7 dni na odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę

Przeczytaj także: Bezprawne wypowiedzenie i zwolnienie: zbieg roszczeń

Podkreślenia wymaga jednak, że nie wszystkie kłopoty zdrowotne pracownika są wystarczającym uzasadnieniem dla przywrócenia terminu na odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę. Choroba musi bowiem stanowić rzeczywistą przeszkodę udaremniającą podjęcie działań wzruszających decyzję pracodawcy. Trudno zatem oczekiwać, że sąd przychyli się do wniosku o przywrócenie terminu z art. 264 § 1 K.p. wystosowanego przez pracownika, który jako dowód na niezawinione opóźnienie przedstawi zaświadczenie lekarskie z adnotacją „chory może chodzić”.

Podstawą przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę może być również wprowadzenie pracownika przez pracodawcę w błąd, co do rzeczywistej przyczyny tego wypowiedzenia (por. wyrok SN z 30 maja 2001 r., I PKN 415/00). W uzasadnieniu do powołanego wyroku SN wyjaśnił, że rzeczywistość przyczyny może mieć kluczowe znaczenie dla subiektywnego przekonania pracownika o celowości odwołania się od decyzji powziętej przez szefa. Zatrudniony, przyjmując powód wypowiedzenia za rzeczywisty, może bowiem uznać, że wniesienie odwołania od wypowiedzenia jest niecelowe.

W opinii SN (por. wyrok z 13 maja 1994 r., I PRN 21/94, OSNAPiUS 1995, Nr 5, poz. 85), za przywróceniem uchybionego terminu zawitego może przemawiać także:

• błędna informacja udzielona przez radcę prawnego co do początku biegu terminu, choćby pismo rozwiązujące umowę o pracę zawierało prawidłowe pouczenie w tym przedmiocie,
• podjęcie przez pracownika próby polubownego załatwienia sporu na drodze pozasądowej, choćby za pośrednictwem osób trzecich (np. przedstawicieli związków zawodowych czy jednostki nadrzędnej nad zakładem pracy).

Za okoliczność wyłączającą winę pracownika w naruszeniu terminu przewidzianego w art. 264 K.p. SN uważa również prowadzenie rozmów pomiędzy kierownictwem firmy a pracownikiem w sprawie ewentualnego zatrudnienia go na innym stanowisku (por. wyrok z 7 września 1994 r., I PRN 55/94, OSNAPiUS 1995, Nr 4, poz. 45).

Sukcesem powinny zakończyć się też starania o przywrócenie terminu podjęte przez pracownika, którego pracodawca nie pouczył o prawie odwołania się od wypowiedzenia oraz o terminie dokonania tej czynności (por. wyrok SN z 23 listopada 2000 r., I PKN 117/00, OSNAPiUS 2002, Nr 13, poz. 304).

A kiedy szanse na przywrócenie są znikome?

Jak zatem wynika z powyższego, okoliczności usprawiedliwiających przekroczenie terminu, który ustawodawca przewidział dla odwołania się od pisma wypowiadającego umowę o pracę, jest dość sporo. Nie można jednak zapominać, że istnieje równie wiele okoliczności, których wystąpienie może zaprzepaścić starania o przywrócenie tego terminu. I tak np., w wyroku z 5 września 1997 r. (I PKN 285/97, OSNAPiUS 1998, nr 11, poz. 332) SN uznał, iż pracownik nie może skutecznie powoływać się na niezawinione uchybienie terminu, jeżeli odwołał się od wypowiedzenia po upływie kilku lat od rozwiązania stosunku pracy.