanie ligi zawodowej powinno być
uzależnione od łącznego zaistnienia warunków licencyjnych, zwłaszcza infrastrukturalnych,
prawnych i finansowych. O ich spełnieniu decydować powinien samodzielnie polski związek
sportowy, uwzględniając przy tym opinię klubów mających uczestniczyć we
współzawodnictwie prowadzonym pod postacią ligi zawodowej. Wydaje się, iż stworzenie
przede wszystkim możliwości stałego relacjonowania jej rozgrywek w stacji telewizyjnej
przy równoczesnym istnieniu sponsora tytularnego rywalizacji oraz otrzymywanie
określonych świadczeń marketingowych przez kluby w nich uczestniczące powinno mieć
decydujące znaczenie dla fakultatywnego utworzenia takiej ligi w niższej klasie
rozgrywkowej.

Ad. 7)
Zmiana przepisu ma na celu wyście naprzeciw rozbieżnościom interpretacyjnym
pojawiającym się w orzecznictwie RIO. Poprzez wprowadzoną zmianę, polegającą na
dookreśleniu podstawy prawnej do udzielenia przez jednostki samorządu terytorialnego
dotacji celowych dla klubów sportowych, działających na obszarze danej jednostki samorządu
terytorialnego i niedziałających w celu osiągnięcia zysku, rozstrzygnie się wątpliwości
interpretacyjne podmiotów orzeczniczych.

Ad. 8)
W obowiązującej ustawie, w art. 29 ust. 4, przewidziane jest finansowanie opieki
medycznej nad zawodnikami zakwalifikowanymi do kadry narodowej w sportach
6


olimpijskich i paraolimpijskich z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest minister
właściwy do spraw zdrowia. Wśród podmiotów objętych tą regulacją nie uwzględnia się
jednak zawodników zakwalifikowanych do kadry narodowej w Igrzyskach Głuchych.
Uznając równość podmiotów, wyrażoną również przez Rzecznika Praw Obywatelskich,
proponuje się dodanie tych zawodników do grupy osób uprawnionych do korzystania
z opieki medycznej określonej w art. 29 ust. 4. Zmiany te są konieczne również w kontekście
art. 30 Konwencji ONZ o Prawach Osób Niepełnosprawnych ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1169),
który zobowiązuje państwa – strony do podjęcia działań mających na celu umożliwienie
osobom niepełnosprawnym uczestnictwa, na równych zasadach z innymi obywatelami,
w zajęciach sportowych. Jak podkreśla Rzecznik Praw Obywatelskich, aby nastąpiło
wdrożenie tego przepisu, konieczne jest zapewnienie zawodnikom uczestniczącym
w Światowych Igrzyskach Głuchych takiej samej opieki medycznej, jaką zapewnia się
zawodnikom uczestniczącym w Igrzyskach Olimpijskich i Paraolimpijskich. Rozwiązanie
takie nie tylko stałoby się elementem procesu wdrażania Konwencji, ale byłoby również
zgodne z jednym z podstawowych założeń sportu, jakim jest rywalizacja osób posiadających
podobne uwarunkowania do uprawiania danej dyscypliny sportu.

Ad. 9)
Na podstawie art. 36 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie wypłacane jest
tzw. „świadczenie olimpijskie” w wysokości 2.483,77 zł brutto. Wysokość świadczenia
ustalana jest na podstawie kwoty bazowej dla członków korpusu służby cywilnej, której
wysokość określa ustawa budżetowa na dany rok, z uwzględnieniem mnożnika kwoty
bazowej w wysokości 1,3255. Do tej pory świadczenie to było stałe i nie ulegało korekcie
w zależności od zmieniającej się sytuacji w gospodarce narodowej – zmieniających się
zarobków i kosztów utrzymania czyli wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych. Taka
sytuacja powoduje, że świadczenia te tracą swoją wartość realną ponieważ obniża się siłą
nabywcza pieniądza. Chcąc zapobiec takiej sytuacji proponuje się wprowadzenie waloryzacji
tego świadczenia na zasadach przewidzianych w art. 88 i art. 89 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz.
1440, z późn. zm.) od dnia 1 stycznia 2015 r.



7


Ad. 10)
1.Ustawa z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej oraz ustawa z dnia 29
lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym zawierały rozwiązania dotyczące odpowiedzialności
dyscyplinarnej oraz rozstrzygania sporów w sporcie. Funkcjonujące w tym czasie w Polsce
stałe sądy polubowne, w tym Trybunał Arbitrażowy do Spraw Sportu przy PKOL, zwany
dalej w skrócie „Trybunałem Arbitrażowym PKOL” rozwiązywały szybko, tanio i skutecznie
spory sportowe, zapewniając integralność i nienaruszalność rozgrywek sportowych, przy
poszanowaniu praw podmiotowych zawodników i klubów sportowych, także w trudnych
sprawach korupcyjnych i dopingowych.
2. Brak rozwiązań normatywnych dot. rozstrzygania sporów sportowych w ustawie
z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie stwarza w omawianym zakresie niepewną sytuację dla
wszystkich podmiotów polskiego ruchu sportowego. Z jednej bowiem strony formułowane są
poglądy o konieczności poddania sporów dyscyplinarnych kompetencji sądów państwowych.
Takie zapatrywanie prezentuje w szczególności Rzecznik Praw Obywatelskich. Z drugiej
strony trzeba uwzględnić fakt, iż międzynarodowe federacje sportowe wykluczają w swoich
statutach możliwość kierowania omawianych spraw na drogę sądownictwa państwowego.
W ten sposób pragną one bowiem uniknąć wydawania niejednolitych orzeczeń sądów
krajowych, podejmowanych na bazie takich samych przepisów federacyjnych, tym bardziej
że następuje to po przeprowadzeniu dwuinstancyjnego postępowania związkowego
w podobnych sprawach dyscyplinarnych czy regulaminowych.
W związku z powyższym przyjmowana jest kompetencja Trybunału Arbitrażowego
d.s. Sportu MKOL w Lozannie, zwanego dalej w skrócie „TAS”, do rozwiązywania
międzynarodowych sporów dyscyplinarnych czy regulaminowych. Wskazana instancja
arbitrażowa jest również właściwa do rozpatrzenia w.w. spraw o charakterze krajowym, o ile
prawo wewnętrzne danego państwa nie statuuje kompetencji narodowej instancji
sądownictwa polubownego, tak jak miało to miejsce w przypadku Trybunału Arbitrażowego
PKOL oraz sądów polubownych polskich związków sportowych na gruncie ustaw: o kulturze
fizycznej oraz o sporcie kwalifikowanym.
3. Analiza spraw, które w czasie obowiązywania w.w. aktów normatywnych
kierowane były do Trybunału Arbitrażowego PKOL, a następnie, za pośrednictwem skargi
kasacyjnej do Sądu Najwyższego wskazuje, iż powyższe rozwiązanie ustawowe - będące
formą realizacji tzw. arbitrażu instytucjonalnego - dobrze sprawdziło się w praktyce, wobec
czego celowe jest powrócenie do tego unormowania. Powinno to nastąpić przy założeniu, że
8