Umowy terminowe po 1 stycznia 2012 r.

Przeczytaj także: Zmiany w umowach czasowych. MPiPS chce nowelizacji Kodeksu pracy

Działa w tym przypadku zasada automatyzmu, zgodnie z którą trzecia umowa na czas określony zawarta w takich warunkach przekształca się z mocy prawa, niezależnie od woli stron, w umowę bezterminową.

Miesięczny okres przerw między kolejnymi umowami należy rozumieć jako 30 dni (zgodnie z art. 114 kc w zw. z art. 300 kp – wyrok SN z 15 lutego 2000 r., sygn. akt: I PKN 512/99, publ.: OSNAPiUS 2000/15/3). Oznacza to, że „przekroczenie jednego miesiąca”, w rozumieniu art. 25¹ kp, następuje, gdy przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy trwa co najmniej 31 dni. Wówczas liczenie umów na czas określony zaczyna się od początku. Oczywiście przy obliczaniu 30-dniowego terminu trzeba brać pod uwagę kolejne dni kalendarzowe, z uwzględnieniem niedziel i świąt (a nie jedynie harmonogramowe dni pracy pracownika).

Należy również pamiętać o orzeczeniach SN, w myśl których długie, tj. 9-, 5-, a nawet 3-letnie umowy o pracę na czas określony mogą być uznane przez sąd za umowy na czas nieokreślony, jeśli nie uzasadnia tego zadanie określone w czasie, do wykonania którego pracownik został zatrudniony oraz interes obu stron stosunku pracy (wyrok SN z 25 października 2007 r., sygn. akt: II PK 49/07; wyrok SN z 7 września 2005 r., sygn. akt: II PK 294/04, publ.: OSNP 2006/13-14/207).

Do limitu umów na czas określony nie wlicza się:

1. umów na okres próbny (wyrok SN z 7 lutego 2001 r., sygn. akt: I PKN 229/00, publ.: OSNP - wkł. 2001/13/8),
2. umów o pracę na czas wykonania określonej pracy,
3. umów w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
4. umów na czas określony zawartych w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym (np. umów na czas określony zawieranych z palaczami) albo zadań realizowanych cyklicznie.

Uwaga! Przepisy przejściowe ustawy antykryzysowej stanowią, że do umów o pracę zawartych na czas określony trwających w dniu 1 stycznia 2012 r. stosuje się art. 25¹ ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

Przykład 1:
Pracodawca zatrudnia pracownika od 1 października do 31 grudnia 2009 r. na okres próbny. Następnie - na podstawie trzech kolejnych umów na czas określony:

• od 1 stycznia do 31 lipca 2010 r. (7 miesięcy),
• od 1 sierpnia 2010 r. do 28 lutego 2011 r. (7 miesięcy),
• od 1 marca do 31 grudnia 2011 r. (10 miesięcy).

Od 1 stycznia 2012 r. pracodawca może zawrzeć kolejną umowę na czas określony. Będzie ona pierwszą umową na czas określony wliczaną do limitu liczby umów. Oznacza to, że pracodawca będzie mógł zawrzeć z pracownikiem jeszcze jedną umowę na czas określony.

Przykład 2:
Pracodawca zatrudnia pracownika od 1 listopada 2009 r. do 1 stycznia 2010 r. na okres próbny. Następnie - na podstawie trzech kolejnych umów na czas określony:

• od 1 lutego do 31 sierpnia 2010 r. (7 miesięcy),
• od 1 września 2010 r. do 31 marca 2011 r. (7 miesięcy),
• od 1 kwietnia 2011 r. do 31 stycznia 2012 r. (10 miesięcy).

Ostatnia umowa na czas określony, która trwa w dniu 1 stycznia 2012 r., jest jednocześnie pierwszą umową na czas określony wliczaną do limitu liczby umów na czas określony. To oznacza, że pracodawca będzie mógł zawrzeć z pracownikiem jeszcze tylko jedną umowę na czas określony.

Podstawa prawna:

• art. 25¹ Kodeksu pracy,
• art. 13 oraz art. 34 ust. 2 ustawy z 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz.U. z 2009 r. nr 125, poz. 1035).

www.KadryOnline.pl - Serwis specjalistów ds. personalnych. Praktyczne wskazówki dotyczące prawa pracy, najświeższe interpretacje przepisów, informacje o zmianach prawnych, bezpłatne biuletyny e-mailowe.