Kiedy i dla kogo prawo do zachowku?

Przeczytaj także: Prawo do zachowku: kiedy jest uzasadnione?

Ustalenie wysokości zachowku - zachowek a darowizna

Wysokość zachowku ustala się za pomocą obliczeń, które możemy podzielić na trzy etapy:

• Najpierw należy określić udział spadkowy, który stanowi podstawę do obliczenia zachowku. Ten udział jest wyrażony w odpowiednim ułamku.
  
  Udział spadkowy ustala się w zasadzie w ten sposób, że za punkt wyjścia bierzemy udział w jakim dany uprawniony byłby powołany do spadku przy dziedziczeniu z ustawy. Udział ustalony w ten sposób mnoży się przez 2/3, gdy uprawniony do zachowku jest trwale niezdolny do pracy lub małoletni, a przez ½ w pozostałych wypadkach. Uzyskany ułamek wyraża udział spadkowy, który stanowi podstawę do obliczenia zachowku.
• Następnie ustala się wartość pieniężną spadku, do której trzeba doliczyć wartość określonych darowizn, uczynionych przez spadkodawcę za życia. Suma, którą uzyskamy w ten sposób nazywa się substratem zachowku.
  
  Należy doliczyć wartość darowizn uczynionych przez spadkodawcę na rzecz spadkobierców, osób uprawnionych do zachowku oraz innych osób, z wyjątkiem drobnych darowizn, zwyczajowo przyjętych w danych stosunkach. Natomiast nie dolicza się darowizn dokonanych przed więcej niż dziesięciu laty licząc wstecz od dnia otwarcia spadku, na rzecz osób nie będących spadkobiercami ani uprawnionymi do zachowku. Wynika stąd, iż darowizny uczynione na rzecz osób będących spadkobiercami albo uprawnionymi do zachowku dolicza się, choćby zostały dokonane dawniej niż na dziesięć lat przed otwarciem spadku.
  
  Przy obliczaniu zachowku należnego zstępnemu nie dolicza się do spadku darowizn uczynionych przez spadkodawcę w czasie, gdy nie miał zstępnych, chyba że darowizna została dokonana na mniej niż trzysta dni przed urodzeniem się zstępnego.
  
  Przy obliczaniu zachowku należnego małżonkowi nie dolicza się do spadku darowizn, które spadkodawca uczynił przed zawarciem z nim małżeństwa.
• Na końcu mnoży się substrat zachowku przez ułamek, w którym wyraża się udział stanowiący podstawę do obliczania zachowku. Iloczyn da nam poszukiwaną wielkość, czyli wartość zachowku.

Przedawnienie prawa do zachowku

Roszczenie o zachowek jest roszczeniem majątkowym i jako takie ulega przedawnieniu. Należy przez to rozumieć, iż po upływie określonego terminu, pozwany, czyli osoba zobowiązana do zaspokojenia roszczenia o zachowek, może podnieść zarzut przedawnienia w postępowaniu sądowym i tym samym skutecznie „obalić’ powództwo.

Termin przedawnienia w przypadku roszczeń o zachowek wynosi 3 lata. Data rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia zależy od tego, przeciwko komu powód kieruje roszczenie. Jeśli przeciwko spadkobiercom, termin będzie się liczył od dnia ogłoszenia testamentu, a jeśli przeciwko osobie, która otrzymała od spadkodawcy darowiznę – od dnia otwarcia spadku.

Istnieje możliwość przerwania biegu przedawnienia. Zgodnie z przepisami k. c. przerwanie biegu przedawnienia następuje poprzez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Po każdym przerwaniu przedawnienia jego termin biegnie na nowo, z tym że, jeśli przerwanie nastąpiło przez wskazaną czynność, przedawnienie biegnie na nowo dopiero od momentu zakończenia postępowania sądowego.

Będą to czynności takie jak: wytoczenie powództwa o zapłatę zachowku, zawezwanie do próby ugodowej, wniosek o zabezpieczenie roszczenia o zachowek czy powództwo o ustalenie istnienia należności z tytułu zachowku. Należy jednak pamiętać, że samo „nieformalne” wezwanie dłużnika do zapłaty zachowku nie przerwie biegu przedawnienia.

Oczywiście bieg terminu przedawnienia zostanie przerwany, gdy osoba przeciwko której roszczenie o zachowek przysługuje, uzna to roszczenie.