Wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony

Przeczytaj także: Zwolnienie przez Skype. Pracownica może wygrać przed sądem pracy

Jakie oświadczenie?

Jak wskazano wyżej – oświadczenie o zwolnieniu pracownika powinno być zawarte w formie pisemnej. Powinno także zawierać uzasadnienie wypowiedzenia. Nie oznacza to jednak, że pracodawca może przedstawić pracownikowi tylko jedno pismo, co zostało potwierdzone m.in. w wyroku z dnia 17.11.1998 r. (sygn. akt I PKN 331/98, OSNP 1999/21/690), w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że „(…) przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie powinna być wskazana "w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu", ale nie oznacza to, że oświadczenie o wypowiedzeniu należy ograniczać tylko do jednego dokumentu (pisma). Funkcją regulacji zawartej w art. 30 § 4 KP jest bowiem to, aby pracownik dowiedział się od pracodawcy jaka jest przyczyna wypowiedzenia. Funkcję tę w pełni realizuje doręczenie pracownikowi pisma wypowiadającego umowę o pracę i drugiego pisma informującego o przyczynie wypowiedzenia. Pismo wskazujące przyczynę wypowiedzenia powinno być doręczone wcześniej lub równocześnie z pismem wypowiadającym umowę o pracę. (…)”

Z kolei w wyroku z dnia 14.05.1999 r. (sygn. akt I PKN 47/99, OSNP 2000/14/548, Wokanda 2000/7/27, M.Prawn. 2000/9/593) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że wskazanie przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę może nastąpić w pismach dołączonych do wypowiedzenia np. w formie załączników, protokołów, oświadczeń itp., pod warunkiem jednak, że z każdego dołączonego pisma będzie wynikać konkretna i zrozumiała przyczyna wypowiedzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 05.05.1999 r. (sygn. akt I PKN 679/98, OSNP 2000/13/510) Sąd Najwyższy orzekł, iż przepis 30 § 4 k.p. stanowi, „(…) że przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie ma być wskazana w oświadczaniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony, a ponieważ oświadczenie to powinno nastąpić na piśmie (art. 30 § 3 KP), to wobec tego powinno być ujęte w piśmie skierowanym do pracownika. Nie może zastąpić tego wymagania - jak tego bezzasadnie chce strona pozwana - to, iż powodowi znana była (według jej twierdzeń) przyczyna wypowiedzenia warunków pracy(…)”

Nie zawsze jednak konkretne podanie przyczyny musi nastąpić w stosownym oświadczeniu pracodawcy. Powyższe orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.05.2000 r. (sygn. akt I PKN 670/99, OSNP 2001/22/663), w którym to wskazał, że wskazanie w stosownym oświadczeniu jedynie informacji o sprzeniewierzeniu funduszy firmy, jest niewątpliwie wadliwe, gdyż nie precyzuje żadnych istotnych elementów zarzutu.

„(…)Jednakże wyjaśniono, że: "powód doskonale zdawał sobie sprawę, na czym owo sprzeniewierzenie funduszy firmy polegało". Bezpośrednio przed wręczeniem mu pisma rozwiązującego umowę o pracę kompetentni pracownicy strony pozwanej przedstawili powodowi szczegółowe zarzuty, oparte na analizie dokumentów (rachunków za benzynę rzekomo zużytą do samochodu służbowego powoda), z których wynikało, że tankował benzynę kilka razy w tej samej miejscowości w odstępie godziny, czy też wielokrotnie, podczas gdy brak było w ogóle konieczności dojazdu. Przedstawiono wówczas powodowi także złożone przez niego rachunki za benzynę, wystawione w czasie jego urlopu wypoczynkowego, kiedy to sam powinien finansować koszty paliwa. Wreszcie ustalono, że powód pobierał fałszywe faktury za benzynę, a następnie przedstawiał je pracodawcy w celu rozliczenia. Bezpośrednio przed rozwiązaniem umowy o pracę powód przyznał, że zbierał "lewe" faktury. Powiedział, że raz zaproponowano mu wzięcie takiego rachunku, a później stracił już nad tym kontrolę. W tych okolicznościach Sądy słusznie uznały, że wskazana na piśmie przyczyna rozwiązania umowy o pracę pozostawała w związku ze szczegółowym przedstawieniem zarzutów bezpośrednio przed rozwiązaniem, co zapewniało powodowi z jednej strony właściwą orientację co do podstawy faktycznej postawionego mu zarzutu (art. 52 § 1 pkt 1 KP), jak też dawało mu możliwość podjęcia odpowiedniej obrony. Nie nastąpiło zatem naruszenie art. 30 § 4 KP w stopniu stwarzającym pracownikowi podstawę do roszczenia o odszkodowanie (art. 56 § 1 KP).(…)”