Rządowy projekt ustawy o substancjach chemicznych i ich mieszaninach

3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw pracy oraz ministrem właściwym do spraw
środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób oznakowania pojemników i zbiorników służących do przechowywania
substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych oraz pojemników i zbiorników
służących do pracy z tymi substancjami i mieszaninami, rurociągów zawierających lub
służących do transportowania substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych oraz
miejsc, w których są składowane znaczące ilości substancji niebezpiecznych lub mieszanin
niebezpiecznych,
2) warunki, w których można odstąpić od oznakowania, o którym mowa w ust. 1,
pojemników i zbiorników używanych w miejscu pracy przez krótki czas lub gdy zawartość
pojemnika lub zbiornika ulega częstym zmianom
– mając na celu zapewnienie ochrony zdrowia człowieka i środowiska oraz obowiązujące
w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.

Art.
22.
1. Opakowania substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych
wprowadzanych do obrotu:
1) powinny mieć konstrukcję uniemożliwiającą wydostanie się zawartości z opakowania
w sposób przypadkowy; wymóg ten nie ma zastosowania, jeżeli w stosunku do
opakowań są wymagane szczególne techniczne środki bezpieczeństwa;
2) powinny być wykonane z materiałów odpornych na niszczące działanie ich zawartości
i uniemożliwiających tworzenie się substancji niebezpiecznych w wyniku
oddziaływania zawartości na materiał opakowania;
3) powinny zachowywać szczelność w warunkach działających na opakowanie obciążeń
i napięć w trakcie jego normalnej eksploatacji;
4) w przypadku opakowań z zamknięciami wielokrotnego użytku – powinny one
gwarantować zachowanie szczelności podczas wielokrotnego otwierania i zamykania
w warunkach normalnej eksploatacji;
5) w przypadku opakowań, które zawierają mieszaniny niebezpieczne przeznaczone do
sprzedaży dla konsumentów, nie mogą one mieć:
 
 
 
20

 
a) kształtu lub dekoracji graficznej, które mogą przyciągać uwagę i ciekawość dzieci
lub wprowadzać konsumentów w błąd,
b) wyglądu lub oznaczenia stosowanego dla środków spożywczych lub pasz, leków
lub kosmetyków.
2. Spełnienie przez opakowania transportowe wymagań określonych w przepisach
o transporcie materiałów niebezpiecznych jest równoznaczne ze spełnieniem wymagań,
o których mowa w ust. 1 pkt 1– 3.
3. Opakowania niektórych substancji niebezpiecznych lub mieszanin niebezpiecznych
oferowane lub sprzedawane konsumentom wyposaża się, niezależnie od pojemności
opakowania, w zamknięcia utrudniające otwarcie przez dzieci lub wyczuwalne dotykiem
ostrzeżenie o niebezpieczeństwie.
4. Zamknięcia utrudniające otwarcie przez dzieci lub wyczuwalne dotykiem
ostrzeżenie o niebezpieczeństwie muszą spełniać wymagania określone w odpowiednich
normach.
5. Zgodność z odpowiednimi normami może być potwierdzona wyłącznie przez
jednostki organizacyjne spełniające wymagania normy serii EN 45 000 lub jednostki
równoważne przez wydanie świadectwa.
6. Wykonywanie badań dotyczących zamknięć utrudniających otwarcie przez dzieci
przewidzianych w normach, o których mowa w ust. 4, nie jest obowiązkowe, jeżeli wydaje się
oczywiste, że opakowanie jest wystarczająco bezpieczne dla dzieci, ponieważ otwarcie
opakowania nie jest możliwe bez użycia narzędzi. We wszystkich innych przypadkach oraz
jeżeli istnieją obawy, że opakowanie substancji niebezpiecznej lub preparatu
niebezpiecznego, dla którego jest wymagane zamknięcie utrudniające ich otwarcie przez
dzieci, nie jest wystarczająco bezpieczne dla dzieci, właściwe organy nadzoru mogą wymagać
od osoby odpowiedzialnej za wprowadzanie produktu do obrotu okazania im świadectwa
wydanego przez jednostkę, o której mowa w ust. 5, stwierdzającego, że:
1) typ zamknięcia jest taki, że przeprowadzanie badania dotyczącego zamknięć
utrudniających otwarcie przez dzieci w opakowaniach wielokrotnego zamykania lub
w opakowaniach bez zamknięć wielokrotnego zamykania nie jest konieczne, lub
2) zamknięcie zostało zbadane i stwierdzono, że jest ono zgodne z normami, o których
mowa w ust. 4.

 
 
 
21

 
7. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) kategorie substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych, których
opakowania wyposaża się w zamknięcia utrudniające ich otwarcie przez dzieci
i wyczuwalne dotykiem ostrzeżenie o niebezpieczeństwie,
2) wymagania dotyczące zamknięć i ostrzeżeń, o których mowa w pkt 1, uwzględniając
w szczególności normy, które muszą spełniać takie zamknięcia oraz wyczuwalne
dotykiem ostrzeżenia
– mając na celu zapewnienie ochrony zdrowia człowieka i środowiska oraz obowiązujące
w tym zakresie przepisy Unii Europejskiej.
8. Przepisy ust. 1 – 7 stosuje się zgodnie z art. 61 ust. 1 – 4 rozporządzenia nr 1272/2008,
z zastrzeżeniem że odwołania do dyrektyw 67/548/EWG i 1999/45/WE w tym
rozporządzeniu oznaczają odwołania do przepisów ust. 1 – 6 oraz przepisów wydanych na
podstawie ust. 7.

Art. 23. W przypadku uznania, że obrót określonymi kategoriami substancji niebezpiecznych
i mieszanin niebezpiecznych lub substancji stwarzających zagrożenie i mieszanin
stwarzających zagrożenie może spowodować niedopuszczalne zagrożenie dla ogółu
społeczeństwa, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) kategorie tych substancji niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych lub substancji
stwarzających zagrożenie i mieszanin stwarzających zagrożenie,
2) wymagania dotyczące kwalifikacji, które muszą posiadać osoby prowadzące na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obrót tymi substancjami niebezpiecznymi
i
mieszaninami niebezpiecznymi lub substancjami stwarzającymi zagrożenie
i mieszaninami stwarzającymi zagrożenie,
3) sposób stwierdzania posiadania kwalifikacji obywateli państw członkowskich Unii
Europejskiej oraz państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz
Konfederacji Szwajcarskiej
 
 
 
22

 
– biorąc pod uwagę konieczność ochrony zdrowia ludzi i ochrony środowiska przed
zagrożeniami stwarzanymi przez substancje niebezpieczne i mieszaniny niebezpieczne lub
substancje stwarzające zagrożenie i mieszaniny stwarzające zagrożenie.

Art. 24. 1. Zabroniona jest reklama substancji niebezpiecznej bez wymienienia kategorii, do
której albo do których substancja ta została zaklasyfikowana.
2. Każda reklama mieszaniny niebezpiecznej lub mieszaniny, dla której w przepisach
wydanych na podstawie art. 20 ust. 11 jest wymagane oznakowanie, a która umożliwia
nabycie takiej mieszaniny konsumentom bez uprzedniego obejrzenia oznakowania
opakowania, zawiera informację o rodzaju lub rodzajach zagrożeń wymienionych na
oznakowaniu opakowania.

Art. 25. Producent, importer oraz dalszy użytkownik ma obowiązek ustanowić, prowadzić
i aktualizować na bieżąco spis produkowanych, importowanych lub stosowanych substancji
niebezpiecznych i mieszanin niebezpiecznych bądź substancji stwarzających zagrożenie lub
mieszanin stwarzających zagrożenie.

Art. 26. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek ministra właściwego do spraw
zdrowia, ministra właściwego do spraw środowiska lub ministra właściwego do spraw
rolnictwa, w przypadku stwierdzenia, że produkcja, obrót lub stosowanie substancji
niebezpiecznej lub mieszaniny niebezpiecznej bądź substancji stwarzającej zagrożenie lub
mieszaniny stwarzającej zagrożenie stwarzają nieuzasadnione ryzyko dla zdrowia człowieka
lub środowiska, lub gdy wynika to z porozumień międzynarodowych, określi, w drodze
rozporządzenia, ograniczenia:
1) produkcji, obrotu lub stosowania takiej substancji lub mieszaniny,
2) wprowadzania do obrotu lub stosowania wyrobów zawierających taką substancję lub
mieszaninę
– uwzględniając w szczególności zastosowania takiej substancji lub mieszaniny, stosowanie
w stężeniu lub proporcjach przewyższających określony poziom, występowanie
w określonych stężeniach lub ilościach w określonych wyrobach.
 
 
 
23

 
2. W przypadkach określonych w załączniku XVII do rozporządzenia nr 1907/2006
minister właściwy do spraw gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, sposób
stosowania ograniczeń określonych w tym załączniku, uwzględniając cele tych ograniczeń.

Art. 27. 1. Jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że mieszanina stwarza
niedopuszczalne zagrożenie dla człowieka lub środowiska, nawet w przypadku gdy osoba
wprowadzająca taką mieszaninę do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej spełnia
wszystkie wymogi ustawy, Inspektor może, na czas określony nie dłuższy niż 3 miesiące,
zakazać, w drodze decyzji, wprowadzania takiej mieszaniny do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub określić warunki, jakie muszą zostać spełnione podczas
wprowadzania jej do obrotu.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może być wydana także na wniosek Głównego Inspektora
Sanitarnego lub Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

Art. 28. 1. Jeżeli istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że detergent, mimo że
spełnia wymagania rozporządzenia nr 648/2004, stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa lub
zdrowia człowieka, lub zagrożenie dla środowiska, Inspektor, po uzyskaniu opinii Głównego
Inspektora Sanitarnego i opinii Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, może, na czas
określony nie dłuższy niż 6 miesięcy, w drodze decyzji, zakazać wprowadzania takiego
detergentu do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub określić warunki, jakie
muszą zostać spełnione podczas wprowadzania go do obrotu, spełniając jednocześnie
wymagania, o których mowa w art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 648/2004.
2. Inspektor, w drodze decyzji, uchyla albo przedłuża o następne 6 miesięcy zakaz,
o

którym mowa w ust. 1, stosownie do wyników konsultacji przewidzianych

w art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 648/2004.
3. Inspektor, w drodze decyzji, uchyla zakaz, o którym mowa w ust. 1, po podjęciu
decyzji przewidzianej w art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 648/2004.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może być wydana także na wniosek Głównego
Inspektora Sanitarnego, Głównego Inspektora Ochrony Środowiska lub Prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.


 
 
 
24