Kurator pomówił mnie stwierdzając w pewnym dokumencie, że ja coś
powiedziałem... coś co mnie obciąża. Na dowód tego, że ten urzędnik
mija się z prawdą, dysponuję zarejestrowaną rozmową.
Co z takim urzędnikiem zrobić?
a)231kk
b)212+216kk
c) ???


Odnośnie dupochronu (art z roku 2013):
http://gorliceiokolice.eu/2013/01/artykul-231-%c2%a7
1-kodeksu-karnego/

Jeśli, nie daj Bóg, zostaniecie skrzywdzeni w polskim urzędzie przez
funkcjonariusza publicznego poprzez wydaną przez niego decyzję
administracyjną lub jakiś akt prawa miejscowego, porzućcie nadzieje, że w
waszej obronie stanie niezawisły i sprawiedliwy prokurator z miejscowej
prokuratury. Na straży nietykalności polskiego funkcjonariusza publicznego
stoi bowiem art. 231§1 Kodeksu karnego. Ktoś niezorientowany w realiach
ustanowionego w Polsce prawa, po zapoznaniu się z treścią owego artykuły
(Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie
dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub
prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3) żachnie się na
moje słowa i zdumiony zaprotestuje. Jakże to, przecież ten zapis jest
jasny, klarowny i obligatoryjny. I nie ma w nim miejsca na jakiekolwiek
interpretacje. Zdefiniowano pojęcie ,,funkcjonariusza publicznego",
dokładnie opisano, co to jest ,,interes publiczny" albo ,,prywatny". Bez
większych problemów można stwierdzić, zwłaszcza na podstawie dokumentów
urzędowych, kiedy przekroczono tzw. uprawnienia lub niedopełniono
obowiązków służbowych. Niestety, to są tylko efektowne pozory. Bo w polskim
Kodeksie karnym słowo bardzo często nie odnosi się do swojego desygnatu, a
to oznacza, że powszechne niekiedy poczucie uniwersalnej sprawiedliwości
społecznej ze ,,sprawiedliwością" stanowioną przez prokuratorów i sędziów
nie ma najczęściej nic wspólnego. I żeby nie być gołosłownym przytoczę
fragment Postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa, które zostało
zatwierdzone 31 grudnia 2012 r. przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w
Gorlicach Arletę Osikowicz:

Biorąc pod uwagę całość zgromadzonych materiałów w postępowaniu należy
stwierdzić, że przestępstwo stypizowane w art. 231 §1 Kk jest
przestępstwem, którego można dopuścić się wyłącznie z winy umyślnej. Brak
tego elementu po stronie podmiotowej zachowania sprawcy dyskwalifikuje
odpowiedzialność karną. Zaznaczyć należy, że dla bytu przestępstwa z art.
231§1 Kk konieczne jest wykazanie, że sprawca będący funkcjonariuszem
publicznym działając umyślnie, przekroczył swoje uprawnienia, a zatem
dokonał czynności, która w ogóle nie należała do zakresu jego działania lub
czynności, która mieściła się co prawda w zakresie jego działania ale do
jej spełnienia nie było w określonej sytuacji podstaw faktycznych ani
prawnych, albo też nie dopełnił obowiązków, czyli nie wykonał w ogóle bądź
wykonał nienależycie czynności nakazane przepisami wynikające z istoty
pełnionej funkcji, działając w ten sposób na szkodę interesu publicznego
lub prywatnego. W omawianej sprawie nie sposób dopatrywać się w zachowaniu
Burmistrza Bobowej oraz pracowników Urzędu Miejskiego w Bobowej umyślnego
przekroczenia uprawnień oraz umyślnych zaniechań.

[...]

Wróćmy jednak do meritum, czyli do art. 231§1 Kodeksu karnego. Podstawą
jego wykładni prawnej jest tzw. wina umyślna, a jej brak dyskwalifikuje
odpowiedzialność karną. Kierując się elementarna logiką można bez wysiłku
wyobrazić sobie przestępstwo, którego sprawcy nie można ścigać, bo nijak
nie udowodnimy mu winy umyślnej. Ten nieszczęsny art. 231§1 Kodeksu karnego
został zatem tak skrojony, żeby żadnemu funkcjonariuszowi publicznemu włos
z głowy nie spadł. Udowodnienie winy umyślnej, że działał on złośliwie na
szkodę interesu publicznego lub prywatnego bywa praktycznie niemożliwe.
Nawet zamontowanie podsłuchów i kamer w każdym urzędowym gabinecie nie
przyniosłoby oczekiwanych efektów. Każdy przecież może się pomylić, a co
dopiero burmistrz, starosta czy wojewoda. Ile decyzji administracyjnych
wydano w III RP z rażącym naruszeniem prawa, w których obronie de facto
stanęli prokuratorzy i sędziowie nikt nie policzył i nikt liczyć nie
będzie. W sprawie art. 231§1 Kodeksu karnego działa bezduszna machina
,,wymiaru sprawiedliwości", tzn. w pamięci komputerów kolegów i koleżanek
Arlety Osikowicz, jak Polska prokuratorska długa i szeroka, zapisano:
Biorąc pod uwagę całość zgromadzonych materiałów w postępowaniu należy
stwierdzić, że przestępstwo stypizowane w art. 231 §1 Kk jest
przestępstwem, którego można dopuścić się wyłącznie z winy umyślnej... W
omawianej sprawie nie sposób dopatrywać się w zachowaniu (...) pracowników
Urzędu (...) umyślnego przekroczenia uprawnień oraz umyślnych zaniechań I tak
dalej i temu podobne! To są gotowce, prokuratorzy nie muszą się przemęczać.
Pojawia się kwalifikacja prawna, czyliart. 231 §1 Kk, no to my o
przestępstwie stypizowanym z winy umyślnej. Następny proszę!

No nie, powie jakiś znawca polskiego kodeksu karnego, ale przecież obok
art. 231 §1 Kk mamy art. 231§3 Kk (Jeżeli sprawca czynu określonego w §1
działa nieumyślnie i wyrządza istotną szkodę podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2). I wiecie, co
wtedy postanawia prokurator? Pozwólcie, że zacytuję ponownie Atletę
Osikowicz z Prokuratury Rejonowej w Gorlicach z tego samego Postanowienia:
W przedmiotowym przypadku istotnej szkody nie stwierdzono.

Czyli, jak nie kijem go, to pałką. Dla prokurator Arlety Osikowicz nawet
kilkusettysięczne straty materialne, w innej znanej mi sprawie, nie
stanowiło argumentu tzw. ,,istotnej szkody". Bo cóż to znaczy ,,istotna
szkoda" - interpretacja może być tylko arbitralna i zazwyczaj będzie
wypowiedziana na szkodę obywatela. Jesteś zatem bez szans, Czytelniku,
zwłaszcza, gdy występujesz przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu.

Przypadek artykułu 231 kodeksu karnego, to jest tylko maleńki przyczynek do
historii bezprawia, które rządzi polskim ,,wymiarem sprawiedliwości".
Prokurator Atleta Osikowicz na pewno doskonale zdaje sobie z tego sprawę,
ale ona i jej koleżanki i koledzy po prokuratorskim fachu nie widzą w tym
nic zdrożnego, a już na pewno art. 231 nie zakłóca im spokojnego snu. I to
jest kolejny problem polskich ,,niezawisłych", kto wie czy nie dużo
poważniejszy niż sam art. 231 kodeksu karnego. Tylko, kto udowodni
prokurator Arlecie Osikowicz winę umyślną albo istotną szkodę?

Kategorie: Gorlice Tagi: Arleta Osikowicz, art. 231 Kk, kodeks karny,
prokuratura, Prokuratura Rejonowa w Gorlicach, wina umyślna